Vandaag gaat al half 7 de wekker, we hebben een excursie geboekt naar de Erawan watervallen en het Hellfire Pass museum! We worden als eersten door de minivan opgepikt en een aantal stops later is het busje tot de nok toe gevuld en rijden we met 13 toeristen, de vrouwelijke gids en de chauffeur naar de Erawan watervallen.

Bij Erawan aangekomen sluiten we aan bij een Nederlands stelletje die ook bij ons in de minivan zat en met zijn vieren beginnen we de tocht naar boven. De Erawan waterval bestaat uit 7 plateaus, waarvan elk plateau steeds iets moeilijker te bereiken is en voor de 7e moet je zelfs redelijk serieus klauteren. Doordat de 4e etage vooraf het mooist leek en Jeroen het na een half uur omhoog lopen in bloedhitte wel mooi vond, neemt hij vast een duik op de 4e etage en loopt Mariska samen met Soniek en Erwin nog naar de 5e. Bij waterval nummer 4 is verder helemaal niemand en Jeroen kan hierdoor lekker rustig in zijn eentje zwemmen. Omdat de Erawan waterval deel uitmaakt van het Erawan nationaal park en in een jungle achtige omgeving ligt, met de daarbij behorende wilde dieren en insecten, is Jeroen stiekem toch blij als Mariska, Soniek en Erwin na een klein half uurtje alweer aansluiten.

De 5e waterval was niets bijzonders, dus een goed besluit om alvast een lekkere duik te nemen! We genieten van de rust en de schitterende omgeving en spelen een dik uur met de action cam in het water, waarbij de onderste rotsen van de waterval gebruikt worden als glijbaan (blijft leuk, ook als je al ietsjes ouder dan 12 jaar bent). Na dit uur is het inmiddels een flink stuk drukker geworden met zwemmende mensen en besluiten we terug naar beneden te lopen voor een lunch in het restaurant. Na de lunch wordt de groep gesplitst en gaan 7 mensen op een olifant rijden en reist ons groepje (de 4 Nederlanders en nog een ouder leuk Engels stel) door naar het Hellfire Pass museum. We halen de Nederlandse audio op en bekijken alle informatie en overgebleven spullen, terwijl we luisteren naar verhalen van overlevenden via onze koptelefoons.

Daarna is het tijd voor een wandeling naar de Hellfire Pass zelf. De Hellfire Pass is een handmatig uitgehakte bergdoorgang van 1200 meter lang, 26 meter diep en 5 meter breed. Dit is het zwaarste stuk geweest van de spoorlijn en hier zijn dan ook veruit de meeste krijgsgevangenen overleden. Na een redelijk stuk lopen komen we aan bij de Hellfire Pass zelf en zien we met eigen ogen hoe zwaar dit stuk geweest moet zijn. De omgeving is erg rotsachtig en in de rots voor ons is een smalle, hoge doorgang uitgehakt. Overblijfselen van de bielsen liggen nog in de grond en op de plek waar de trein had moeten gaan rijden, is nu inmiddels 1 hoge boom gegroeid. We lopen de pas door tot het gedenkteken aan het einde. Hier blijven we zo'n 10 minuutjes wachten tot het einde van het verhaal en moeten we beslissen welke route we terug lopen. We hebben de keuze uit dezelfde weg terug of via een trap terug omhoog en zodoende een rondje lopend. Het rondje via de trap wordt afgeraden voor mensen met gezondheidsproblemen en/of peacemakers.

Omdat we niets willen missen en in redelijke staat zijn, gaan we toch voor het rondje. Als we na een kwartier trappen oplopen allevier compleet buiten adem en drijfnat van het zweet zijn wordt pas echt duidelijk hoe zwaar de condities hier geweest zijn. Omdat klagen over hoe zwaar deze route is en dat we maar 1 flesje water bij hebben op deze plek wel erg ongepast is, besluiten we stug door te lopen. Bij terugkomst bij het visitor centre worden we opgewacht door de chauffeur van de minivan, die al ongeduldig staat te zwaaien en te klappen. We begrijpen er geen van zessen iets van, we zijn immers keurig op tijd. Nadat we allemaal zijn ingestapt zetten we koers maar een treinstation om een stuk over de dodenspoorlijn te rijden. Er is vanuit Bangkok naar Nam Tok namelijk nog een gedeelte van de spoorlijn die nog gewoon deel uitmaakt van het huidige Thaise spoorwegennet. Onze chauffeur rijdt en belt flink door, we begrijpen alleen nog steeds de oorzaak van al deze spontane stress niet.

Als we bijna bij het station zijn en moeten wachten voor de spoorwegovergang wordt het ons ineens duidelijk, we missen bijna de trein! Met handgebaren probeert onze chauffeur duidelijk te maken dat de trein even moet wachten en de machinist zwaait en knikt vrolijk terug, moet goedkomen dus. Onze chauffeur weet dat nog niet zo zeker, pleegt een paniekerig telefoontje en scheurt vervolgens achter de trein aan en met letterlijk piepende banden stoppen we tegelijk met de trein bij het station. Op het station staat onze gids te wachten met de andere groep en zijn we dus allemaal weer herenigd. We stappen snel de trein in en als we zitten vertelt de gids waarom er een beetje stress was. De Thaise spoorwegen zijn namelijk nog wat onbetrouwbaarder dan de NS. Deze trein hadden we dan ook eigenlijk helemaal niet moeten hebben, maar "onze" trein heeft 2,5 uur vertraging en dit is de trein die daarvoor zit en dus ook dikke vertraging heeft.....Voor ons komt dat nu allemaal wel goed uit en ons dagprogramma vloeit zo mooi in elkaar over.

Direct na vertrek laat de gids weten de camera's klaar te houden, het komende stuk is namelijk gelijk het mooist. Ze heeft hiermee niets teveel gezegd en zodra we de bocht om zijn kunnen we genieten van een prachtig uitzicht, terwijl de trein rustig over een houten spoorbrug rijdt, die ook weer door de krijgsgevangenen in de 2e wereldoorlog is gemaakt, heel bijzonder! Na een half uurtje in de trein stappen we weer uit en gaan we nog 1 keer de minivan in voor de laatste etappe naar de brug over de river Kwai. Na het nemen van een aantal foto's zit de excursie erop en is de 2e stop al voor ons guesthouse, dat scheelt weer een hoop tijd! We hebben met het Nederlandse stel afgesproken samen te eten, maar hebben nog genoeg tijd om met zijn tweeën aan de rivierkant op een schommelbankje een heerlijk koud biertje te drinken. Mariska heeft een normale, Jeroen een grote van maar liefst 0,66 liter. Door de zware dag en het feit dat we nog niet hebben gegeten slaan de biertje in als een bom en besluiten we maar snel te gaan douchen.

Als Soniek en Erwin zijn gearriveerd bij ons guesthouse gaan we eerst naar een travel agency, waar zij een minivan naar Bangkok regelen en wij naar Ayutthaya. Waar zij kunnen kiezen uit 3 tijden morgenvroeg, is onze route morgen ongebruikelijker en kunnen wij alleen om 13.30uur. Omdat de rit 3 tot 3,5 uur zal duren, gooien we dus eigenlijk een complete dag weg maar het is niet anders. Van de vrouw (onze gids van vandaag die dus ook nog haar eigen travel agency heeft en tegelijkertijd het ernaast gelegen restaurant van haar vader beheert) horen we dat er morgen nog 2 Nederlanders de minivan naar Ayutthaya hebben geboekt en dat zij in hetzelfde guesthouse als wij zitten. Na het eten van een pizza (na een aantal dagen kip met rijst werd het even tijd voor iets anders) gaan we in een Australische bar nog wat drinken. We hebben deze bar tactisch uitgezocht omdat aan de overkant een bar zit waar allemaal Thaise vrouwen en bijna vrouwen oude mannen proberen binnen te lokken en te versieren. Vervolgens als de oude mannetjes naar hun hotelkamer willen, proberen de "vrouwen" dat nog even uit te stellen om zo eerst nog meer gratis te kunnen eten en drinken. Daar komt bij dat zeker driekwart van alle mannen ladderzat zijn, al met al een zeer vermakelijk schouwspel dus.

Na een tijdje loopt het stelletje voorbij waarvan Jeroen denkt dat zij diegene zijn die morgen ook naar Ayutthaya gaan met de minivan en spreekt ze aan. Zij zijn het inderdaad en we maken een praatje over de reizen die iedereen gaat maken. Als het praatje steeds langer begint te duren, komen ze er maar gewoon bijzitten. Uiteindelijk blijken ze zelfs in Zwijndrecht te wonen, kleine wereld! Met zijn zessen is het erg gezellig en al snel hebben de Nederlanders de Australische bar overgenomen en zijn wij nog de enige gasten. Hoewel het dus erg gezellig is gaat om half 1 het lichtje bij iedereen wel een beetje uit en besluiten we terug te naar het guesthouse. We nemen afscheid van Soniek en Erwin die we misschien in Chiang Mai nog treffen en duiken dan lekker ons bedje in. Na 2 dagen de wekker zetten kunnen we morgen in ieder geval uitslapen voordat we begin van de middag naar Ayutthaya vertrekken.

Geschreven door Jeroen-en-mariska.op.reis