Dag 18

Vrijdag 20 april 2018. Van Steinfurt naar Tauberbischofsheim. 20 km.

Het eerste wat we doen als we wakker zijn is contact zoeken met Mariet. Gisteravond appte ze dat de situatie van haar man, Jan zorgwekkend is maar gelukkig had hij vannacht goed geslapen en het ging weer.

Met toch wat zorgen gingen we vanmorgen wat later dan normaal op pad omdat we de afstand vandaag ingekort hebben tot 20 km.
We begonnen met een km stijgen op een drukke weg, gelukkig houden wij en de auto’s rekening met elkaar zodat het voor beide partijen goed te doen is. Wij duiken, met een auto tegelijk voor en achter ons, de berm in wat steeds met een handgebaar wordt gewaardeerd.
Na ongeveer 15 min. sloegen we links af, een glooiend graspad in met akkers aan beide kanten. Vervolgens links een pad op met losse steenslag. Na 5 km gelopen te hebben even gerust net voor een stevige klim. Dat we klommen hadden we niet zo in de gaten door de prachtige omgeving, links een bos, rechts prachtige glooiende vergezichten. Bovengekomen gingen we via een mooi slingerpad naar beneden.

In het mooie Königheim aangekomen in het gemeentehuis weer een stempel gehaald. Altijd leuk om te vragen. De receptioniste bestudeerde onze route die zij via de stempels kon volgen.
Even verderop, op een bankje bij de bakker op de stoep koffie gedronken met een gedeeld stuk taart. De punten zijn hier zo groot!!

Na de koffie een fietspad op dat naast de weg ligt en na een paar km links een bospad in.
Dit bospad ging 1,5 km steil omhoog, dit was mede door de warmte een echte kuitenbijter. Maar boven gekomen waren we vol van verwondering. Daar stond, ver van de bewoonde wereld een Mariakapel met de deur op een kier. (Later begrepen we dat de kapel op het einde lag van een kruiswegstatie, wij kwamen van de andere kant). Op het altaartje lag een gastenboek waar we wat in hebben geschreven en we hebben een kaarsje gebrand voor zwager Jan V. in het AVL. Na een korte rust in de koele kapel gingen we weer de paden op en de lanen in. We zagen Tauberbischofsheim al liggen. Nog een flinke daling en we liepen zo het gezellige stadje in.
En plots direct langs de straat in het centrum een Schuhmacher. Nee, niet die autocoureur maar een heel vriendelijke man die direct onze hakken wilde voorzien van nieuwe stukken. Dat was nl al nodig. Hij vertelde dat hij een Arameense Christen was die 41 jaar geleden al naar Duitsland was gevlucht. Trots wees hij hij op een kruisbeeld aan de wand in zijn werkplaats.
Hij vond het fantastisch dat we naar Rome lopen en wij hebben hem gewezen op zijn verantwoordelijkheid als het gaat om ons schoeisel. 😊 Hakim Hanna was vereerd dat we hem vroegen een stempel in ons pelgrimspaspoort te plaatsen.
Daarna naar ons pension een paar honderd meter verder en direct onder een fijne douche. Nog wat in de stad gelopen om ansichtkaarten te kopen en voor een verdiend biertje. Was wel nodig want het was ruim dertig graden.
Het eten bij een Aziatisch restaurant om de hoek sloot deze dag af.
Fijne dag en tot morgen.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog