Na wat geschuif met de bedden is Steffian in de woonkamer gaan slapen. Zo kregen Marnix en ik wat meer ruimte. Adolf, de ander Duitse pelgrim sliep alleen in de andere kamer. De wekker gezet op 06.20 uur omdat het toch wel een lange dag zal worden.
Na het gezamenlijk ontbijt ben ik als eerste de deur uitgegaan. Nadat ik brood had gehaald kon ik om 08.00 uur de route weer oppakken. Na een uurtje ff gepauzeerd in de buitenwijken van Orthez. Daar sloten Marnix en Adolf aan. De hele dag een beetje bij elkaar in de buurt gelopen. Niet met elkaar gelopen, maar je komt er telkens weer eentje tegen.
Hoewel het wel een vermoeiende dag is geworden, vond ik wel een prachtige route. Veel smalle paadjes die soms ook gewoon slecht waren, dus uitkijken geblazen. Er was zelfs een omgevallen boom die de route versperde. Het was nog best lastig om daar overheen te klauteren.
Wat ik ook bijzonder vond, is dat je op een gegeven moment de Pyreneeën aan de horizon kunt zien. Dat beeld herhaald zich telkens, maar dan steeds duidelijker. Dat geeft wel een bijzonder gevoel.
Je kunt ook merken dat het steeds meer een echte pelgrimsroute wordt. Langs de weg staan regelmatig stenen palen met schelpen er in gegraveerd. Ook zie je straatnamen die iets in zich hebben van het pelgrimeren. Bij het plaatsje Hospital-d’-Orion staat een vrij groot beeld van een pelgrim.
Ik was al ff op zoek naar een geschikte lunch plaats toen ik Adolf languit in het gras zag liggen. Hij doet dat vaker, en heeft een stuk plastic mee omdat het gras vaak wat vochtig is. Even bij hem gaan zitten, het plastic was groot genoeg. Ik vond het niet echt en plaats om te gaan eten, dus ben weer doorgelopen.
Wat later ben ik het pad opgelopen van een soort boerderij om te kijken of ik daar ergens kon gaan zitten. De bewoner kwam net naar buiten om weg te gaan. Heel gastvrij bood hij mij zijn terrasje aan. Mooie plek, tussen de bomen door zag ik de Pyreneeën en drie (twee op de foto) ezels als gezelschap. Lekker de tijd genomen.
Een stukje verderop zag ik de rugzak van Marnix op een bank staan. Hij was appels aan het plukken in een speciaal voor pelgrims aangeplante boomgaard. Ik natuurlijk ook een paar geplukt. Ik vond ze een beetje zuur, misschien nog niet rijp genoeg. Wat later kwam ook Adolf erbij, waren we weer ff met zijn drieën. Marnix ging daar zijn brood op eten en ik ben weer doorgelopen. Ook Adolf was al weer aan de wandel.
Marnix heeft de zelfde bestemming als ik, maar Adolf stopt in Sauveterre-de-Bearn. Dat is een paar kilometer voor onze bestemming. Die plaats valt trouwens wel op doordat hij op een hoge berg (foto) is gebouwd. Een mooi gezicht.
Gelukkig hoefde ik niet omhoog, de route naar Osserain, mijn bestemming bleef laag langs de rivier Gave-d’-Orion.
Daar vond ik ook nog een mooi plekje om koffie te drinken. Kwam mij wel goed uit, ik was inmiddels aardig moe aan het worden.
Op diverse plaatsen kan je een trap nemen om naar het plaatsje te gaan. Soms wel verleidelijk, maar toch maar niet gedaan.
Grappig is dat je na Orthez de plaatsnamen van de dorpen in twee verschillende uitvoeringen op de borden ziet staan (foto). Dit gebied is de Baskische regio van Frankrijk. De plaatsnamen staan in het Frans en in het Baskisch op de borden, net Friesland.
Ook een foto gemaakt van het eerste bord waar St-Jean-Pied-de-Port op wordt aangegeven.
Om 15.30 uur aangekomen bij het overnachtingsadres. De gastheer, Pascal kwam net aanrijden dus dat kwam goed uit.
Ook hier een vriendelijke ontvangst met een biertje. Leuk was dat er een briefje lag voor mij van vier Franse vrouwen die ik had ontmoet in Hagetmau. Die hebben hier ook geslapen.
Zij vroegen zich af hoe het met mijn voetjes ging. Zij dachten dat ik eigenlijk nieuwe schoenen zou moeten kopen. Daar hadden we al over gesproken, maar maat 49 is bijna nergens te krijgen. Via internet zou het wel lukken stond er op het briefje. Verder stond er dat ze het fijn vonden mij te hebben ontmoet.
Leuke verrassing zo’n briefje.
Ook hier gegeten, Pascal had lekker gekookt.
De Camino eindigt in Frankrijk met vier behoorlijk zware dagen. De eerste is nu achter de rug. Nog drie te gaan. De laatste is natuurlijk speciaal omdat die over de Pyreneeën gaat
Een vermoeiende dag, maar wel voldoening.

Geschreven door Nico.op.pad