Werkelijk waar, wat ik nú toch in mijn verder best wel comfortabele hondenleven meemaak is met geen blaf uit te leggen.
Ik snap er dus ook helemaal niks van, het ging zó goed de laatste twee en een half jaar, gewoon thuis met ‘t baasje en ‘ t vrouwtje, ik dacht eerlijk gezegd dat dat wankele drijvende huis met al die herrie rondom die grote paal een soort vergissing van mijn baasjes was in mijn vroege jeugd, of misschien had ik het wel helemaal verdrongen en gemaakt tot slechts een vreselijke nachtmerrie.
Na drie dagen in de auto, waarin ik altijd maar moet afwachten waar we nú weer heen gaan, bleek dat ding écht te bestaan. Deze droom, of beter gezegd nachtmerrie, was dus geen bedrog.
Maar goed, die eerste week viel het nog mee, ik ben mijn baasje een keer te slim af geweest en weggerend vanuit het huis waar we eerst een paar dagen woonden, rechtstreeks naar het strand, gespeeld en gerend met heel veel andere strandliefhebbers, het was er heel erg druk, meestal mag ik er dan niet heen, terwijl het dan juíst het leukst is.
Na een week gingen we dus weer de zee op, ik was ‘s morgens nog lekker naar het strand geweest en had lekker gegeten, maar dat geluk werd er de rest van de dag allemaal letterlijk uitgegooid, kotsmisselijk als ik was, en bang.
Een paar dagen later ging ‘t weer gebeuren, ik dacht nog nét op tijd de kant op te springen toen ik zag dat ‘t vrouwtje het hekje al had dicht gemaakt, oh, wat moest ik huilen en piepen, zó bang was ik.
Eigenlijk schaamde ik me wel een beetje, ik ben al bijna vijf, mag dus best iets stoerder, daarom ging ik die middag in de haven stunten, om te laten zien dat ik bést wat durf. Zo’n grote paal met een smalle ijzeren stang eromheen, daar zou ik weleens omheen lopen, mijn pootjes pasten er nauwelijks op maar het is me tóch gelukt, en gelukkig zag het vrouwtje hoe stoer ik was.
En toen zei ze dat ik het nóóit meer mocht doen, zó gevaarlijk het was wat ik deed, snappen jullie het nog?
Ik heb ook al een keer op de houten stoep gepoept, toen ik het echt niet langer op kon houden, niet bij onze boot maar een eindje verder, mijn eigen huis houd ik liever schoon, en toen is de man van een andere boot er met zijn blote voeten in gaan staan, had zeker ook poep in zijn ogen?
De derde dag op zee heb ik me écht ‘verhond’, de hele dag rustig rond gekeken en hongerig ( ik krijg soms niks te eten ‘s morgens) op mijn kussen gelegen, het wiebelde dan ook wel een stuk minder maar het komt ook omdat ik stoer probeer te zijn.
De derde plek waar we bleven was ook weer erg leuk, en daar kregen we er een klein bootje bij, wat ik veel leuker vind; vlakbij ‘t water met mijn neus in de wind een beetje rondvaren.
Over het eten niks te klagen, en ik krijg best veel omdat ik nogal mager schijn te zijn, héérlijk vlees maar ook gamba’s, inktvis en andere visjes.
Het zal nooit mijn hobby worden, dat varen, maar ik begin er wel weer aan te wennen

Geschreven door Schotland2015