Dag 71

23 juni 2018. Van Badia Prataglia naar Chiussi della Verne. 26 km

Na een gezellige maaltijd met z’n viertjes lagen we gisteren om 21.00 uur in bed. Dat is mooi op tijd maar als de wekker vroeg gaat, je de hele dag buiten bent en een stevige wandeling hebt gemaakt willen de ogen wel op tijd dicht 😔. Vandaag stond de wekker weer op 5.15 uur. Omdat we in het hotel pas laat konden ontbijten deden we dat om 6.00 in het koffiehuis vlakbij. Meteen ook onze lunch daar besteld. Toen we een praatje maakten met de eigenaar en over onze route van vandaag vertelde schudde hij zijn hoofd. In het Engels raadde hij ons dat dringend af. Het heeft gisteren en de afgelopen nacht veel geregend en het zou daardoor niet vertrouwd zijn op de paden. Hij gaf op de kaart aan dat we de weg moesten volgen, deze was 7-8 km langer maar veiliger dan onze route omdat de weg geasfalteerd was. Zonder enige twijfel namen we zijn advies aan, we hebben met droog weer al zulke moeilijk begaanbare paden gehad en nu na al die regen zouden al die geulen in de paden wel watervalletjes zijn. Omdat ook alle keien glad en paden modderig zijn hebben we dus voor de weg gekozen. Het zou wel dom zijn het advies van een local te negeren. (Achteraf blijkt dat we de juiste keuze hebben gemaakt. De andere wandelaars hebben dit advies niet gekregen, zij hebben zeer lang over de route gedaan en vonden het pad onder deze omstandigheden eigelijk onverantwoord.)
Om 6.30 uur zwaaide de barman ons uit en gingen we op stap. De weg die wij gingen was prachtig, een smalle asfaltweg zonder belijning en met hoegenaamd geen verkeer. De hele weg hebben we van de prachtige uitzichten genoten. Het was ook fijn om eens niet de hele wandeling naar beneden te hoeven kijken waar je je voeten moest neerzetten. Om 8.00 uur komen we door het dorpje Corezzo, de deur van de kerk stond open en we namen even een kijkje in de mooie Francescokerk. Dan verder op deze mooie route, de weg iets dalend. Langs de weg aten we weer kersen van de bomen. Om 9.00 uur, na 2.5 uur lopen, dronken we koffie op een leuk terras in Rimbocchi. Daarna kwamen we via het leuke, oude dorp weer uit op onze route. En toen gebeurde er iets heel vervelends. Terwijl ik een foto wilde maken van een snelstromende beek 20 m onder ons, liet ik mijn wandelstok los en viel die naar beneden in de beek. Dit was een kleine ramp, we kunnen hier echt niet zonder stokken wandelen. We hebben ze nodig op de vele gevaarlijke paden om ons evenwicht te houden. De stokken hebben ons al vaak voor een val behoed. Vreemd maar in de plaatsen waar wij de laatste tijd doorkomen hebben we nooit stokken te koop gezien, dus ik was even in paniek. Maar Jan bleef rustig. Hij ging de omgeving verkennen om te kijken waar hij kon afdalen om bij de beek te komen. Ik wilde hem tegenhouden maar als Jan iets in zijn hoofd heeft...
Iets verderop kon hij over gaas heen via grond van een afgelegen huis. Daarna verdween hij steil naar beneden in de diepte en kon ik hem pas vanaf de hooggelegen weg weer zien toen hij via stenen in de beek bij mijn stok kon komen. Ik hoef jullie niet te vertellen hoe blij ik was toen hij door het woud weer veilig op de grond van het huis stond. Maar ondertussen waren er twee Golden retrievers wakker geworden van het geluid van de vreemdelingen en stonden luid te blaffen bij het gaas waar Jan weer overheen moest. Nadat Jan ze wat geaaid had klom hij weer over het gaas op de weg. Wij blij weer verder totdat na ongeveer een 2 km een van de honden ons inhaalde en voor ons bleef lopen. Oei, we hadden het gaas toch niet naar beneden gebogen zodat een van de honden kon ontsnappen? De hond verstond duidelijk geen Engels want hij ging op onze aanwijzing niet terug. Zo nu en dan verdween hij in het bos maar hij bleef ons opzoeken en het vervelende was dat hij dan voor ons, midden op de weg liep en dat was gevaarlijk omdat wij bang waren dat een automobilist door de bochten in de weg de hond niet op tijd zou zien met alle narigheid van dien. Toen een auto ons tegemoet kwam hebben we die aangehouden. Hierin zat een man die de hond herkende en ons duidelijk maakte dat het baasje in de bar werkte waar wij koffie hebben gedronken. Wat een geluk, terwijl wij de hond hebben gepakt en hem met een klein touwtje aan een boompje hebben gebonden belde de man met de eigenaresse. Wij hebben gewacht tot zij arriveerde en dankbaar haar hond in de auto meenam. Dit avontuur heeft ons meer dan een uur vertraging gekost en dit allemaal door een gevallen wandelstok.🤭
Wij liepen met een gerust hart weer verder en genoten met volle teugen van de mooie omgeving. De weg ging nu licht omhoog maar omdat wij ondertussen al aardig wat gewend zijn ging dit probleemloos.
Om 11.15 uur liepen we langs een houten restaurantje, ver van de bewoonde wereld. Het lijkt op de Berenkuil bij Schoorl. Het ziet er zo leuk uit dat we het niet kunnen laten om daar op het terras met het mooiste uitzicht wat je kunt bedenken een Fanta te drinken. We zijn de enige gasten en begrijpen niet waar deze bar, die zo afgelegen staat, van kan bestaan.
Om 13:30 lopen we de mooie plaats Chiusio della Verna in en na een kwartiertje zijn we bij ons slaapadres. Het is een mooie Albergo genaamd ‘Letizia’ en we krijgen een mooie kamer. Vanavond eten we onze warme maaltijd daar ook.
Nadat we ons hebben gesetteld zijn we naar het centrum gegaan om daar op een terras Meredith en Tim op te wachten. Zij hebben er geen weet van dat wij een andere route hebben genomen. Rond vieren komen ze aanwandelen, natuurlijk hebben we deze dag even gezellig op het terras doorgenomen. Om 19.00 uur konden we bij onze Albergo aan tafel. We zaten samen met Bernhard, een Duitse wandelaar die Florence-Assisi in zijn eentje wandelt. De andere vier Duitsers hebben we niet binnen zien komen. We hopen dat het ze goed gaat.
Moeder Maria en dochter Simone hebben zo ontzettend lekker gekookt dat we nog aan het nagenieten zijn.
Daarna nog even voetbal gekeken, Duitsland/Zweden, tijdens het afmaken van de blog.
Wat we nog niet hebben gezegd is dat we de laatste weken erg alert moeten zijn op tekenbeten. Iedere avond na het douchen halen we er wel een paar uit onze huid. Soms maakt de een de ander ‘s nachts wakker omdat er weer een bultje gevoeld wordt en vaak is dat dan een teek. Na zo’n dag als vandaag is het heerlijk om daar even geen last van te hebben alhoewel ik er net nog een van de arm van Jan heb verwijderd, maar die is vast nog van gisteren.
Dit stadje is de geboorteplaats van Michelangelo. Op een berg staat zijn geboortehuis.
Morgen weer een nieuwe dag, we zijn benieuwd wat die ons weer gaat brengen.

Buona domenica.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog