Dag 32

Vrijdag 4 mei 2018. Van Pitzling naar Schongau. 31 km.

We dachten 26 maar het werd 31 km.
Om 7:45 uur verlieten we het kleine dorp Pitzlingen en al snel begon de eerste klim.
Toen we het bos inliepen werd het pad een paadje en ging steeds steiler omhoog.
De stokken er maar bij. En dan nog was het linke soep. We reikten elkaar een stok aan op de moeilijkste stukken met losse stenen. Spannend maar leuk. Het bleef afwisselend en op hoogte de eerste twee uur. We zagen de Lech in de diepte liggen. Het uitzicht was prachtig.
Na een afdaling zagen we weer wat huizen met daarbij een Gasthaus. Ha koffie, denk je dan. Nou mooi niet. Een man buiten gaf aan dat ze gesloten waren en dat we maar door moesten lopen naar de B17 op 1,5 km. 😡 (was 4 km)
Een eindje verder spreken we twee vrouwen die stonden te praten in de tuin. Ze wensten ons een goede en veilige reis naar Rome. We liepen door richting verkeersweg (Bundesstrasse). Langs deze weg zagen we een restaurant maar dat bleek om 11 uur nog gesloten. Volgens de eigenaresse die we troffen “omdat er personeel ziek was”. 😡
Gelukkig hebben we een eindje verder koffie kunnen drinken in een chauffeurscafé.
Daarna hebben we ons pad vervolgd, weg van de snelweg. Prachtig bos en grasland met mooie glooiingen en af en toe een pittige klim. Via Hohenfurch, waar we geen onderdak konden regelen liepen we de laatste 4,5 km naar Schongau.
In het stadje ging het nog wat omhoog en omlaag en na een stadspoort vonden we al snel ons hotel. Inchecken, rugzakken af en het stadje in. Touristeninformatie, gesloten. Stadhuis, gesloten. Ook de kerk ziet er gesloten uit. Geen stempel vandaag?
Op het centrale plein is een Street food festival gaande. Jammer, het is te koud om buiten te zitten en daardoor zijn er weinig mensen.
We drinken een biertje in een Tearoom en naast ons zitten drie vrouwen gezellig te praten. Al snel hebben we contact en ze vinden ons avontuur erg leuk. Als we hen de titel Schongau babes geven kan het niet meer stuk. Ze blijken alle drie in de tachtig te zijn. 😊 Ze wezen ons waar de pastoor woonde omdat we graag een stempel wilden. Het afscheid was hartelijk met veel goede wensen.
Wij op naar de pastoor. Bij de kerk staan twee mannen van wie er een uitziet als een pastoor. Hij blijkt de organist en loopt mee en belt aan bij de Pfarrer. Deze doet open en voorziet ons van stempels nadat hij eerst het naadje van de kous wilde weten over onze tocht. Daarop hebben we de kerk bezocht. Aan de buitenkant sober maar binnen keken we onze ogen uit. Prachtige beelden, schilderingen en altaren in een zee van licht door de grote ramen. Uiteraard een kaarsje aangestoken voor onze zwager Jan.
Daarna hebben we lekkere pasta gegeten in een Italiaans restaurant en snel onze kamer opgezocht. Douchen, bloggen en om 21 uur oogjes dicht en snaveltjes toe.

Servus.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog