Dag 21

Maandag 23 april 2018. Van Markelsheim naar Creglingen. 22 km

Raar......de zon schijnt niet eens als we de gordijnen open doen. Na het goed verzorgde ontbijt starten we onze dag om 7.45 uur. Al snel lopen we de Tauber over en volgen een licht glooiend fietspad door een mooi natuurgebied.
Rechts de snelstromende Tauber, links afwisselend landschap. Langzaam buigt ons fietspad zich naar de grote weg, we lopen kort er naast tot aan Elpersheim. Mooie huizen hier maar bewoners zien we niet. Net buiten het dorp staat ons de eerste beklimming van vandaag te wachten. Eerst de jasjes uit, het is warm genoeg. Na 15 min steil klimmen op een steenslagpad zijn we op het hoogste punt.
We genieten tijdens het korte stukje dat we vlak lopen van het uitzicht en gaan dan opnieuw ten Berge.😉. Bovenaan de berg lopen we langs wijngaarden. De wijnranken staan op een erg stijl stuk, hoe plukken ze de druiven vragen wij ons af. Een man die we daar treffen vertelt ons dat dit allemaal machinaal gebeurt. Hij heeft daar een tuintje maar gaat er toch maar niet heen want dat betekent werken. 😊
Verder lopend genieten we van het uitzicht over de stad Weikersheim beneden ons met zijn grote kerk en een groot slot.
Na een flinke daling steken we de Tauber over, die hier erg breed is en komen langs een Bäckerei, na bijna twee uur hebben we wel zin in een bakkie.
Na de koffie maken we een ommetje door de mooie Altstad. Bij de VVV een stempel gehaald en de kerk bewonderd en natuurlijk even een kaarsje opgestoken. Als we in het slot een stempel halen begint het te regenen en trekken we onze regenpakken aan.
De stad uit volgen we de aanwijzingen van de E8, dit is een lange afstandswandeling die van Ierland naar Turkije loopt en hier een stuk op onze route aansluit. Dan een los stenen pad op, we blijven stijgen en zien door de bochten gelukkig niet hoelang dit pad is. Uiteindelijk lopen we boven. We lopen de Romantische Strasse maar hierboven is er niets romantisch aan. Het is kaal, geen uitzicht door de regen en geen levend wezen te zien. We lopen een uur in de regen en gaan steeds sneller lopen want stel je voor dat het gaat onweren. Maar het kan nog onromantischer, want we raken tussen een groot aantal lelijke windmolens verzeild.
Het geluid is angstjagend, zoemmm, zoemmm, zoemmm. Dat ze hier hoog staan is logisch maar niet romantisch.
Maar voorbij de windmolens begint de afdaling en is het weer prachtig. We eten staand een broodje, we hebben de hele weg geen bankje gezien laat staan een hut om te schuilen.
Beneden komen we aan in het dorpje Niederrimbach en zitten even op een privé bankje voor een huis aan de weg uit te rusten en doen onze regenjas uit, het is droog😀. Dan weer lekker pittig omhoog, boven zoeken we even de goede route en we zien in het bos een onduidelijk graspad dat we moeten volgen. Het pad wordt niet veel gebruikt en is begroeid met brandnetels. Dat we de regenbroek nog aanhebben is een geluk.
Als we het bos uitkomen halverwege de berg zien we ‘ons’ dorp in de diepte liggen. Een prachtig gezicht. We lopen in de zon, dalend via een haarspeldbocht op een verharde weg de stad Creglingen in. Wat een leuk oud stadje! Een paar bochten om en we lopen in het centrum. Voor het stadhuis bedenken we plots dat we hier een stempel kunnen halen. Deur dicht, jammer, maandagsmiddags gesloten staat op een bordje. Er komt een vrouw aanlopen en vraagt of ze kan helpen. We leggen haar de situatie uit. Komt u maar binnen hoor, ik werk hier en kan u wel aan een stempel helpen. We hebben ontzettende vieze schoenen en durven zo het stadhuis niet in maar dit is geen probleem, gastvrij gaat ze ons voor naar haar werkkamer en laat een collega een mooie stempel in ons paspoort zetten. Na een praatje zoeken wij na 22 km lopen ons Gästehaus Herrgottstal op.
Na een douche, de was en een tukkie nog even op zoek naar de plaatselijke hoogtepunten. Een daarvan is de Herrgottkirche, op 1 km lopen. Zonder bepakking, in de zon die intussen haar plicht had opgepakt, was dat een genot.
In de kerk zat een man achter de kassa. Hij wilde ons graag een stempel geven en wat folders over de geschiedenis van de kerk. Het uit hout door Tilman Riemenschneider (1460-1531) gebeeldhouwde Maria-altaar is het beroemdste stuk in de kerk legt hij ons uit.
Op pad terug wilden we wel een biertje op een terras bij een Gästhof. Toen we dat binnen ophaalden werden we geholpen door een man die aangaf blind te zijn. Bijna niet te merken, hij pakte de flessen en de glazen dus echt blindelings. En afrekenen ging ook snel. Even dachten we dat hij ons in het ootje nam.
Toen we op het terras zaten kwam Carmen, de vrouw van de blinde kastelein even babbelen. Toen zij hoorde van onze tocht werd ze laaiend enthousiast en vroeg ons iets in haar gastenboek te schrijven omdat ze nog nooit mensen had ontmoet die te voet naar Rome gaan. Ze gaf een kaart met een mooie reiswens. Even later kwam ze met presentjes aanzetten. Nootjes en snoep voor onderweg en ze stond erop dat we nog iets van haar dronken.
Bij het afscheid bleef ze ons omhelzen en wenste ons een goede en veilige reis. Wat een leuk mens.
We aten ‘thuis’ bij onze gastvrouw die ons in verbazingwekkend korte tijd heerlijke gerechten serveerde.
Daarna nog even aan de blog en daarna...

Viel Spass.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog