Dag 86

Zondag 8 juli 2018. Van Poggio Bustone naar Rieti. 18 km

De klok van de kerktoren pal naast ons sloeg drie keer toen we de deur van ons appartement achter ons dichttrokken. Dat betekende dat het precies kwart voor zeven was.
We hadden goed ontbeten en broodjes voor onderweg klaargemaakt. Lekker met gebakken eitjes.
Onze route van vandaag begon direct buiten onze deur. Via trappen en steile paadjes ging het naar beneden en al snel zagen we achterom kijkend het stadje boven ons liggen. We beseften dat het best bijzonder is daar overnacht te hebben. Zo ongeveer op het hoogste punt met alleen de kerktoren boven je uit.
Maar we liepen dus in het bos en daar ging het op en neer. De ondergrond verschilde ook nogal. Het ene moment, op de vlakke delen zachte bosgrond, even later rotsen en losse kiezels. Dat ging na een tijdje over in asfalt. Net voor het dorpje San Liberato werden we ineens vergezeld door een vijftal honden. Eerst nieuwsgierig en kwispelend maar een werd wat agressief. En daarop werd de hele meute minder vriendelijk. Wij weten intussen dat honden hier hoofdzakelijk blaffen uit angst. Eerst is het devies: negeren. Als ze dan met z’n vijven toch wat te dichtbij komen en je je omkeert, vluchten ze weg. 🤨 Eigenlijk was dit voor het eerst dat we met zoiets te maken kregen. Meestal lopen ze achter een hek. Op het eind van dit dorpje met maar een stuk of tien huizen zagen we ineens dat de weg die we volgden afweek van de route. Die liep linksaf steil omhoog. We besloten onze ingeslagen weg te blijven volgen omdat we nog voldoende klimwerk zouden krijgen en bereikten na wat bochten het prachtige stadje Cantalice. Het leek uit alleen maar verschillende verdiepingen te bestaan en wij waren dan nu op de tweede, dachten we. In het centrum was een slager gezellig bezig met een varken en ernaast was een bar en dus tijd voor onze koffieshot.
We hebben heerlijk op het terras gezeten en moesten echt even schakelen om de draad weer op te pakken. En dat ook wel een draadje. Via een paar lange trappen, kleine steile straatjes en weer trappen moesten we naar de, laten we zeggen 10e verdieping van het stadje. Het leek wel een doolhof. Maar verder een erg leuk traject dat gelukkig ook goed was aangegeven met de geel-blauwe markeringen. Als we nl geel-blauw zien weten we dat we op de juiste route zitten. Gelukkig komt die meestal overeen met de gps-gegevens.
Boven kwamen we op een plein bij een kerk waar een mis aan de gang was, de voorganger was een priester van Afrikaanse afkomst. Het was ongeveer 10:15. Jammer, geen stempel want zo lang wachten gaat niet. We maakten nog wat foto’s en filmpjes en zien plotseling een priester naar buiten komen waarvan we denken dat het de pastoor is en schieten hem direct aan voor een stempel. Daarop wenkte hij een man die op een bankje buiten de kerk zat, misschien de koster, en die regelde het vervolgens.
Weer op pad, nu meestal dalend. We kwamen langs een aantal grote huizen die uiteraard achter hekken staan. En achter die hekken weer honden. De Italianen beschermen zich goed maar waartegen precies?
We moesten een stuk sterk afdalen over een steeds slechter wordend pad dat uiteindelijk uitkwam op asfalt. Een eind verder het bos weer in en lekker omhoog, uiteindelijk zelfs via prachtige trappen met schuine treden van ronde keien en we bereikten Santuario di Santa Maria della Foresta.
Er waren verschillende dagjesmensen op bezoek. Regelmatig spreken ze ons aan en willen weten waar we vandaan komen en heengaan. Leuk dat Jan dit nu in zijn halve Italiaans duidelijk kan maken. Toen we boven waren zijn we eerst de mooie beeldengroep gaan bekijken die nog iets hoger ligt dan het klooster. Het stelt Fransiscus voor die met een groepje volgelingen het ‘Zonnelied’ zingt. Dit is een gebed wat Fransiscus van Assisi heeft geschreven.
Daarna zijn we de kapel gaan bekijken en hebben we op een bankje in het koele portaal een broodje gegeten. En toen gebeurde er weer zoiets leuks. Opeens komt de Deense Birgit binnen. Wij hebben haar ontmoet in ons hotel in Florence en hebben daar ook samen gegeten. Zij was ook van plan om vanaf Florence naar Rome te lopen. Zij vertrok later omdat ze wat langer in Florence wilde blijven en zou de eerste etappes overslaan. Wij waren daarom verrast haar te zien. Ze vertelde dat ze de tocht zwaar vond en de inspanning niet iedere dag vol kon houden. Daarom heeft ze sommige etappes met de bus en trein gedaan. Brigitte is eind vijftig, het is knap dat ze zoveel routes in haar eentje loopt. Wij zouden dat niet durven of willen. Dit is ook het mooie van een camino, ieder doet het op zijn/haar eigen manier. Na gezellig gepraat te hebben over onze gezamenlijke belevenissen zijn wij weer opgestapt, Brigitte wilde nog wat rusten. De 5 km die we nog moesten lopen om op onze B&B te komen ging over asfalt en liep geleidelijk af. Dat was een geluk omdat het op het heetst van de dag was. Net voor we aankwamen bij de B&B eerst even op een terras vlakbij wat gedronken. We hebben een ruime kamer in de B&B. De B&B is een gedeelte van een groot appartement net buiten de muur van de oude stad Rieti. Het oudere echtpaar dat hier woont is vriendelijk en behulpzaam. Morgenvroeg is 6.00 uur ontbijt, niet te vroeg.😉
Rond half zes zijn we de oude stad ingegaan. Het was er gezellig druk maar niet met toeristen, die zie je hier haast niet. Daarna teruggelopen want tegenover ons appartement is een goede pizzeria.
We hebben er lekker op het terras gegeten en ook maar meteen een pizza besteld voor de lunch van morgen. We komen dan niet veel bars of restaurantjes tegen, daarom ...😊
Buona giornata.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog