Dag 45

Donderdag 17 mei 2018. Van Rabland naar Lana. 28 km.

Een prima ontbijt in het zeer prettige pension en om kwart over acht waren we op pad. De zon scheen al en van onze gastvrouw hadden we nuttige tips gekregen voor het traject naar Lana. De Marlinger Waalweg moesten we volgen. Toen we op haar advies onderlangs het dorp verlieten gingen we de Radweg weer op. Over een paar km zouden we dan afbuigen naar de Marlinger Waalweg.
Dat liep anders. Toen we een kwartier op de Radweg liepen konden we niet verder. Er werd volop gemaaid en geknipt langs de kant en een van de werkers vertelde dat de weg totaal was afgesloten, ook voor voetgangers. We moesten terug en zagen dat er bij ons beginpunt een hek met borden was geplaatst. Dat stond er nog niet toen wij er langskwamen. 😡
Dus maar weer op pad langs de andere kant van de Etsch. Dat betekende direct al een behoorlijke klim. Maar een mooi pad op hoogte door het bos was onze beloning. Na de daling die al snel volgde kwamen we langs een heerlijk rommelig museum, Bad Egart. Het huis was een van de oudste kuuroorden, al bekend bij de Romeinen die hier langskwamen. Er staat een leuke kapel bij en buiten zie je verder heel veel leuke spullen.
Daarna weer een stuk langs het fietspad richting Algund. Een paar km voor deze stad boog het fietspad af van de rivier en gingen we dalen. Eerst nog licht maar even later snel via een flink aantal haarspeldbochten. We waren de dag gestart op 540 meter en nu zaten we inmiddels zo’n 200 meter lager. Omdat we zo behoorlijk daalden moesten we erg opletten op de fietsers die ons met grote vaart inhaalden. De fietsers die ons tegemoet kwamen hadden het moeilijker. Puffen, af en toe afstappen en even rusten. Behalve die geweldenaren op hun E-bikes natuurlijk. Die konden er nog een liedje bij fluiten. 😏 Op een soort bouwplaats naast het pad was een man met een voorkamer en beitels bezig een enorme kei te splijten. Toen hij ons als toeschouwer ontdekte moest dat natuurlijk even snel afgemaakt worden. En het lukte.
In Algund aangekomen gingen we richting centrum voor de koffie en om iets van het stadje te zien.
Na de koffie op een leuk terras bezochten we het stadhuis voor een stempel. Achter de balie zat een typje dat de vraag niet zo kon waarderen en ons nogal uit de hoogte naar de toeristeninformatie verwees. We hebben haar uitvoerig bedankt voor haar “vriendelijke hulp” en zijn vertrokken. Op weg naar de VVV passeerden we nog een markt. Als je hier langs een kraam loopt krijg je allerlei spullen te eten, stukjes worst en ontzettend zoete koek. En wij maar aangeven dat we dat echt niet in onze rugzak willen meenemen.
In kerken lukt het hier niet meer om een stempel te bemachtigen, ze zijn wel te bezichtigen maar een stempel is niet te vinden. Gelukkig zijn ze bij de VVV graag bereid om er een in ons paspoort te plaatsen. Nadat een man van de VVV ons heeft geholpen met een stempel en om ons weer op het goede pad te krijgen verlieten we deze leuke plaats weer over zo’n mooie dakjesbrug over de Etsch richting Waalweg. Buiten het stadje werd deze Waalweg al snel aangewezen met borden. Wij hadden geen idee wat voor pad het was maar kwamen daar gauw achter. Eerst een ontzettende steile klim en bij iedere bocht dacht je dat het klaar was maar nee hoor weer omhoog en zo ging het nog even door. We zijn 140 meter omhoog gegaan binnen 30 min. Dan even steigend door een stukje bos, dan door een spoortunnel en weer heel steil omhoog. Maar toen we boven kwamen keken we onze ogen uit en dat hebben we 12 km lang gedaan. Die prachtige smalle Waalweg ligt 400/500 meter hoog langs een berg. Langs dit pad stroomt, door een smalle betonnen gracht van 40 cm breed en 40 cm diep, water dat wordt gebruikt voor de besproeiing van 300 ha weiden en akkers.
We hebben genoten op dit prachtige pad.
Dit irrigatiesysteem is in de 18e eeuw aangelegd door de Kartuizers. Grappig is dat er 12.000 gulden was begroot maar de uiteindelijke kosten 80.000 gulden waren. En de aanleg heeft 19 jaar geduurd.
We hadden mooie uitzichten over wijngaarden, akkers, alpenweiden, dorpen en stadjes. We kwamen ogen tekort. Het is ook een bekende toeristisch attractie want er lopen veel wandelaars over dit pad. Zo nu en dan staat er langs het pad een restaurantje waar veel mensen lekker in het zonnetje op de terrasjes zitten. Achter de restaurantjes stonden auto’s geparkeerd en toen begrepen we ook hoe veel van de oudere mensen die hier wandelden boven zijn gekomen. [Niet dat wij nou piep zijn.😉] Zo nu en dan is het of we in een oerwoud liepen en leek het wel een boomkroonpad. Met dit heldere, zonnige weer en gezellige drukte is het een feest om hier te lopen. Verschillende malen werden we aangesproken door wandelaars, daar volgden steeds weer gezellige gesprekjes uit. We raken er aan gewend dat de mensen het haast niet kunnen begrijpen dat wij lopend onderweg naar Rome zijn. Maar iedereen die we spreken vraagt tot slot of we de groeten willen doen aan de Paus. Natuurlijk doen we dat....
Na twee uur kwamen we op het eind van de Waalweg en moesten via een griezelig steile weg naar beneden richting onze overnachtingsplaats Lana.
Ongeveer een km voetje voor voetje naar beneden, hierbij vergeleken is klimmen een makkie. Lana is een gezellig Italiaans stadje, we moesten door het centrum om ons hotel te bereiken en hebben bij de VVV weer een stempel gehaald. Omdat we in ons hotel weer een keukentje hebben, hebben we meteen wat boodschapjes gehaald om zelf te koken. Het hotel was een last minute aanbieding op booking.com en super luxe. Al snel na aankomst hebben we in het binnenzwembad van 30 graden even gezwommen, goed voor de spieren. Na het eten even gezellig gefacetimed met de kinderen en om 10.00 uur moe naar bed.
Ook merken we dat niet alle mensen meer Duits spreken en daarom zeggen we niet meer Auf wiedersehen maar:

Arrivederci.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog