Dag 61

Woensdag 13 juni 2018. Van Bologna naar Badolo, 29 km.

Het wordt steeds gekker. Al om 5:05 uur op pad vanwege de warmte. In Bologna gaan we naar Piazza Maggiore, het startpunt van de Via Degli Dei. Dat was snel bereikt want de route is bekend. Gisteren waren we daar ook al geweest om de basiliek te bezoeken. Het was even zoeken naar het begin van de route maar met de beschrijving kwamen we eruit. Via Via Zaragoza, geen tikfout, beroemd om zijn arcades van meer dan 3,5 km gingen we richting Parco Talon. Hier beginnen de routeaanduidingen van de Via Degli Dei. Maar voor we het park bereikten hadden we om een uur of zeven een koffiestop. We hadden er per slot van rekening alweer bijna twee uur opzitten. Een kwartier na de koffie liepen we het park in en zagen de bordjes. Vanaf nu zou het gemakkelijk gaan, alleen maar bordjes volgen. En dat lukte, links bordjes, rechts bordjes, het kon niet mis. Om goed acht uur konden we kiezen, links omhoog of rechts naar beneden. Omdat de maximale hoogte vandaag nog geen 400 meter zou zijn kozen we voor links. We zijn immers geen watjes.
Nou, dat hebben we geweten. Het ging via paadjes die eigenlijk niet zo genoemd mochten worden, al vrij snel erg steil omhoog, weer behoorlijk naar beneden en zo maar door. Er lagen bomen dwarsover, er waren modderpoelen waar we met een boog omheen moesten of er half doorheen en bij stukken had je spijt geen snoeischaar te hebben meegenomen. Na twee uur en ongeveer vier km opgeschoten, kwamen we weer op een iets breder pad waar we ons wat gemakkelijker konden voortbewegen. We waren in de bush ook aangevallen door muggen. Voor het eerst gedurende onze reis. Het was dus tijd om onze niet bedekte huid te voorzien van Deet. En maar hopen dat dat afdoende is want die mormels steken ook nog dwars door je T-shirt.
Toen we een bankje ontdekten hebben we even de tijd genomen voor de lunch. De schoenen even uit om de voeten te ontspannen en lekker zitten. Maar daarmee kom je niet veel verder dus....
Na een tijdje, het was intussen erg warm geworden, al weer tijd voor een keuze. Rechtdoor op het asfalt en ietsje omlopen of linksaf een klein paadje op. Het werd het kleine pad omdat we daar meer schaduw verwachtten. Het werd een zware tocht. Lange klappen van meer dan 20% omhoog in de felle zon. Na een kwartier kwamen we langs een B&B die van de andere kant ook bereikbaar was. En daar kozen we voor de alternatieve route die, hoopten we, wat minder zwaar zou zijn.
Daar kwam niets van uit. Minstens net zo zwaar en er leek geen einde aan te komen. Toen we aan de afdaling begonnen werd het helemaal feest. Je moest je aan takken beethouden om naar beneden te stappen. Elke stap controleren waar je je voet of je stok neerzet, stappen van meer dan een halve meter omlaag, we kunnen het niet allemaal beschrijven of laten zien op foto’s. Maar gelukkig ook hieraan kwam een eind.
Superfijn dat we na zo’n risicovolle afdaling op een gewone weg uitkwamen. We vonden het niet verantwoord om deze route te vervolgen maar wat nu? We kozen ervoor om naar ons einddoel Badolo te gaan via de lange weg. Dat betekende de asfaltweg met haarspeldbochten die veel langer is maar niet zo moeilijk. Toen we net die richting in waren geslagen wilden we toch even kijken of deze keuze goed was, ook ivm het vervolg morgen. We stonden nog over onze telefoons gebogen om hier naar te kijken toen er een auto naast ons stopte. Een echtpaar stapte uit. Ze waren ons tegemoetgekomen en waren gekeerd om ons te vragen of ze ons ergens mee konden helpen. We vertelden dat naar Badolo wilden maar wilden kijken naar andere mogelijkheden. Ze bevestigden dat we op de goede weg naar Badolo zaten, nog maar een kilometer of vier zeiden ze en keerden de auto en reden weg. Ja, nog maar een kilometer of 4. Het waren vriendelijke mensen maar zij hadden vast deze kilometers nog nooit gelopen. De weg ging weer lekker omhoog via verschillende haarspeldbochten. Toen we warm en moe boven in Badolo aankwamen stond er in het begin op een verlaten plek een eethuisje. Wij erheen en hebben op het terras met een prachtig uitzicht over het dal zitten uitrusten en wat gegeten. Ondertussen aan de ober gevraagd waar we hier in de buurt konden slapen. We belden de B&B maar dat ging erg moeizaam, alleen Italiaans. De ober assisteerde en we waren welkom. Na goed uitgerust te hebben weer twee km omhoog om het ver van de bewoonde wereld liggende gasthuis te vinden. Het is een groot huis met een enorme botanische tuin. Na de vriendelijke ontvangst en het dagelijkse ritueel kwam er een groep wandelaars aan die in de tuin ging zitten. Zij waren ook uit Bologna komen lopen. Later bleek dat zij de eenvoudige, veel vlakkere route hadden gedaan. Ze keken wel op van onze tocht en gaven complimentjes. Er werd ook nog voorgesteld om morgen samen te lopen maar toen wij aangaven om zes uur te vertrekken.....
In de avond konden we het niet meer opbrengen om weer naar het restaurant te gaan, ook al wilden ze ons brengen. We hadden er geen puf meer voor. We hebben twee sandwiches gevraagd en die smaakten erg lekker.
Ons ontbijt voor morgen heeft onze gastvrouw al gebracht omdat wij weer vroeg willen gaan lopen. Ook onze wandelpaspoorten zijn weer voorzien van een nieuwe stempel.
Ciao.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog