Ook nu weer voor mezelf het ontbijt verzorgd.
Het is wel aardig om alleen te zijn, maar je moet dan ook alleen alles opruimen.
Alles netjes achter gelaten, en om 08.30 uur vertrokken.
Eerst nog ff naar de bakker om brood te halen. Daarna de pelgrimsroute weer opgezocht.
Ook nu weer het fietspad op. Op zich niet verkeerd om in één rechte lijn op je doel af te gaan, maar ook wel een beetje saai.
Het fietspad gaat na verloop van tijd over in een steenslagweg. Voor mijn voetjes is dat niet zo fijn. Ik merk dat ik dan meer pijn heb, waarschijnlijk omdat je steeds ongelijk loopt.
Vervelend zijn de vele vliegjes die steeds om je heen cirkelen. Als je met je mond open loopt hoef je ‘s avonds niet meer te eten.
Zo doen de walvissen het ook. Met de mond open in één keer een lading vis.
Ik ben al een paar dagen behoorlijk moe. Ook vandaag zat ik er ff helemaal doorheen. Ik ben maar ff aan de kant van de weg gaan liggen. Na 10 min. ging het wel weer.
Iets later kwam ik toch nog een bankje tegen. Daar wat langer gestopt.
Voor de lunch ben ik het erf opgelopen van een eenden fokkerij. Er stonden wel twee honden driftig te blaffen, maar ik waagde het toch op.
Ik mocht van de honden en de bazin in een soort garage zitten. Op dat moment begon het net hard te regenen. Lunchen en schuilen heet dat.
Opvallend zijn de ontsmettingshokjes die er staan. Kennelijk moet je eerst jezelf ontsmetten voordat je naar de eenden mag gaan. In die hokjes hangen overals, en staan er laarzen en flessen met ontsmettingsmiddel.
Het laatste stukje naar mijn bestemming liep ik eigenlijk een beetje achter de regen aan. De straat was nat, maar ík werd alleen nat als onder de bomen door liep. Zag de regen voor me uit gaan. Mijn regen cape dus niet nodig gehad.
Vandaag een route waarbij je niets tegen komt om iets te kopen. Ook in het enige dorpje, Bourriot-Bergonce, was wel een bar, maar natuurlijk gesloten.
Ook bijna geen bankje te bekennen. Het is dan ook lastig om regelmatig ff een pauze in te lassen.
Om 15.15 uur aangekomen bij de plaats van bestemming.
Een bijzonder gebouw. Een klein kapelletje dat is omgebouwd tot een refuge.
Totaal 8 slaapplaatsen in twee kamers. Een beheerders echtpaar die je vriendelijk ontvangt en er voor zorgt dat er iets te eten is. Zelfs de was wordt voor je gedaan.
Na een bakje vla en een kop koffie onder de douche gestapt.
Dan knap je snel weer op en is het tijd voor mijn dagelijkse biertje.
Hoewel er nog een pelgrim zou komen, ben ik de enige gast.

Nog even wat over de ongemakken van dit jongetje. Ik wil daar niet te vaak iets over schrijven, maar er wordt regelmatig een vraag over gesteld.
Ik heb een foto gemaakt van mijn voetjes. Ik wil er mee aangegeven dat het nog niet veel beter is geworden. Een grote en een kleine blaar en nog steeds de wondjes die niet willen herstellen. Nog steeds pijnlijk onder het lopen.
Ook last van mijn heupen door het dragen van de rugzak. Ik heb bijna geen vlees op de botten en dat merk je wel.
Paracetamol is mijn vriend geworden.

Geschreven door Nico.op.pad