Dag 82.

Woensdag 4 juli 2018. Van Spoleto naar Monte di Pàtrico. 10 km.

Omdat we vanmorgen pas om 8.00 uur konden ontbijten in onze B&B hadden we onze gastvrouw gevraagd of ze een paar sandwiches klaar wilde maken als ontbijt en lunch zodat we weer vroeg aan de wandel konden. Om 6.00 uur liepen we gemakkelijk de heuvel weer af. Gisteren, op weg naar de B&B had deze ons nog heel wat zweetdruppeltjes gekost. We moesten terug naar Spoleto om weer op de route te komen. Het was lekker wandelweer en bewolkt. In Spoleto aangekomen moesten we eerst op zoek naar een geldautomaat, nooit een probleem om er een te vinden maar vanmorgen wel. Om 6.45 uur liepen we Spoleto uit nadat we eerst bij een bar koffie hadden gedronken. De route ging over een brug, de beroemde Ponte delli Torri, maar door de aardbeving van twee jaar geleden is deze afgesloten. De brug stamt uit de 14e eeuw, is 230 m lang en 80 m hoog. Na even zoeken liepen we al gauw de berg op die we vandaag niet meer zouden verlaten. Deze berg zouden we 9 km omhoog lopen tot bijna 1100 meter. Thuis is 9 km gewoon een makkelijk rondje dat je tussen je bezigheden door doet, maar hier is dit wel even andere koek. We klauterden een oud bergpad op, steil omhoog. Door de vele grote stenen moesten we goed opletten waar we onze voeten neerzetten. Als het pad te steil werd zijn we blij met de hoge opstapjes, een soort treden die eeuwen geleden gemaakt zijn om bij het klooster te komen dat halverwege op onze route ligt. Het is zwaar lopen maar we vinden het bijzonder om op dit bergpad te lopen dat ons naar het klooster Convento Francescano leidt. Het pad slingerde naar boven en ligt gelukkig tussen bomen zodat we in de schaduw liepen. Zo nu en dan loopt er een watervalletje over het pad, dan is het extra voorzichtig lopen vanwege de modder en gladde stenen. Wel fijn dat ik mijn halsdoekje nat kon maken in de koude stroom. Halverwege de route kwamen we onverwachts aan bij een albergo met een parkeerplaats. Als je zo in het bos loopt heb je eigelijk geen idee dat er van de andere kant ook een asfaltweg de berg opgaat.😏 Vlakbij de albergo ligt, wat verscholen, het klooster. Het oude gedeelte van het klooster kun je bezichtigen en dat wilden we zeker doen op deze Franciscusroute. Maar eerst koffie! En toen gebeurde er weer iets heel leuks. Toen wij langs een busje liepen dat net weg wilde rijden, werd er op de ruiten geklopt en sprongen er twee meisjes uit. Tot onze grote verrassing waren dit de Italiaanse meisjes, Elena en Daria, die we eerder verschillende keren op onze reis hadden ontmoet. Zij hebben verschillende etappes naar Assisi gelopen. Blij vertelden ze dat het gelukt was ondanks de pijntjes. Ze zijn met de auto vanuit Assisi hierheen gebracht en hebben twee dagen in het klooster gelogeerd. Een broer van een van de meisjes, een Franciscaanse monnik, woont hier. We waren alle vier blij elkaar weer te zien en te spreken. Als we een minuut later waren gearriveerd waren we elkaar misgelopen. Weer een wondertje op onze weg. 😇
Na wat gegevens te hebben uitgewisseld stapten ze in het busje, op weg naar huis. Heel even was ik, Truus, jaloers. Ik geniet volop maar voel van binnen dat ik naar het eind verlang van deze lange voetreis. Alles wat met thuis te maken heeft begin ik te missen. Maar Rome is in zicht. Samen gaan we een mooi eind aan deze onvergetelijke reis maken.
Na de koffie bezochten we het klooster. Hierbinnen wordt gevraagd om stilte en eerbied. Maar daar hoeft, wat ons betreft, niet om gevraagd te worden. Bij het zien van de kleine cellen waar de minderbroeders in hebben geleefd en gewerkt wordt je vanzelf stil. Het klooster laat een diepe indruk achter.
Na dit bezoek weer verder op ons pad. We kwamen op een asfaltweg voor de laatste 4 kilometer. Het bleef klimmen maar we hoefden niet steeds meer naar de grond te kijken waar we onze voeten konden zetten. We konden genieten van de ongelooflijke mooie vergezichten. We naderden de 1000 meter hoogte en keken over alles heen. Wat een kado om op deze rustige manier van de mooiste panorama’s te genieten. Wat zijn we nietig tussen al deze kolossale bergen. We liepen al zo hoog dat de bebossing ons geen schaduw meer gaf. In de verte, bijna op onze hoogte zagen we wat huisjes staan, het zou toch niet dat daar ons einddoel van deze dag lag? Maar... na nog wat geslinger op de berg kwamen we inderdaad aan bij het kleine gehuchtje dat bestaat uit een boerderij met wat huisjes en een piepklein kerkje. Hier in dit kleine gehuchtje boven op een van de bergtoppen wonen maar 15 mensen. Verder leven hier nog paarden, koeien, schapen, katten en honden. En niet te vergeten snelle, Italiaanse vliegen. 🤨
In de oude boerderij mogen wij logeren. Boven de stal zijn prachtige moderne kamers gemaakt. Wij hebben de laatste op het rijtje en kunnen heerlijk in het tuintje naast onze kamer zitten. Het uitzicht is grandioos dankzij de hoogte van 1050 m. Het geeft mij een Heidi-gevoel. 😃
In de boerderij is een leuke bar gemaakt en er is een grote ruimte waar je kunt zitten. We hebben gezamenlijk gegeten aan grote tafels met de familie, gasten en mensen die op de boerderij werken. Het was een echte Italiaans diner. Het begon voor ons doen al laat en het was gezellig en veel met een paar grote flessen wijn op tafel.
Met nog een goed advies over de route morgen en een hartelijk afscheid was het alweer 10 uur voor we konden gaan slapen.

A domani.

Geschreven door Truus-en-jans.reisblog