Vannacht hebben we, vermoeid door alle indrukken, in ieder geval iets beter geslapen dan gisternacht als 7 uur de wekker gaat. We draaien ons nog even om en dan begint het hele ritueel van reistassen inpakken weer opnieuw. Kwart over 8 sluiten we aan in de gezamenlijke ruimte en blijkt dat er nog precies plek voor 2 man is in de pick up die half 9 naar Pak Chong rijdt. We ontbijten daarom maar niet en springen er gelijk bij, de reis maar Koh Chang duurt minimaal 10 uur en om 19.00 uur gaat de laatste ferry al. We kunnen dus beter maar gewoon zo snel mogelijk die kant op.

Als we bij het busstation aankomen staat de bus naar Bangkok al klaar en regelt Mike gelijk 2 kaartjes voor ons, waardoor we direct kunnen betalen en instappen. Bij de kaartjes horen ook een flesje water en een pakje koekjes, ons ontbijt dus voor vandaag. De eerste etappe naar Bangkok verloopt lekker, mede doordat we zowaar een chauffeur hebben die enig verkeersinzicht heeft en soepel door het verkeer heen beweegt. Na 2 afleveringen op de tablet van Suits en een beetje om ons heen kijken, staan we dan ook om kwart voor 12 al op Mo Chit busstation. Op Mo Chit twijfelen we tussen een minivan en de reguliere bus. Doordat de tickets voor de minivans duidelijker staan uitgelegd én de minivan er een uur korter over doet, besluiten hier maar tickets voor te kopen. We doden de tijd tot half 1 met een flesje cola en een zakje chips (onze lunch). Als Jeroen om kwart over 12 even een wc opzoekt, denkt Mariska dat de minivan al vertrekt en blijft in paniek achter. Als Jeroen na 10 minuten op zijn dooie gemak terugkomt, wc niet eens gevonden, is ze dan ook erg opgelucht en gaan we gehaast aan boord. Daar blijkt de chauffeur een stuk minder haast te hebben (nu nog wel) en gebeurt er voorlopig nog niets. Dit verandert als er een paar dozen in de bagageruimte direct achter ons worden geschoven. Om de zoveel tijd horen we een nogal apart geluid uit de dozen komen. We maken een grapje dat het misschien weleens kippen kunnen zijn, maar dat slaat natuurlijk nergens op in een dichte kartonnen doos achterin een bloedhete minivan......

Als we naast het eerdere geluid ook een soort gefladder horen en aan een doos ruiken, weten we het echter zeker: de dozen moeten volzitten met levende kippen! Behalve wij vindt de rest van de (Thaise) passagiers het allemaal doodnormaal en reageert er verder niemand op de af en toe aparte geluiden uit de dozen. De bagageruimte zit al vol tot onze hoofdsteunen wanneer er een ouder Duits echtpaar komt aangerend met grote rode backpacks die er erg zwaar uitzien. De backpacks worden door de chauffeur gewoon bovenop de al aanwezige bagage gegooid en liggen zodoende zonder enige bescherming boven de hoofdsteunen uit achter het hoofd van Jeroen. Die is er zo langzamerhand wel weer klaar mee dat de lokale bevolking en de chauffeurs geen enkel inzicht qua verantwoordelijkheden en gevaren hebben en schuift de backpacks in ieder geval zoveel mogelijk achter zijn eigen hoofd vandaan achter het hoofd van een andere passagier. Als er een keer flink geremd moet worden zijn er alsnog een paar passagiers met een backpack in hun nek, maar blijkbaar interesseert dat hier geen hond. Omdat hierover een discussie aangaan geen optie is, ze zijn op dit gebied tenslotte allemaal zo goed als achterlijk hier, twijfelen we alleen nog over uitstappen of blijven zitten. We blijven uiteindelijk toch zitten, iets waar we snel na vertrek alweer enorme spijt van hebben.

Waar de eerdere minivan chauffeurs gewoon hard reden en af en toe asociaal inhaalden, zijn we vandaag ingestapt bij een volslagen imbeciel waarover we twijfelen of hij blind, drugsverslaafd, verstandelijk beperkt, suïcidaal of een combinatie hiervan was. Met 140 klappen we het overige verkeer voorbij en voor hobbels of kuilen in het wegdek hoeft meneer niet te remmen. Als er een andere weggebruiker het in zijn hoofd haalt een stuk langzamer op onze baan in te voegen, wordt er geen gas losgelaten maar gewoon met knipperende lichten vol op ingereden. Uiteraard verandert dat helemaal niets aan het feit dat wij veel harder rijden, waardoor er op het allerlaatste moment (goh, wat onverwachts) vol geremd moet worden. Uiteraard beginnen direct de backpacks al te schuiven, maar gelukkig blijven deze halverwege met hun handvat achter een doos hangen waardoor de schade meevalt. Dit ritueel herhaalt zich zo een keer of 25, als we na 3 uur rijden van de snelweg afgaan en de provinciale weg naar Trat volgen. Op deze weg zijn grote kruispunten met stoplichten en terwijl er een auto of 30 over 2 of 3 rijbanen staat te wachten voor rood, duurt dit natuurlijk veel te lang voor onze chauffeur en rijden we via de vluchtstrook gewoon het kruispunt over. Als dit een te gevaarlijk kruispunt is, slaan we via de vluchtstrook linksaf, om vervolgens met een bloedgang te keren en dan weer linksaf onze weg te vervolgen...... Blijkbaar hebben we gisteren met de jungletocht nog niet al ons geluk verspeeld en komen we na bijna 4,5 uur zowaar heelhuids aan in Trat. Allebei bloedchagrijnig, dat wel, maar in ieder geval zijn we veilig aangekomen. Met beide benen veilig op de grond spreken we af dat dit de laatste minivan is waar we zijn ingestapt en we voortaan alleen nog per normale bus reizen, ongeacht hoelang we erover doen.

We charteren een pick up die ons naar de ferry zal brengen en wachten even of er nog andere mensen meegaan, zodat de rit een stuk goedkoper wordt. Het wachten wordt al snel beloond als er na een kleine 10 minuten al 6 anderen aankomen. We worden om half 6 gedropt bij een klein boekingskantoortje waar we de ferrytickets moeten kopen. We vertrouwen het niet helemaal en slaan de lonely planet er op na. De prijzen hier komen overeen met de prijzen uit de lonely planet en dus kopen we hier maar gewoon. Gelijk hierna sms't Jeroen naar Marcel dat we de boot van 6 uur hebben en zodoende waarschijnlijk pas 8 uur aankomen bij ons guesthouse. Marcel en Saskia zitten al sinds maandag in hetzelfde guesthouse die wij hebben geboekt voor de komende 3 dagen en dus vragen we of zij even kunnen doorgeven dat we pas laat inchecken, voordat onze kamer weggegeven is. Als er ineens een andere pick up komt aangereden en de chauffeur druk in het Thais naar ons roept besteden we hier weinig aandacht aan. Als hij wat van ons wil, moet hij maar even naar ons toekomen of in het Engels praten zodat we het verstaan. Na nogmaals een keer druk doen denkt Mariska "Koh Chang" te verstaan. Omdat wij begrepen hadden dat de ferry tegenover het boekingskantoortje zal aankomen, vragen we of hij naar de ferry rijdt. De man vindt klaarblijkelijk dat hij dat in het Thais wel prima uitgelegd heeft met zijn geschreeuw en rolt verveeld met zijn ogen. Wij zijn vandaag zo onderhand wel klaar met de Thaise mensen en Jeroen kijkt hem dan ook met een vuurspuwende kop recht aan, vergezeld met wat Nederlandse krachttermen en bedreigingen. De Thai kijkt wijselijk wat langs hem heen en houdt verder zijn mond, waardoor het met een sisser afloopt.

Intussen hebben we een smsje terug van Marcel dat ze het zullen regelen met het guesthouse, maar ze hebben wel een leuk verhaal voor zo dadelijk...... De ferry is compleet doorgeroest en meer dan 15 auto's passen er niet op, maar we zijn toch blij dat we er eindelijk op zitten en Koh Chang in zicht hebben. Het is intussen begonnen met schemeren en voordat we wegvaren is het al pikkedonker. Na 45 minuten varen komen we aan op Koh Chang en staan er diverse pick ups te wachten om de stroom toeristen weg te brengen. We lopen direct naar voren en pakken de eerste pick up. Omdat er gelijk verschillende mensen met ons meelopen is de wagen snel vol en kunnen we op pad. We hebben een guesthouse geboekt op Lonely Beach, één van de verder gelegen strandjes, waardoor we pas kwart over 8 worden afgezet. Als we de gezamenlijke ruimte binnenlopen zegt de eigenaar dat hij blij is dat we nog zijn gekomen en dat we morgen een andere kamer krijgen in verband met een miscommunicatie. Het eerste huisje is voor Marcel en Saskia, die al naar ons zitten te zwaaien vanaf hun veranda. Wanneer de reistassen naar onze bungalow zijn gebracht gaan we snel douchen en daarna met zijn vieren op pad om een hapje te gaan eten.

Eenmaal aan tafel bij een restaurant vertellen Marcel en Saskia het "mooie" verhaal dat ze hadden. Toen zij de eigenaar op ons verzoek gingen vertellen dat we later waren, kon hij Jeroen's naam nergens in de boeken terugvinden. Marcel herinnerde zich dat Jeroen het via de mail had afgesproken en nadat ze samen met de man zijn mail hadden nagekeken bleek dat inderdaad ook zo te zijn, maar was hij vergeten ons in zijn schema te verwerken. Op zich nog geen ramp, ware het niet dat hij vanavond eigenlijk helemaal al volgeboekt was! Resultaat: Man in paniek, helemaal nadat Marcel en Saskia vertelden dat we de hele dag al aan het reizen waren en dus wel onderkomen moesten hebben. De eigenaar had direct verschillende andere guesthouses gebeld om ons daar onder te brengen en Marcel en Saskia besloten het ons niet te vertellen voordat alles helemaal geregeld zou zijn om te voorkomen dat we ons daar ook nog druk om moesten maken.

Ons geluk was schijnbaar echter nog steeds niet helemaal op, toen een half uurtje voor onze aankomst een meisje afbelde voor een overnachting van vannacht, waardoor we alsnog een door ons geboekte bungalow kregen! Morgen en overmorgen is er nog een luxere (en duurdere) bungalow met groter bed en airco vrij, dus uiteindelijk zijn we prima onder de pannen. Wel zijn we erg blij dat Marcel en Saskia in hetzelfde guesthouse slapen en dit prima afgehandeld hebben voor ons, zodat we hier totaal geen omkijken naar hebben gehad na deze toch al vrij zware dag! Helaas valt het eten wel een beetje tegen, flauw van smaak en erg kleine porties, maar serveert het restaurant ook emmers wodka voor 5 euro per stuk! De eerste emmer wodka met sprite is al snel op en terwijl we de 2e krijgen zien we dat de pooltafel inmiddels leeg is. We spelen nog een paar potjes tegen elkaar en dan is het ineens half 1 en dus hoogste tijd terug te keren naar Little Eden, zoals het guesthouse heet, en lekker te gaan slapen na deze slopende dag.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis