Vannacht voeren we over een uiterst kalme zee van Newcastle naar IJmuiden.
De anti-zeeziekpillen waren dus niet nodig, toch heeft Ineke ze voor de zekerheid maar ingenomen. En het is goedgegaan. Om 8 uur ging de scheepstoeter om ons wakker te maken, aankomst zou om 9.45 zijn, maar dat was dus niet zo, hoe dat kon, lees maar verder.
Ik heb een paar koppen thee gehaald bij de pantry met een paar croissants. Dat was lekker hoor, en je had er de eerste uren ook wel genoeg aan, dachten we..... Omdat onze hut helemaal voorin zat, hadden we dus ook totaal geen last van de schroefas, waar we toen in 2016 bovenop lagen. Het was heerlijk rustig, wel wat warm en de bedjes waren vrij smal.
Bij het naderen van de haven heb ik nog een foto gemaakt, altijd weer leuk om Holland vanaf zee te bekijken. De hoogovens kun je vanaf kilometers ver al zien roken. Op een bepaald moment was er een aankondiging door de speakers dat ook wij naar dek 5 konden gaan om onze fietsen te pakken. Zo'n groot schip is net een groot pakhuis, alle trappen en deuren lijken op elkaar, maar we slaagden er in toch op dek 5 te komen waar onze fietsen stonden. Wij alle spullen maar opladen en wachten totdat wij aan de beurt waren om naar buiten te gaan.
Dat liep toch weer wat anders. We wachtten al een hele tijd, de boot zou om 9.45 aanlegggen. Dan mag je verwachten dat je toch uiterlijk om 10.15 aan de beurt bent om de boot te verlaten. In tegenstelling tot in Schotland hebben de auto's en motoren hier voorrang. Dat is waardeloos want al die herrie (vooral van de motoren) en al die vieze uitlaatgassen is echt niet fijn. Om 10.30 ineens een aankondiging via de luidsprekers, dat er sprake was van een storing aan het luik dat voorin het schip zat. Deze zat klem, en wij moesten " even " geduld hebben. Dat hebben we geweten, wachten en wachten en wachten. Op den duur kwamen er wat medewerkers aan, die zeiden dat we werden verzocht om naar de 9e verdieping te gaan. Daar zouden we koffie en uitleg over de gang van zaken krijgen. Ik kreeg gelijk een deja-vu gevoel van de ferry van Belfast naar Schotland, vorig weekend....
Nee he, het zal toch niet weer zo zijn.
Ineke was in de tussentijd weer naar boven gelopen om een toilet op te zoeken.
Toen kwam er weer een medewerker aan, die monsterde onze fietsen, en zei dat we konden vertrekken via gangboord. Dan kom je in de voetgangerstunnel, zo'n lange buis ,net als op Schiphol.
Dat was mooi, maar Ineke was in geen velden of wegen te bekennen. Ik had het vermoeden dat ze probeerde de weg naar beneden naar dek 5 terug te vinden in deze heksenketel, want iedereen in de auto's naast ons, moesten eruit, allemaal naar boven. Ik maar wachten en wachten, komen er weer van die medewerkers aan, waarom ik nog niet weg was via het gangboord. Ik zei "ik wacht nog op mijn vrouw die naar het toilet is". Ik probeerde haar te bellen, maar ze had haar telefoon niet bij zich. Het was al 11 uur, en we zaten al een dik uur vast.
Ik dacht, ik ga alvast kijken bij dat gangboord, of je daar gemakkelijk uit kunt. Dat bleek het geval, maar dat ging niet zo gemakkelijk als ik dacht.
Er stond namelijk een Nederlandse medewerker van de pier, en die verbood om fietsen door deze terminal te laten.
Er stonden inmiddels al een 10-tal fietsers klaar met hun fiets, om via deze weg naar buiten te gaan. Veel discussies in het Nederlands en Engels, op den duur kwam er een nog hogere medewerker aan van DFDS en deze kon ons duidelijk maken dat we nog even geduld moesten hebben, maar dat het zou worden geregeld. Ik weer terug naar onze fietsen, daar stonden ook al 3 Drentse motorrijders wat somber te kijken. Die wisten te vertellen dat ze moesten wachten tot 13.00, uur dan zou er een kraan komen, die het hek op kan tillen zodat je de boot kon verlaten.
Op dat moment kwam Ineke er ook weer aan met 2 koffie. Ik vertelde van mijn wedervaren, en Ineke van de hare. Zij hoorde op haar terugweg van het toilet dat je ivm het wachten gratis koffie kon halen op dek 9. Zij daarnaartoe, in een lange rij gewacht tot het haar beurt was. Wat denk je, precies toen het haar beurt was, was de tank leeg. Dan maar thee dacht ze. Dat water was bruin, dat klopte dus niet. Maar er kwam gelukkig een nieuwe tank koffie, dus 2 bekers getapt. Het vreemde/gemene daaraan was, dat als wij koffie kochten en we 'small' bestelden, altijd een 'tall' kregen (en betaalden). Nu hadden ze ineens zomaar 'small' bekers. Jaja.
Afijn, we waren weer bijelkaar en wij hebben maar snel de koffie opgedronken. Daarna wij met de fietsen naar het gangboord. Wij wensten de Drentse motorrijders veel sterkte met het wachten.
Gelukkig had de man in het oranje jack, die over de tunnel ging, waarschijnlijk over zijn hart gestreken. Want nu mochten wij 1 voor 1 voorzichtig over het gangboord het schip verlaten. Waarschijnlijk was hij bang dat het één of het ander beschadigd zou worden, dat begreep ik althans uit de strekking van het verhaal. Wij uiterst rustig lopend naar de terminal waar ons een roltrap wachtte naar beneden. Nou, dat zagen we met die zwaar beladen fietsen niet zitten, maar gelukkig was er ook een liftje, zie foto.
Inmiddels was het bijna12 uur toen we eindelijk buiten stonden. Toen we achterom naar boven keken, zagen we alle mensen uit de auto's boven op het dek naar ons staan te kijken. Sneu, omdat wij er wel uitkonden en zij niet. Eén van de medewerkers beneden vertelde mij dat dit al de 2e keer was dat het hek kapot was, maar deze keer was er een cilinder helemaal doormidden. Zo'n hek gaat natuurlijk via oliedruk omhoog en naar beneden, en als dat kapot is, ja, dan ben je verder van huis. Hij zei nog dat het wordt dat DFDS met wat nieuwere boten komt. Via de paspoortcontrole konden we dan eindelijk de terminal verlaten en konden we gelijk onze zonnebrillen opzetten. Die hadden we al meer dan een week niet gezien. Ik heb nog even een foto gemaakt van de ferry. Vervolgens zijn we verder gefietst naar Koog aan de Zaan waar mijn broer Piet en schoonzus Lies wonen die onze auto bij het begin van onze vakantie van Schiphol hebben meegenomen naar hun huis. Onderweg moesten we nog een keer oversteken met een pontje bij Driehuis. Ik had al visioenen dat deze pont het ook zou begeven, maar gelukkig liep het hier gesmeerd.
Via het idyllische Westzaan gereden naar Koog aan de Zaan, waar we werden onthaald met koffie en heerlijke tompoucen en later een lunch.
Daarna de fietsen uitelkaar gehaald, en in de auto gelegd. Het moest passen, want de heenreis zaten ze ook nog in een doos.
Om half 4 zijn we weggereden, om een uur later op de Afsluitdijk in een file terecht te komen vanaf het monument tot aan de Kornwerderzandsluizen. Ongeveer 3 kwartier tot een uur hebben we er over gedaan, dus dat kon er ook nog wel even bij. Maar gelukkig konden we veilig en wel Appingedam bereiken.
Dit is dan echt het laatste van onze vakantieperikelen wat we aan jullie toevertrouwen. Waar we het volgend jaar naartoe gaan? We hebben al wel een paar ideeën. Maar als jullie deze blog volgen, krijgen jullie vanzelf wel weer een email daarover.
Ook namens Ineke bedank ik jullie voor alle hartverwarmende en leuke reacties.
grtz Henk en Ineke.

Geschreven door Waarnaartoe