De ranger was gelukkig niet érg vroeg, maar maakt ons toch wakker wanneer ze om exact 08.00 uur op de deur klopt. De betaling is vervolgens zo geregeld en we kroelen nog wat met Escha in bed. Na het ontbijt buiten in de stilte bij de picknicktafel, rijden we van de Campground naar het dag recreatie gedeelte van Lightning Lake waar we een hike rondom het meer starten. We lopen ruim 1,5 uur een heerlijke route die niet teveel klimt en daalt en die we afleggen zonder veel andere mensen tegen te komen. Onderweg komen we wel regelmatig de waarschuwingen voor beren tegen, maar zelfs Escha is daar na 2 weken zonder enkele beer niet meer van onder de indruk.

Na de wandeling is het inmiddels lunchtijd voor Escha en nadat we haar hebben gevoed en een schone luier hebben gegeven, lusten we zelf inmiddels ook wel wat. 3 km verderop zit het Manning Park Resort inclusief restaurant waar we besluiten een, overheerlijke, lunch te nemen. Nu kunnen de Amerikanen vrij veel vettigheid in en bij hun eten serveren maar we hebben een nieuw hoogtepunt: Jeroen neemt een stokbrood die bijna verdrinkt in de knoflook olie, daarbovenop dun gesneden biefstuk, daarbovenop gesmolten kaas en afgetopt met de bovenkant van het stokbrood wat ook lekker in de knoflookolie gedoopt. Dit alles uiteraard vergezeld van een flinke portie patat én een schaaltje vette zoute jus om het brood voor iedere hap in te dopen.......De combinatie van dit alles is heerlijk en het flinke bord is dan ook zo op. Mariska doet het íets beschaafder met haar bijna standaard portie gefrituurde kipvingers en patat en nadat alle buiken gevuld zijn kunnen we weer op pad.

We doen nog een aantal viewpoints aan en rijden dan rond 4 uur het park uit richting Princeton, waar we willen overnachten. Bij het uitrijden gooien we eerst de camper weer vol met verse brandstof, de lampjes beginnen tenslotte alweer te branden. Zodra de kassabediende overigens 2x haar computer ververst om te kijken of het aantal getankte liters en de bijbehorende prijs wel klopt en daarna de opmerking maakt dat de wagen blijkbaar dorst had, weet je zeker dat je aardig wat verbruikt.....

Wanneer we in Princeton aankomen is het een typisch klein dorpje in the middle of nowhere waar we er tijdens de eerdere Amerika reizen ook al zoveel van hebben gezien. Een kleine “soort van supermarkt” een hoop oude vervallen huisjes, een vies oud motel en 2 oude campgrounds. Hoe de campground die wij in het restaurant hadden gegoogled in vredesnaam 4,4 van de 5 sterren heeft behaald is ons een compleet raadsel en we rijden dan ook snel door. Probleem is nu echter wel dat het volgende grote dorp 2,5 uur verder rijden ligt en we onderweg alleen nog dezelfde kleine dorpjes tegenkomen. Maargoed, heel veel slechter dan dit zal het sowieso niet worden, dus we gokken het erop.

Als we een goede 40 minuten hebben gereden zien we borden met daarop natuur Campground Kentucky Lake van de staat British Colombia zelf. Tot nog toe vinden we die natuurcampings van de staat veruit het mooist, nadeel is alleen dat deze geen voorzieningen hebben. Onze zwart water tank kan nog wel wat hebben, maar grijs water voor het douche- en afwaswater is nagenoeg vol. Daarnaast is onze vers water tank juist zo goed als leeg. We gokken er toch op en na 6km aangekomen bij de Campground blijkt Kentucky Lake een schitterend meer te zijn.

Helaas is ook deze Campground op basis van first come, first serve en op dit tijdstip zijn de 6 mooiste plaatsen direct aan het meer uiteraard al lang vergeven. Als we een rondje om het kleine kampeerterrein hebben gereden, komt er een oud baasje naar ons toe gelopen en maant ons te stoppen. Hij vertelt dat zijn buurman een uur eerder is vertrokken in verband met problemen met zijn accu’s, dus als we willen kunnen we op zijn plekje gaan staan....direct aan het meer!! We bedanken de man en steken direct achteruit onze camper in de plek.

Het kaartje dat er is betaald bij de ranger hangt al aan de paal, maar is uiteraard voorzien van voertuiggegevens, naam en kenteken. We gaan er dan ook vanuit dat de ranger vanavond of morgenochtend nog wel zal langskomen. Wanneer we even later staan te koken wordt er inderdaad aangeklopt en staan er 2 rangers op de stoep. De vrouwelijke ranger legt gelijk uit dat er al betaald is voor de plek, maar dat die mensen onverwachts weg moesten, dus dat we hier gewoon kunnen blijven staan. Tevens vertelt ze dat de plek dus al is betaald en we hier dus gratis mogen overnachten!! Daarna vraagt ze hoe lang we willen blijven staan en als we antwoorden dat het slechts voor 1 nachtje is vraagt ze of we het kaartje aan de paal willen laten zitten zodat er morgen weer iemand anders kan gaan staan. Wat een vriendelijkheid en wat een fijne verrassing dat we én een mooi plekje in de schoot geworpen hebben gekregen én ook nog eens helemaal gratis!

Overigens werkt onze koelkast nog steeds alleen als we op elektriciteit staan aangesloten en omdat dat alweer 2 nachten geleden is, hebben we geen boodschappen meer. We hadden verwacht in een dorpje te overnachten en daar boodschappen te halen, dus er zit nu niets anders dan de inmiddels ontdooide hashbrown en een knoflook stokbrood te eten. We nuttigen dit kliekjesmaal uiteraard bij de vuurkorf met uitzicht op het meer en eerlijk gezeg smaakt het niet eens onaardig. We hebben vandaag al een aardig stuk van de route gereden, dus hoeven we morgen nog maar 2,5 uur naar Salmon Arm te rijden.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis