Zo aangenaam als het kwetteren van de vogels gisteravond was zo verstorend was het geluid van kettingzagen die vanaf 7 uur gebruikt werden om bomen neer te halen. Na een half uur lijkt het dat ze ophouden maar waarschijnlijk was het niet meer dan een koffiepauze want 5 minuten later geven ze weer vol gas en de ene na de andere boom valt met veel gekraak ter aarde. Zo gaat het een uurtje door en dan houd het weer op. Van ons hadden ook een uur later mogen beginnen en ons nog even laten slapen. Gelukkig zijn de vogels blijkbaar gewend aan deze herrie want die zijn weer helemaal terug.

Tegen een uur of 10 vertrekken we naar de nieuwe bestemming in België met de fraaie naam De Verborgen Parel. We volgen de N-wegen en die zijn kilometers langs voorzien van vele gaten en opbrekingen, wegversmallingen en de meeste vreemde slingers om van rijbaan te wisselen. Het vraagt de nodige concentratie en stuurmanskunst want als je het ene gat wilt ontwijken kom haast vanzelfsprekend in een ander gat. Op sommige steile en bochtige wegen komen de vrachtwagens angstvallig hard de bocht om zeilen en ik moet echt scherp langs de kant blijven om niet geschept te worden.

Ongeveer halverwege de geplande rit in Marche-en-Famenne vinden we een hypermarche waar we de boodschappen voor de komende dagen inslaan. Het is een immens grote supermarkt zoals we die in Nederland zelden of nooit tegenkomen en het assortiment is navenant.

We vervolgen onze weg die net als voorgaande kilometers meestal van barslechte kwaliteit is en heel af en toe wordt afgewisseld met geld berijdbare nieuwe stukken. Helaas zijn de goede stukken veruit in de minderheid en het aantal rotondes is overweldigend, net als de hoeveelheid flitspalen langs de weg.

We pauzeren bij gebrek aan een goede gelegenheid maar op een inham vlak langs de weg want we zijn wel toe aan iets te drinken en te eten. We moeten nog een dikke 3 kwartier voor we op de bestemming zijn en de wegen worden langzaamaan smaller en hobbeliger. Als we denken dat het niet veel erger kan stuurt de navigatie ons over de “Oude Romeinse weg”. In het begin lachen we een beetje om de naam maar na een paar honderd meter snappen we de naam. Het wordt dan zo’n stuk keienstrook die we ook wielrenners zien berijden in Parijs-Roubaix. Het is smal, stoffig en we stuiteren ongelofelijk maar de camper houdt zich kranig en ik moet moeite doen het stuur vast te houden want tussen de keien zijn ook nog kuilen en hobbels die ik moet trachten te ontwijken.

Als we die beproeving achter ons kunnen laten zeg ik gekscherend dat de camperplaats wel heel mooi moet zijn om het deze hotsie knotsie weg waard te doen zijn. We vinden zonder problemen onze bestemming en het was de inderdaad rit waard. Er zijn nog voldoende plekken vrij op een mooi gemaaide grasmat tussen kleine fruitboomjes. En we hebben de mazzel dat de zon weer doorbreekt dus we kunnen weer genieten van mooi weer.

In het kleine weiland achter de camperplaats staan en liggen drie koeien rustig tot een oude baas komt die na lang aandringen de beesten in beweging krijgt om hen te volgen. We hebben geen idee waarom maar ze gaan mee en zijn een half uur later weer terug. Het zal niet om melken gegaan zijn, want er is geen uier te zien.

Sandra komt op het heerlijke idee een fles bubbels open te trekken en we genieten daarvan terwijl de zon langzamerhand verdwijnt achter de bewolking. De wind neemt iets toe maar het blijft heerlijk en aangenaam buiten. Vanavond eten we iets anders dan sla, een prutje van courgette en paprika met gehakt. Het is echt een afwisseling van de vele avonden met sla maar met de warmte was dat wel het beste om te eten.

Na het diner drinken we buiten een kopje koffie. Het is drukkend warm en het geluid van een koerende duif en zingende merel wordt alleen verstoord door de geluiden van een van de drie, ja drie, tennisbanen bij de villa naast de camperplaats.

Geschreven door Salamijns.reisdagboek