Dag 72

Zondag 24 juni 2018. Van Chiussi della Verne naar Pieve Santo Stefano. 16 km.

Om 6:30 uur stond er een heerlijk ontbijt klaar. Bij een Italiaans ontbijt krijg je meestal chocoladepasta en jam. Maar vanmorgen lagen er ook verschillende soorten kaas en vleeswaren bij. Dat was nog eens een goed begin van de dag.😋 En ook de bestelde sandwiches voor de lunch lagen al klaar. Om 7:15 vertrokken we na eerst een foto te hebben gemaakt van moeder Maria en dochter Simone die zo goed voor ons hebben gezorgd. Voor we van start gingen dronken we koffie bij de bar waar we gisteren op het terras hebben gezeten. Daar was een goede WiFi-verbinding zodat de blog de deur uit kon. Het was al half acht geweest toen we echt op pad gingen. Het was een lekkere frisse ochtend en we moesten zowaar een jas aan, dat was voor het eerst sinds weken.
Vandaag hebben we zelf de route uitgezet met hulp van de GPS en van die keuze hebben we geen spijt gehad. Wat hebben weer we genoten van Toscane! De bossen, rustige wegen en paden en natuurlijk van de prachtige vergezichten. Na een uur konden we van grote hoogte terugkijken op de weg die we afgelegd hadden, een prachtig gezicht om zo hoog de smalle, kronkelige weg te zien. Er was weinig verkeer en het ging prima. Bij een bocht in de weg konden we kiezen. Afslaan en via een smal pad naar beneden of doorlopen over de weg via een paar grote slingers met haarspeldbochten. Het pad is natuurlijk korter. We besloten eens te kijken wat het verschil in tijd is en daarom liep Jan het korte steilere pad en ging Truus verder over de weg. Het paadje werd erg smal en was behoorlijk overwoekerd met hoge planten en gras en aan de zijkanten struiken met prikkers.
Maar het ging over in een breder steenslagpad en was goed te doen. Na 20 min, troffen we elkaar weer met vijf minuten verschil toen de weg en het pad weer samenkwamen. (Truus had niet gewonnen😢)
Om kwart voor tien waren we bij het dorpje Montalone en langs de weg zowaar een bar. Na twee uur lopen tijd voor koffie op het terras, 😋met weer een prachtig uitzicht over bergen en valleien. Na deze stop moesten we van onze gps en een dame van de bar, achter het gebouw om een smalle weg op. Een leuk weggetje dat echter al snel veranderde in een graspad en later naar beneden in een ruw pad met losse stenen/keien veranderde. We hebben al vaak gezegd dat we een snoeischaar mee hadden moeten nemen en dat was nu ook het geval want de stekelige takken waar we langs liepen waren lastig. Na een half uurtje bereikten we weer een smalle asfaltweg en konden weer fluitend, dalend en klimmend verder. Toen we Pieve Santo Stefano naderden hadden we een schitterend uitzicht op de stad. Deze is aan het eind van WO2 bij het terugtrekken van de Duitse bezetters vreselijk vernield. Er stonden toen nog maar een paar gebouwen overeind.
Wij konden in de stad niet dat gezellige terras vinden wat we graag wilden. Gelukkig stonden er een paar bankjes aan de rand van een parkje waar we onze lunch hebben gebruikt. Hierna verder naar ons onderkomen voor vannacht. Het was niet ver meer en lag voor de verandering aan een drukke autoweg. Dat hadden we deze tocht nog niet eerder meegemaakt. We kwamen er rond een uur aan en kregen een prima kamer aan de achterkant zodat we geen last hebben van het verkeerslawaai.
Meredith, Tim en Bernhard kwamen pas om 16 uur aanlopen. Zij hadden een zware dag gehad door de bush en Bernhard was ook nog een keer behoorlijk verkeerd gelopen.
De slaapplaats voor morgen in Sansepolcro is geboekt. Sansepolcro is een van de plaatsen die twee jaar geleden is getroffen door een zware aardbeving.
Met z’n vijven hebben we aan een ronde tafel het dagmenu in het wegrestaurant gegeten. Het eten was lekker en het was leuk om de verhalen van elkaar te horen. We hopen dat het morgen in Sansepolcro net zo gezellig wordt. Wel hebben we dan niet allemaal hetzelfde slaapadres.

Salve.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog