Dag 85

Zaterdag 7 juli 2018. Van Soggiorno Don Bosco naar Poggio Bustone. 22 km.

Oh, nee zó vroeg is er nog geen personeel in het hotel, kregen we te horen toen we zeiden dat we graag om 5.30 wilden ontbijten. Dat antwoord hadden we verwacht maar de vrouw, volgens ons de cheffin, wilde best het ontbijt voor ons klaarzetten. Toen wij vanmorgen in de nog donkere eetzaal kwamen lagen er dan ook, zonder dat we erom hebben gevraagd, voor ieder twee panini’s met ham en kaas klaar. 😃 We hebben in het schemerdonker moeten ontbijten, we konden n.l. het lichtknopje niet vinden. Iets over zessen vertrokken we door een nooddeur van het gemoedelijke hotel en vervolgden de asfaltweg waar we gisteren eindigden. Achterom kijkend zagen we bergkoeien net zo handig als berggeiten tegen de steile flanken hun ontbijt nuttigen, zonder glaasje melk erbij. 😋 Via de steigende weg met haarspeldbochten liepen we de provincie Terni in. Na 15 min. liepen we een grindpad op, mooi, glooiend omhoog en soms even omlaag. Later werd het bos heel donker en het pad smaller maar het liep lekker over de zachte ondergrond. We kwamen langs een poort met een oude, begroeide toren, genaamd Torre del Fuscello. De betekenis ervan weten we nog niet. Om 7.30 volgden we een tijdje een beek als een soort waterval in het dichte bos. En daarna kwamen via een graspad bij een asfaltweg. Ha, een restaurant, dat kwam even mooi uit, koffie na twee uur lopen, maar pech.... Gesloten wegens verbouwing. Teleurgesteld liepen we verder, we zouden nu onderweg niets meer tegenkomen.😢 Na 15 min. op de rustige asfaltweg gingen we een smal bospad op. Het bospad ging omhoog en had een fijne ondergrond. Van lieverlee werd het pad steiler en de ondergrond gevaarlijk rotsig. Dikke keien, takken maakten het lastig en regelmatig klauterden we door droge watergeulen. Het liep moeilijk maar als we even stilstonden genoten we van het mooie uitzicht. In de verte zagen we lage bewolking tussen de lagere bergtoppen. Het bos werd wat meer open maar daar werd ons pad opeens versperd door een joekel van een omgevallen boom. We moesten moeite doen om er omheen te komen maar vonden het een imposant gezicht om zo’n reus te zien liggen. We bleven maar klimmen en het was een geluk dat we in de schaduw liepen. We kwamen meer in open bos te lopen en genoten van het verkoelende windje. Op 1260 m hoogte aten we op een open plek een broodje. We hadden 3 uur gelopen en dan lust je wel wat. Na 10 min. hup weer in de benen. Even later schrokken we van 3 honden die luid blaffend op ons afkwamen. Ze bewaakten een kudde schapen en gingen direct weer liggen. We kwamen langs een schuilhut met een paar stoeltjes erin. Wat zou je een geluk hebben om zo’n huisje aan te treffen als het nodig was. Wij hebben ze niet veel gezien op onze weg. De enige keer dat wij moesten schuilen vonden we een plekje in een kerk, maar wat is dat al weer lang geleden.
Het is 10.00 uur en onder het lopen hadden we een prachtig uitzicht over het Rietidal. Na een tijdje kwamen we langs een kapel waar Franciscus veel geweest is. Het kapelletje was gesloten maar we hebben op het bankje voor de kapel even gerust en voor de zoveelste keer steentjes uit onze schoenen gehaald. We hebben steeds met korte onderbrekingen moeten steigen. We begrepen er niks van, volgens ons hadden we al lang op het hoogste punt moeten zitten. We moesten nog 8.5 km dus daar gingen we weer. Vanaf de asfaltweg moesten we een paar keer smalle bospaadjes in om beneden weer op de weg uit te komen. Zo sneden we hele stukken weg af. De paadjes liepen niet lekker door de sterke daling en slechte ondergrond maar ja, om nou kilometers om te lopen! Verder over de asfaltweg kwamen we langs het kleine dorpje Cepparo, nog steeds op grote hoogte. In het dorpje hebben we in een haarspeldbocht even op een bankje van het prachtige uitzicht genoten. We hadden het idee dat de weg die we nog moesten gaan gemakkelijker werd omdat we alleen nog maar hoefden te dalen. Maar dat was een vergissing. We begonnen goed, lekker dalend op de rustige asfaltweg. Na de zoveelste haarspeldbocht kregen we een seintje van de GPS dat we linksaf hadden gemoeten. Oei, dat viel tegen, we moesten een stukje terug maar nu omhoog. In de bocht sloegen we het juiste bospad in dat flink omhoog liep. Het pad veranderde in een brede grindweg maar bleef tot onze verbazing maar steigen. Op een gegeven moment was Truus zo moe dat ze op een kei langs de weg is gaan zitten en niet meer overeind wilde komen. En juist op dat moment kwamen er 2 pelgrims uit Rome langs. Zij liepen steeds enkele dagen de route van Rome naar Assisi. Tot grote geruststelling van Truus en ook een beetje van Jan vertelden ze dat het nu niet ver meer was naar Poggio Bustone. Met goede moed begonnen we aan het laatste stukje, moe van het onverwachte klimwerk op het laatste stuk en de warmte. Een uur later dan gedacht kwamen we over enen aan in het dorpje. In het centrum hebben we op een bankje onze ‘huisbaas’ gebeld. We kwamen er niet precies uit waar het appartement wat we hadden gehuurd via booking.com. stond. Hij was er binnen 5 min. Het bleek dat we er voor stonden. Het huis staat aan een klein pleintje midden in het dorp en heet La cassetta de Desideri. Onze huisbaas is eigenaar van de plaatselijke supermarkt. Nadat hij ons het een een ander had uitgelegd zijn we met hem meegereden om boodschappen in zijn winkel te doen. En hij bracht ons ook weer terug. Wij waren blij met deze superservice. De winkel was maar 800 m lopen maar 2 keer 800 m is toch weer een heel eind. We hebben een hartstikke leuk appartement in een authentiek Umbriaans huisje met deurkozijnenvan 1 meter 80. Dus veel bukken. Met onze bovenburen uit Nieuw Zeeland hebben we ook kennis gemaakt. Na enige jaren geleden naar Compostela te zijn gelopen wilden ze nu van Assisi naar Rome maar na twee dagen verstuikte zij haar voet. Ze hadden niet gedacht dat de trajecten hier zoveel zwaarder waren. Zij rijdt nu per taxi de etappes tot haar voet weer beter is en haar man loopt zo nu en dan een gedeelte. Bussen rijden er nauwelijks in dit deel van Umbrië.
Ons appartement ligt aan een pleintje en staat direct naast de kerk. We moesten wel even wennen aan het klokgelui, om het kwartier, dat lijkt alsof het hier binnen geproduceerd wordt.
Ook leuk is dat hier tegenover een soort dorpshuis is. Om vijf uur zaten daar veel mannen van ongeveer 70+. Wij waren in de veronderstelling dat ze voetbal keken. Zweden-Engeland. Nee hoor, ze zaten allemaal te kaarten of zich met een kaartspel te bemoeien. Er zaten er ook een paar buiten. Een naast ons huisje op een bank en een aan de andere kant van het pleintje. En dan met elkaar praten. Ze zitten gewoon te schreeuwen. 😟
Vanavond heeft Jan Nederlands gekookt. Roerbakgroente, aardappels en een gehaktbal, heerlijk na al die verschillende pasta’s.
Morgen gaan we overwegend bergaf richting Rieti. We zitten in de laatste week.

Buona domenica.

Ps.
Dankjulliewel voor alle mooie en lieve reacties die we nog steeds krijgen. Fijn te weten dat er zo wordt meegeleefd. Dat geeft ons een goed gevoel en moed om er weer tegenaan te gaan.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog