Vanacht hebben we dus overnacht in de B&B van Bridget , een lief mensje dat heel zorgzaam is voor haar gasten.
Het ontbijt stond om 8 uur klaar, Ineke had een gewoon ontbijt, en ik had een traditioneel Iers ontbijt wat lijkt op het Engels ontbijt, alleen de witte bonen in tomatensaus ontbraken. In plaats daarvan een stuk gebakken bloedworst (Black pudding). Zie de foto's maar of het je wat lijkt.
De Duitse motorrijder was ook present, maar de Rotterdammers sliepen nog. Na het ontbijt vroeg Bridget aan de Duitse motorrijder of hij iets in het gastenboek wou schrijven, maar hij begreep haar niet en keek mij vragend/hulpeloos aan. Ik heb het gauw voor hem vertaald. Zijn Engels was dus niet zo heel goed, want de conversatie gisteravond ging ook in het Duits. Und das ist fur uns kein probleem, Nederlanders spreken 'haast' alle talen.....
Vanmorgen ook nog even een kijkje in de stal genomen (melkput) waar ze de koeien aan het melken waren. De boer stelde het erg op prijs, en wou mij alles laten zien, maar zoveel tijd hadden we niet. Ook gisteravond had ik met de boer nog een hele conversatie. In zijn jonge jaren had hij een studiereis gemaakt naar Holland , Duitsland en Denemarken om verschillende boerenbedrijven te bezoeken. Ook deed hij verslag van oa; ploegwedstrijden, waar de boeren uit het zuiden van Ierland altijd wonnen omdat daar de meeste landbouwgrond was en daar konden ze dus ook goed oefenen.
De etappe van vandaag voerde door een gebied dat aangeduid wordt als ; de Burren, door staatsman Cromwell aangeduid met: "Hier is geen boom om een mens op te hangen, geen water om hem te verdrinken, en geen grond om hem te begraven". Het was inderdaad een saai stuk land om door te fietsen. Vroeger was het een spookachtig landschap.
Onderweg hadden we koffie met appelgebak omdat het vaderdag was.
Het weer was een afwisseling van zon, wolken, onweer en regen. Toen wij in Lahinch aankwamen, zagen we nog net de Atlantische Oceaan, en even later begon het te plenzen. Wij wilden de bui afwachten maar dat duurde en duurde.
Op een gegeven moment zeiden we , we kunnen beter hier een hapje eten, en dan hopen dat het droog is, en dan maar doorfietsen.
Dit was de 2e keer op vaderdag dat wij aan de Pizza zaten, de 1e keer was op IJsland in 2018. De route naar Doolin voerde ons in de regen langs de Cliffs of Moher, grote kliffen die zomaar de zee insteken. Helaas hadden we alleen maar regen, dus helemaal helder zijn de foto's niet geworden.Op de camping aangekomen in Doolin regende het nog steeds pijpestelen, dus hoe nou de tent gauw en 'droog' opgezet? Het is allemaal gelukt, alleen is alles wel wat nat geworden, hopen dat het vanacht allemaal weer wat droogt. Onze tassen (o.a. kleding en slaapspullen) waren van binnen wel wat nat, bij zulke plensbuien sijpelt het blijkbaar toch ergens langs helaas.
Wat ook niet zo leuk is, dat zijn de midgets, piepkleine mugjes, rotkrengen zijn het. Mijn beide polsen en enkels zijn lekgeprikt, mijn armen en onderbenen in minder mate tot blaasjes aan toe. Vanochtend Bridget nog even gevraagd of beten van midgets er zo uitzagen. "O dear, yes". Ineke heeft er gelukkig weinig last van. Het jeukt ook nog erg. Schietboudel.
Morgen gaan we richting Galway.

Geschreven door Waarnaartoe