Ruim 2 1/2 uur duurde de vlucht.
Maar toen hadden we de nodige kilometers op Schiphol al gemaakt. Gate D74 lijkt wel al halverwege Portugal te liggen. Maar de rugzakken lagen gelukkig al goed gesealed op de bagageband.
Op het vliegveld in Faro was het nog even puzzelen hoe er lopend af te komen en de juiste richting naar ons onderkomen te vinden. We hadden besloten lopend te gaan want voor minder dan 2 km neem je geen taxi.
Intussen was het donker en we liepen in een buitenwijk met grote huizen. Pine House stond als bestemming in de navigatie. Daar aangekomen denk je, ik zie wel een aanduiding of iets dergelijks. Maar helemaal niets. Zouden we in de verkeerde wijk zitten? En geen kip op straat natuurlijk.
Komt er toevallig een Portugese man aanrijden die zijn sportauto zijn garage inrijdt en die bovendien Engels spreekt. En hij weet ook nog waar we moeten zijn. Hij loopt met ons mee naar het adres, een gewoon, wat groter huis. Daar volgen we de instructies uit de bevestigingsmail. “Open de poort van binnenuit en loop naar de hoofdingang aan de achterkant.”
Tja, geen enkele aanduiding aan de voorkant, oh ja toch, een piepklein bordje.
We hebben een prima kamer op -1 met een gezamenlijke badkamer. Als enige gasten is dat geen probleem. En nu nog wat eten.
We gaan de straat weer op en vragen naar de mogelijkheden. Een tennisleraar wijst ons, links, rechts en dan 300 meter.
Nou, niks natuurlijk. Na enige tijd dwalen ontdekken we een tankstation en, dat ligt naast het vliegveld. We deden het dus maar met een croissantje ham/kaas en een kop koffie. Een beker noedels mee voor “thuis”. De weg terug naar onze kamer was bekend. De noedels in de keuken verorberd en al mooi op tijd gingen de luikjes dicht🙂‍↔️.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog