Dag 62

Donderdag 14 juni 2018. Van Badolo naar Madonna dei Fornelli. 24 km.

Lieve en beste volgers van deze blog,
Gisteren was ons overnachtingsadres in Badolo. Hier was geen enkele verbinding met de buitenwereld. Daarom, en door de overvloedige regen waren wij pas laat in de gelegenheid de blog te publiceren. 😢

De wekker ging om 5:15 uur en ons ontbijt stond klaar. Thee, chocolade- en appelcake en koekjes. En een broodje met wat jam.
Om 6:05 liepen we maar moesten al snel stoppen vanwege de regen. De enkele druppels bij vertrek werden een stevige bui. Dat heeft tot over twaalf uur geduurd. Maar, goede regenkleding, wie maakt je wat? Verder op pad, naar het zuiden want daar ergens ligt Rome. We wilden gezien het weer zoveel mogelijk op het asfalt blijven ook al betekende dat meer kilometers. Door de verkleedtoestanden schoot het aanvankelijk niet op maar eenmaal op stoom lieten we Badolo via stevige klimpartijen al snel achter ons. We hadden eigenlijk helemaal geen dorp gezien. Het gutste van de lucht en op de weg moesten we de stroompjes ontwijken. We liepen op hoogte dalend en klimmend om de top van de Monte del Frate heen. Na een tijdje moesten we kiezen links of rechts. We kozen links richting Brento om de Monte Adone, de volgende berg te vermijden. Van de gids van de groep die we gisteren ontmoetten hadden we gehoord dat deze berg bij regen te gevaarlijk zou zijn. En dus komen we aan in Brento. En dan? Naar beneden, een dubieus pad of rechtdoor, een weg die op onze kaarten dood lijkt te lopen of...?
We zagen een man in een auto stoppen voor zijn huis en hebben hem gevraagd wat de beste richting zou zijn. In een beetje Engels werd duidelijk dat hij het eigenlijk helemaal niet wist. Maar zijn buurman kwam vanuit de tuin naar de straat en wees resoluut de goede route via asfalt naar Monzuno, op de helft van ons traject. We volgden dit advies en gelukkig klopte het. Wel betekende dat alweer stevig omhoog. Om een uur of elf passeerden we Monterumici, op een bord langs de weg stond vermeld dat daar aan het eind van WO 2 een half jaar is gevochten tussen Amerikanen en Duitsers. Het ging om Monzuno, het stadje waar we naar op weg waren. Kort daarop zagen we in het plaatsje Selve een klein barretje. Tijd om even onderdak te zitten, uit de nog steeds stromende regen. We hebben daar heerlijk koffie gedronken. Truus vond de cappuccino zelfs het lekkerst die ze ooit gedronken had. Toen we dat aan de serveerster vertelden zei ze dat het aan de melk lag. Was van de eigen koeien. En prompt vulde ze de cappuccino aan met melk waardoor deze niet eens meer leek op koffie. 🤨 Om een uur of twaalf bereikten we Monzuno. Als twee verzopen katten liepen we een zaakje binnen en ploften neer en bestelden maar weer koffie. Toch maar de regenkleding uit en Truus gebruikte de gelegenheid om droge kleren aan te trekken. Ook konden we hier de overnachting voor deze dag regelen. We zaten gezellig en besloten ook maar te lunchen. Twee grote stukken pizza en een glas koude melk. Feest.
Daarna de keuze, verder of hier blijven. Na uitvoerig overleg kwamen we eruit. 😊 We gaan door. Het regende niet meer en we laten ons door die laatste 10-11 kilometer toch niet kisten?
Het stadje uit zagen we al snel een afslag naar de Via Degli Dei. Dat zou, naar ons idee betekenen dat we op steile bergpaadjes uitkwamen. Dus maar niet voor gekozen. Een stuk verder zien we in de hoogte sportvelden en dat is goed, hebben we gelezen in een blog. Maar, een stuk verder geeft de Gps aan dat we afwijken. En dus maar weer stukje terug. Via een tussenklimmetje komen we op de juiste route, de Via Degli Dei die we toch grotendeels volgen. Een steile klim over een grof grindpad. Het ging lang omhoog maar liep prettig. Boven werd het pad smaller en we kregen de beelden van gisteren weer. Gelukkig is dat meegevallen. Het werd niet zo heftig. Af en toe zaten er wel riskante stukken in maar niet zo langdurig. We klimmen tot ongeveer 950 meter en genieten van de mooie vergezichten. Gelukkig is het iets minder gevaarlijk en zwaar dan gisteren. We kwamen langs een grote zendmast op een hoog punt en daar wordt ons pad breder en iets minder steil. We lopen snel verder omdat we de lucht zien betrekken en het in de verte horen donderen. Na een groot gebied met windturbines zien we in de verte Madonna Dei Fortelli liggen. Het kost ons nog een half uur om er te komen. Eenmaal in het dorp vinden we al snel ons onderkomen bij Elisa van Albergo Romani. We krijgen een prima kamer en ze serveert ons een biertje in de tuin. We krijgen er broodjes en vlees bij. Daarna gaan we shoppen bij een plaatselijk kruidenierswinkeltje en om 19:30 kunnen we aan de overkant ons avondmaal nuttigen. Daar zat ook weer de groep die we gisteren troffen in de B&B. Het was leuk de ervaringen uit te wisselen. Vooral toen zij vertelden vijf kilometer met de bus afgelegd te hebben😏. Hun gids gaf ons nog wat nuttige tips over overnachtingsadressen voor morgen en zijn kaartje om ons, zonodig, van dienst te zijn.
Het is al weer 23 uur als dit verhaal af is en dat betekende: snel het licht uit.

Ciao.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog