Dag 69
21 juni 2018. Van Stia naar Camaldoli. 18 km.

Na het ontbijt en de klaargemaakte broodjes met gebakken eitjes in onze tas sloegen we de deur van dit leuke en speciale onderkomen om 6.00 uur achter ons dicht. De sleutel ging in de brievenbus aan de overkant waar onze gastvrouw woonde. Na enkele meters gelopen te hebben kwam Jan erachter dat zijn stokken nog in het huis stonden. Gauw terug, sleutels uit de brievenbus gehaald, twee trappen op en af en om 6.10 uur liepen we het rustige centrum uit. Net voorbij Stia kwamen we bij een klein Mariakapelletje met daarin een pelgrimsboek. Natuurlijk even gekeken wat er te lezen viel. Veel pelgrims van over de hele wereld die het Franciscuspad liepen hebben er wat ingeschreven. Wij natuurlijk ook.😉 Even later kwamen we een wandelaar tegen, hij zag er niet als Italiaan uit, we zeiden dus good morning, morning groette hij terug en bleef staan. Hij vertelde dat hij op weg was naar Badia Prataglia en in Stia had geslapen. Toen wij lachend vertelden dat wij hetzelfde deden maar tegenovergesteld liepen keek hij raar. Hij pakte zijn kaart erbij en we kwamen erachter dat hij een rondje had gelopen. Blij dat hij niet helemaal op zijn vertrekpunt beland was liep hij gezellig pratend met ons mee. En ja hoor, door dat geklets misten we een afslag. Toen we dat in de gaten kregen zag Jan op de GPS dat we binnendoor over een smal pad weer op de route zouden komen. Wij drieën dus het smalle paadje in, in het begin ging het nog wel maar 50 m verder werd het smaller en smaller totdat het onzichtbaar werd. Onze benen zaten ondertussen vol met schrammen door scherpe stekels en takken. Hier werd duidelijk nooit gelopen. Er was maar een mogelijkheid en dat was terug naar de weg. 😢 Makkelijker gezegd dan gedaan, zelfs de weg terug was moeilijk te vinden. Weer bij de asfaltweg aangekomen hebben we deze gevolgd tot de officiële route uit het bos ook op de weg uitkwam. Met z’n drietjes liepen we het kleine dorp Lonnano in en zagen een mooie kerk die helaas gesloten was. Een bar voor een dringend gewenste kop koffie was hier ook ver te zoeken. Dan maar weer verder totdat we bijna langs het dorpje Casalino komen. Daar op een driesprong zien we Meredith en Tim, onze Australische medelopers. Leuk elkaar weer te zien. Zij zijn na ons vertrokken maar omdat wij een ommetje 🤨 hebben gemaakt liepen ze voor ons. Zij gingen door en wij drietjes moesten even rusten en iets eten. Jozef, onze Belgische vriend van vandaag, was een hele aardige man van rond de 50 jaar. Hij loopt van Florence naar Assisi in 10 dagen. Er staan 16 dgn voor deze tocht maar zo nu en dan zal hij de bus nemen om toch op tijd in Assisi te eindigen. Hij wist veel over het leven van Franciscus en kon prachtig over hem vertellen. Na onze rust kwamen we in het National park Castino terecht wat 7 keer groter is dan de Hoge Veluwe. We dachten dat we toch al heel wat ervaring in zware en moeilijke wandelpaden hadden maar daar is vandaag een nieuwe bijgekomen want wat hebben we vandaag geploeterd. We kregen een zware klim over liefst 4 km over moeilijk begaanbare paden. In de zon was het erg warm. Als we schaduw hadden konden we even afkoelen. We waren totaal bezweet toen we eindelijk boven aankwamen en een stukje asfalt kregen. Na een paar honderd meter moesten we weer het bos en... omhoog. Tijd voor een wat langere rust op een boomstam. Toen we daar na een kwartier weer wilden vertrekken kwamen Meredith en Tim aanlopen. Die waren toen ook aan rust toe. Wij gingen weer op pad en gelukkig ging het na een poosje toch licht naar beneden en de ondergrond was niet eens erg lastig. Het was een prachtig groot en donker bos met veel beekjes met watervallen en veel schaduw. Tegen 11:30 uur kwamen we aan bij een groot gebouw in Eremo di Camaldoli. Dit was vroeger een afgelegen soort dorp waar monniken in absolute afzondering leefden. Hier heeft de naamgever van onze route, Franciscus, een maand gerust tijdens een van zijn reizen.
Ha, we zijn op ons slaapadres dachten we, en op tijd want om 13:30 uur zouden we gedurende twee uur niet terecht kunnen. We probeerden in te checken maar dat lukt niet. Alle deuren waren gesloten. Een deur verderop konden we wel koffie krijgen en dus daar maar even wachten. Na een poosje komen ook onze Australische vrienden aangewandeld. Van hen begrepen we dat we voor het klooster nog drie km verder moesten. En toen werd het een race tegen de klok. Als we voor 13:30 in moesten checken hadden we weinig tijd meer. Het was 3,5 km over de weg of ruim twee als we binnendoor gingen. Wij kozen voor binnendoor en kregen te maken met een fantastisch mooie maar erg scherpe afdaling. Om precies 13:27 uur stonden we voor een deur van het klooster en belden aan. We werden verwezen naar de volgende deur. Daar troffen we een dame van de receptie die ons een kamer gaf en zei dat dat ook na 13:30 uur mogelijk was. 🤨
Daarna hebben we deze middag lekker op een terras gezeten. Eerst nog met Jozef, onze Belgische wandelaar uit Turnhout en later met Meredith en Tim. We hebben samen de boeking voor onze overnachting van morgen geregeld.
Tegen vijf uur zagen we ook de groep Duitsers binnenkomen. Zij liepen de hele dag met veel lange rustpauzes en slapen ook in het klooster. Het Monasteria di Camaldoli is ongeveer duizend jaar oud en heeft een prachtige kapel. Daar heeft Truus speciaal voor haar vorig jaar op precies deze dag overleden lieve wandelvriendin Ans een kaarsje gebrand.
Het klooster is overigens net een hotel met prima kamers. Ook het diner hadden we in het klooster geregeld.
We zaten met zijn zessen aan tafel, de vier Duitsers en wij. Als voorgerecht kregen we een prima soep. Het hoofdgerecht bestond uit een vleesschotel met een salade en brood. Toen we die met zijn zessen verorberd hadden vroegen we ons af wat er nog zou komen. Na een dag intensief wandelen kon er nog wel wat bij.
De serveerster regelde op ons verzoek gelukkig een extra schaal.
Maar ook extra groenten. En van de tafels ernaast, die al verlaten waren, werden de halfvolle flessen wijn ingerekend. Ook het fruit werd door de serveerster aangevuld met schalen van andere tafels. Al met al, een prima diner.
Morgen een minder lange dag. Gelukkig maar want overmorgen schijnt heftig te worden.
Salve.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog