N
Omdat we absoluut op tijd wilden zijn bij het station, Iieten we vandaag de wekker maar aflopen. Het was niet nodig want we waren al vroeg wakker. De zon schijnt volop!

Vroeger dan gepland waren we klaar voor de wandeling naar het station. Daar aangekomen bleek het stationsgebouw ook nog dicht.
Even zitten op een bankje voor het station en wij bekijken de schilderingen op tegels nog een keer van dichtbij. Aan de zijkant van het station is een toegang naar het perron. We genieten van de schilderingen want er is verder helemaal niemand. Uit een affiche leest Laurens af dat we van perron 2 vertrekken. Daar staan we ook heerlijk in de zon. Behalve wij twee is er helemaal niemand.
Om 09.15 komt de stationsbaas aan, hij doet de deuren open en bevestigt dat we op het goede perron staan.

We wachten de komst van de trein af. Verwacht om 09.37, dat wordt echter 10.00 maar wat maakt het uit. We zijn per slot van rekening in Portugal, nietwaar? Het is niet de antieke trein zoals we gezien hebben in de aflevering van het programma Railaway van de EO, die rijdt alleen van juni t/m september en dan ook alleen op zaterdag. Maar de trein waar we instappen mag er ook zijn, jaren 60/70, ruim, grote schuiframen die bijna helemaal open kunnen. De toegangsdeur van de trein blijft gewoon open tijdens de rit. Dus als je er even buiten wil hangen dan kan dat.
Er zijn drie wagons in totaal en in de wagon waar wij in zitten zijn nog 5 andere personen. Dus nee, druk is anders.

We hebben een geweldig uitzicht op de Douro en de omliggende heuvels waarop de druiven verbouwd worden. Wat een immense hoeveelheid druivenstokken. En behalve dat zien we sinaasappelbomen, olijfbomen, cactussen, rozenstruiken en nog veel meer bloeiende struiken.

Op het eindstation Pocino stappen we na een krap uur uit. Er rennen een aantal honden los rond, één ligt er lekker op het perron te maffen en maakt geen aanstalten op te staan als de passagiers uitstappen en langslopen.
De paar mensen die met ons uitstappen worden opgehaald met taxi’s of door familie. We lopen de weg af na het station en concluderen dat er hier voor ons niets te beleven valt. We draaien om, stappen weer in de trein en genieten weer van een mooie tocht. Boterhammetje erbij, flesje water. Wat wil je nog meer.

Bij terugkomst in Pinhao lopen we nog even langs de winkels. We bezoeken een winkel met een ongelooflijke hoeveelheid verschillende flessen Port. De verkoper legt ons in gebroken Engels nog wat uit over de verschillende typen. We kopen nog twee flessen.

Terug bij de camper hebben we een leuk gesprek met een Engels koppel die net zijn aangekomen.

We eten nog wat en zetten een stoeltje buiten en genieten van de zon en de schaduw.

Geschreven door Salamijns.reisdagboek