Dag 89

Woensdag 11 juli 2018. Van Poggio San Lorenzo naar Montelibretti. 21 km

We waren al even wakker toen de wekker om 7.00 uur afging. Uitgerust begonnen we aan de nieuwe dag met een Italiaans ontbijt dat uit veel zoetigheid bestond. Toch maar even om brood gevraagd. Gelukkig hadden ze dat ook in huis en we kregen er zelfs kaas bij. Om 8.15 uur werden we naar de weg gebracht waar onze route begon. We kwamen al snel bij het leuke plaatsje Poggio San Lorenzo aan. Op dit vroege uur was het er al een drukte van belang. Jammer dat onze slaapplaats te ver van het dorp lag anders hadden we het zeker even bezocht. We hadden gekozen om het eerste gedeelte van de 21 km door het dal te lopen, dan liepen we lekker egaal en inderdaad, het ging voorspoedig op deze bochtige, iets glooiende weg. Om 9.00 uur stopte er een auto naast ons toen wij op een bord met aanwijzingen van verschillende routes bekeken. De Signora achter het stuur vroeg in het Engels of ze ons kon helpen. Dat hoefde niet, onze GPS doet zijn werk goed. 😉 Ze vroeg waar wij vandaan kwamen, waar wij naar toelopen weten ze op dit traject allemaal wel. Het blijft leuk om de reactie te zien en te horen als wij ons verhaal vertellen. Ik rij jullie kant op, meerijden? Nee, dank u, we willen graag Rome lopend bereiken.
Even daarna zagen we de blauw/gele aanduiding van de route weer. We gingen van de weg af een grindpad op, het begin was goed schuin naar beneden. Het werd een bospad met olijfbomen, vijgenbomen en eikenbomen. De vijgen zijn zacht maar jammer genoeg nog niet rijp. Iets voor tienen kwamen we aan in het gehucht Poggio Corese via een erg steil dalend asfaltpad. Haaks langs de weg stonden rijtjeswoningen, die hebben we in dorpjes nog niet gezien. Aan het eind rechtsaf, en wat zagen we daar tot onze verrassing .... precies, een bar.😃 Op het schaduwrijke terras smaakte de koffie zo heerlijk dat we twee kopjes hebben gedronken. Ook hebben we hier meteen de komende overnachtingen geregeld. Er was verder maar een tafeltje bezet met wat mannen maar wat kunnen ze hier toch een herrie maken als ze gewoon praten. Het leek wel of er 50 man op het terras zat. Toen we opstonden waren ze belangstellend, maar in het Italiaans kost het wel wat tijd om het uit te leggen. Toen verder en we moesten al gauw links af een smal pad op maar dat was even zoeken want het pad was helemaal omgeploegd. Via gras- en grindpaden volgden we de route. We kwamen langs een snelstromende beek, maar dat duurde niet lang, ons pad liep omhoog zodat de beek steeds dieper kwam te liggen. We liepen weer eens op een vervelende pukkel omhoog maar we dachten dat dit waarschijnlijk de laatste hindernis van deze dag zou zijn. Na een heel heftig 20 min. klim kwamen we weer bij een normale weg uit. Deze volgden we een poosje, soms hadden we wat schaduw maar meestal liepen we in de zon. Na een kwartier gingen we een grofstenen pad op, midden door olijfboomgaarden. Prachtige oude bomen zijn het en het uitzicht op de bergen verderop is ook weer grandioos. We kwamen op een slecht pad terecht waar we voorzichtig moesten lopen en op een oud smal asfaltpad waar we een prachtig uitzicht op een stadje hadden. We liepen nog steeds tussen mooie oude olijfbomen en genoten van alles wat we zagen onderweg. Aan een bron langs de weg vulden we onze waterflessen met lekker koel water. Wat is het een genot deze bronnen langs ons pad. Rond de middag kwamen we een Zwitserse pelgrim tegen. Altijd gezellig even een praatje maken met soortgenoten. Hij loopt van Rome naar Assisi en wil daar 14 dagen over doen. Omdat hij in de bergen is opgegroeid ziet hij niet tegen het klimmen en dalen op. Na elkaar een goede camino te hebben gewenst gingen we ieder ons eigen kant weer op. Na een poosje kwamen we langs een abrikozenboomgaard, mmmm...en natuurlijk moesten we even proeven of ze lekker genoeg zijn voor de verkoop. Er hing een tak over het hek met mooie rijpe abrikozen, die mag je toch plukken? Ze waren heerlijk en we hebben er meteen nog wat geplukt voor onderweg.
De weg was licht dalend en de zon achter een wolk verdwenen dus liepen we lekker. De weg was kronkelig en na een bocht zagen we recht voor ons een berg verschijnen met daarbovenop een stadje. Nee hé, dat is toch niet Montelibretti? Maar ja, het was wel de stad waar wij gingen overnachten. Daar schrok ik van, wij liepen nog steeds omlaag, dat betekende dus dat we straks een heel eind omhoog moesten. Eerst nog even rechts en naar links en toen begon het feest van 1.2 km steil omhoog lopen. De wolk voor de zon was weg maar ik kreeg ook een behoorlijke dip. Deze beklimming viel mij, Truus, heel erg zwaar, zo nu en dan hing ik in het hek of aan Jan maar om het verhaal af te sluiten, toen ik boven aankwam was ik helemaal op. Uitgeblust zakte ik op een bankje dat voor een huis stond. Gelukkig duurde het herstel niet lang en vonden we na 10 min. onze B&B. Een prachtig ingericht appartement met vijf kamers voor gasten. De gastvrouw woont hier niet. De zitkamer en de keuken konden we gebruiken. We waren net binnen toen mijn zus Mariet belde met FaceTime. Ze was bij mijn moeder en het was het fijn om mijn zus en moeder weer even te zien en te spreken, ook al was ik nog niet helemaal de oude. 😢 Thea, de hulp van mijn moeder was er ook. Zij leest samen met mijn moeder onze blog en bekijken onze foto’s. Gelukkig belt ze ook regelmatig via FaceTime zodat mijn 96-jarige moeder en ik elkaar regelmatig zien en spreken.
Jan heeft na de gebruikelijke klusjes boodschappen gedaan en lekker Nederlands gekookt. Die man van mij is niet moe te krijgen. Zonder hem zou ik a.s. zaterdag niet het St. Pietersplein oplopen.
Er is nog een gezellige man in de B&B, deze Italiaan spreekt goed Engels en we hebben een leuke avond gehad met elkaar. Morgen weer vroeg aan de loop, het wordt de laatste lange etappe van ruim 17 km. Daarna nog 2 korte wandeldagen en dan....
We hebben ons via de mail gemeld bij de kerk van de Friezen. Na 10 minuten kregen we al antwoord. Zondag om half elf krijgen we onder de H. Mis het testimonium uitgereikt en krijgen van Bisschop Hurkmans de reiszegen. Voor ons zal dit als geboren Fries beslist een waardevol eind worden van onze voettocht naar Rome.

Oant moarn.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog