Dag 73

Maandag 25 juni 2018. Van Pieve San Stefano naar Sansepolcro. 16 km

Het was best fijn in dit hotel. Hier slapen veel mensen op doorreis en het ontbijt was misschien daarom zo uitgebreid. Het personeel was vriendelijk en behulpzaam en bleef de schalen met vleeswaren en kaas aanvullen. We hebben ook ons lunchpakket maar meteen klaargemaakt. In de beschrijving van de route stond dat we eerst 500 m terug moesten naar het dorp om de weg weer op te pakken. Tim en Meredith wisten uit hun routeboekje dat ze achter het hotel langs via een pad konden lopen. Oké, aan teruglopen heeft iedereen een hekel. Wij dus met z’n viertjes het pad op. Er was wel een ketting waarmee het pad was afgesloten maar daar stapten we overheen. Het smalle bospad liep een beetje omlaag en dat vertrouwden de Australiërs niet en ze gingen terug om te kijken of ze een aanwijzing hadden gemist. Wij liepen door en zagen iets later dat het pad omhoog ging. Jan zocht contact met Meredith en zij kwamen weer achter ons aan. Het bergpad was moeilijk begaanbaar, hooguit 20 cm breed en links, pal naast het pad een begroeide afgrond met in de diepte de rivier de Tiber. Dat ging allemaal nog wel totdat het pad erg links schuin afliep zodat je je aan boomtakken moest vasthouden om niet in de diepte te vallen. Oh nee, dit ga ik niet doen riep ik naar Jan. Ik was doodsbang toen ik zag hoe Jan verder ging. Even probeerde Jan me over te halen met ‘misschien is het pad verderop beter’ maar dat geloofde ik niet en samen besloten we terug te keren om een alternatief te zoeken.
Maar nog geen 10 meter achter ons kwamen we Tim en Meredith tegen. Zij wilden toch verder over het pad. Met wat kunst- en vliegwerk passeerden zij ons en wij bleven kijken of zij het aandurfden om de hindernis te nemen. En ja hoor, het lukte. Zou ik dan toch maar!!! Het scheelde een hele omweg! Nou, ik kan jullie zeggen dat ik het gedaan heb maar dat was eens en nooit meer. We begrijpen nu ook dat er bij de ingang van het pad een ketting hing om de wandelaars tegen te houden. Maar goed we hebben het overleefd. Het pad was verder niet eng meer maar zwaar, het ging wel zo’ n 40-50% omhoog maar gelukkig niet zo lang. Toen wij bij een zijpad aankwamen en onze wandeljasjes uittrokken kwam Bernhard ons achterop. Met z’n drietjes liepen we verder en na een tijdje moesten we weer steil naar beneden op zo’n akelig pad vol met keien. Dan is het alleen maar kijken en zoeken naar de juiste steen waar je je voet tegenaan kunt plaatsen. In klimmen ben ik goed maar afdalen op zulke paden erg slecht. Ik ben heel erg bang om uit te glijden en iets te verstuiken of erger. Toen we eindelijk beneden bij een asfaltweg aankwamen en weer omhoog moesten via een slecht bospad heb ik Jan gevraagd om een andere, betere weg te zoeken op de GPS. Ik wil graag veilig en gezond in Rome aankomen. Dat de drie anderen deze route wel volgen is logisch, zij lopen van Florence naar Assisi het Franciscuspad. Ons doel is Rome en er leiden vele wegen daarheen.
Bernhard vervolgde zijn route en wij de onze. Kort daarna liepen we via een brug over een rivier. Prachtig om te zien hoe deze door het bos stroomt. Via 200 m op een drukke weg liepen we verder op een mooie, secundaire weg. In de verte zagen we rechts een mooi stuwmeer liggen. Dit meer zouden we lang uit de hoogte blijven zien. Maar we hebben ook een stuk pal langs het meer kunnen lopen omdat we een paadje ontdekten dat niet op de GPS te zien was. Toen wij het paadje ingingen wisten we niet waar het zou eindigen maar we wilden proberen of we zo ook nog een stuk konden afsnijden. En ja, het pad liep naar beneden, onder de autoweg door en daar liepen we pal langs het stuwmeer. Dat was een kadootje, zo mooi. Na ongeveer 500 m verdween het pad in het stuwmeer. Dat was jammer, we gingen een klein stukje terug en namen een onduidelijk zijpad dat ons weer onder de autoweg naar de secundaire weg terug bracht. Daar liepen we hoog met rechts boven ons de autoweg. Onze weg was mooi glooiend met mooie uitzichten. We liepen rechts omdat er alleen tegemoetkomend verkeer op de weg reed. We begrepen niet waarom maar daar kwamen we na een km of 5 achter toen wij rechtdoor gingen en de weg rechts afboog. Er stonden hekken op onze weghelft. Deze was gesloten voor verkeer.😃
We liepen nu op een glooiend grindpad. Op de GPS zagen we dat we steeds over de verkeersweg heen en weer moesten lopen, dat begrepen we eerst niet maar nu wel. Het verkeer verdween in een tunnel en wij liepen over de tunnel heen. 🤭Later ging het pad steil naar beneden maar dat is niet erg op zo’n kiezelpad. Wij genoten volop van de mooie omgeving en passeerden mooie boerderijen en huizen. We liepen ook weer door graanvelden. Dat was voor het laatst gedaan op de Povlakte, alweer enkele weken geleden. Na een flinke klim gingen we bovenaan de weg lekker in het zonnetje zitten om wat te eten en te drinken. We hebben een mooi uitzicht met in de verte de tunnelbuizen waar de auto’s in verdwijnen. 12.45 uur gingen onze rugzakken weer om en gingen we verder. Iets later tapte Jan zijn waterfles vol met lekker koud water uit een lopende bron langs de weg. Het water komt rechtstreeks uit de bergen en het is veilig om te drinken. Na nog een paar mooie paden komen we via een buitenwijk in het oeroude ommuurd stadje Sansepolcro aan. Sansepolcro is met zijn smalle straatjes en indrukwekkende kathedraal, vele kerken een prachtige plek om te overnachten. We slapen in het klooster Santa Maria dei Servi, naast de kerk. Het is een mooi ingericht klooster maar zusters wonen hier niet meer. Er is een aantal kamers en een zaal waar pelgrims mogen overnachten. Vannacht zijn er 7 loge’s. Meredith, Tim en Bernhard slapen in andere B&B’s. Wij hebben na ons ritueel van aankomst de stad binnen de muren bewonderd. Het stadje is een bezoek meer dan waard maar toeristen zien we nauwelijks. Toen we op het stadspleintje uitkwamen zaten daar Tim en Meredith al op het terras. Even later kwam Bernhard ook aanlopen. Na een gezellig uurtje hebben we aan de hand van een uitgebreide lijst van onze gastvrouw en op advies van iemand anders op het terras een kleine pizzeria voor ons diner vlakbij ‘ons’ klooster gekozen. Maar eerst moesten wij nog even naar een supermarkt om wat boodschapjes te halen. Om 19.00 aan tafel met z’n vijven. Ondanks de drie verschillende moedertalen is het een gekwek van jewelste aan onze tafel in het restaurantje met maar 5 tafels. Het eten was superlekker en daarom hebben we hier ook een pizza besteld voor de lunch morgen. Rond 21.00 uur zocht ieder zijn slaapplaats op. 🤗
Morgen lopen we het mooie Toscane uit en Umbrië in.

Buone giornata.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog