Dag 20

Zondag 22 april 2018. Van Königshofen naar Markelsheim. 20 km.

Genieten was het gisteravond. Gegeten en de avond doorgebracht op het terras, eigenlijk te luxe voor een pelgrim! 😉
Na een hartelijk afscheid van onze gastvrouw Renate lopen we met gemak
de heuvel af die ons gisteren flink wat zweetdruppeltjes heeft gekost.
We zijn Königshofen al gauw uit. We lopen verder op een graspad tussen jong ingezaaide velden. Het is al warm en daarom rustig aan. Na een tijdje komen we door een lief, slaperig dorp, Unterbalbach. Op de Radweg komen we een oudere dame tegen in een scootmobiel. Zij houdt ons aan en vraagt waar ze zo’n zonneklep kan kopen die ik draag. Tja, in Niederlande, jammer dat ik geen twee mee heb...We praten even gezellig, ze vertelt dat ze 81 jaar is en sinds 1.5 jaar deze scootmobiel rijdt. Voorheen zat ze altijd thuis bij haar zoon op de boerderij maar hij heeft aangedrongen op dit vervoersmiddel. Nu is ze haar zoon dankbaar omdat ze weer van het buitenleven en haar omgeving kan genieten. Nadat ze ons geluk en een veilige aankomst in Rome toegewenst had lopen we door. Iets later zien we een hoog gelegen prachtig hotel met aan de voorkant een groot terras. Het was 10.30 uur, koffietijd dus.

Eerst klimmen we een paar mooie marmeren treden op en gaan op op het nogal chique terras bij een tafeltje in de schaduw zitten. Eerlijk gezegd is het wel meteen een rommeltje om ons heen. 2 grote rugzakken en 2 heuptassen staan niet echt netjes op een ‘deftig’ terras. 🤭
En dan wij er ook nog bij met onze wandelplunje aan, nee dat is geen gezicht. 😎
Na lang wachten komt een serveerster Bitte? Zwei kaffee, Bitte. Mogen we ook op WiFi? Jawel, en nadat ze snel een 9-cijferig nummer ratelt gaat ze gauw naar binnen. Zo snel heeft Jan niet kunnen schrijven, hij achter haar aan. Erg lastig om tijd aan twee landlopers te besteden. Nadat we de koffie op hebben gaat Jan naar binnen om af te rekenen. De serveerster zegt ‘Moment Bitte’ en blijft bezig achter de computer. Na 5 min. wachten precies hetzelfde verhaal, toen was ze aan het telefoneren. Wij hebben er genoeg van, doen de rugzakken op en doen net of we vertrekken en lopen richting uitgang. En dan.... Ja, dan is er opeens volop actie. Een ober komt vliegensvlug naar ons toe, zonder rekening maar noemde het bedrag na het zien van de twee lege kopjes. Lachend dalen we de marmeren treden weer af.

Via mooie weggetjes lopen we Bad Mergentheim in. Deze stad is bekend door zijn kuuroorden. In het Schlosspark is veel bedrijvigheid. Gezellig hier, ouderen wandelen fijn in de schaduw en in de vele speeltuintjes zijn de kinderen lekker bezig.
Tijd voor onze lunch, op een bankje, koel in de schaduw.
Tot nu toe lopen we vlak, dat is ‘n geluk want we lopen steeds in de volle zon. Maar het is of de duvel ermee speelt, de laatste paar km is het weer heuveltje op, heuveltje af. Met 30 graden, lopend in de zonneschijn en rugzak op is het nog steeds geen makkie. 😅. We houden de moed erin want we zien in de verte ons eindstation Markelsheim, al liggen.
Als we langs ons Gästehaus Brigitte lopen zien we in de grote tuin tot onze tevredenheid alweer twee heerlijke ligstoelen in de schaduw staan. Gauw inchecken, bier uit een automaat die in de hal staat en .... zitten.🤗

Auf wiedersehen.


Hier nog een aantal antwoorden op vragen en opmerkingen:

De rugzakken zijn gewend maar op het eind van de wandeling en tijdens het klimmen (vooral met deze warmte) vind ik, Truus, het nog steeds een vervelende pukkel.

Het klimmen is hetzelfde verhaal. ‘s Morgens goed te doen maar lastig als je moe bent en het erg warm is.

De blog schrijven doen we samen.
Tijdens het lopen maken we korte notities en foto’s. Zo is het gemakkelijker om herinneringen boven te halen. We maken veel mee, alles beschrijven en laten zien is niet te doen.

Het gaat goed met ons, nog geen blaar ontdekt, aan spierpijn doen we niet en Jan zijn meniscus doet het prima.

Ja, we zijn behoorlijk afhankelijk van onze iPhones. Niet alleen voor de blog maar ook voor de route en om onze onderkomens te zoeken en te boeken.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog