En jahoor, na een aantal dagen in Lissabon, waarbij mijn baasjes me redelijk met rust lieten omdat ze blijkbaar de stad in wilden, moest ik afgelopen donderdag weer mee de zee op, de hele dag, kotsmisselijk word ik ervan en ik verveel me ook kapot, krijg nauwelijks iets te eten 's morgens. En boven me aan dek klinkt van tijd tot tijd een kabaal waar je gek van wordt, moeten er ineens van die grote vlaggen of zo worden gehesen, één voordeel: daarna stopt de herrie van de motor, en kan ik proberen een klein beetje te dutten, gelukkig hebben ze wel een lekker mandje voor me gebouwd, waar ik niet uit kan vallen maar jeeee, deze is niks vergeleken met mijn prinselijke mand van vroeger, waar ik gewoon door de deur naar buiten kon, en niet steeds zo beroerd werd, maar kom, ik dwaal af... Komen we na die dag ergens aan waar ik niet eens zo de kant op kon springen om de elektriciteitspalen op het steiger lekker vol te plassen. Nee, ze lieten iets in het water zakken waar de boot aan bleef hangen, lekker onhandig is dat! Vervolgens komt er een grote witte zak uit de bakskist waar ze met een hoop lawaai en geklungel wat lucht in lieten lopen, en daar ging mijn ene baasje dan inzitten, en ik werd er achteraan getakeld, mét mijn bal, dat dan gelukkig weer wel. Mijn andere baasje verdween in het water, waar ik helemaal niet blij van werd, ik hoopte dat hij eruit zou komen door heel erg hard te janken en te blaffen maar luisteren, ho maar! Hij zwom achter die grote witte zak waar wij in zaten en het vrouwtje zat met twee lange stokken in het water te roeren. Eind goed al goed, want ineens waren we op het strand, en dáár houd in dan toevallig weer wél van; achter de bal aan rennen, proberen hem vast te houden zodat mijn baasjes hem niet van me kunnen afpakken, en soms, als hij in het water terecht komt zwem ik erachter aan, heerlijk! Lekker even piesen en poepen, want daar krijg ik op die grote boot soms de hele dag de kans niet voor, zit ik maar te knijpen, terwijl ik me toch al zo belabberd voel. Terug naar de boot, best een gedoe om weer weg te komen van zo'n strand, ik had liever gebleven, maar dat mocht dan weer niet, met een sluwe truc hadden ze me te pakken voor ik weg kon rennen, en dat voor zo'n lullig klein 'snoepje', hap-slik-weg.
Ik krijg gelukkig wel elke dag vlees bij mijn brokjes, ja ze houden van koken, daar heb ik dan weer geluk mee, en wel altijd twee gangen tegenwoordig, omdat ik 's morgens niks krijg.
De volgende haven was weer met zelf af kunnen stappen, daar gingen mijn baasje met zijn allen het water in, ik dacht dat ik gék werd, stelletje idioten, toen ben ik er maar achteraan gesprongen, dat was dan wel weer leuk, alleen die tuinslang met koud water over mijn lijf, dat had dan weer niet echt gehoeven van mij.
Wat ook zo lullig is: ik mag hier de stranden niet op, nou gaat mijn baasje vaak wel 's morgens vroeg met me maar ik vind het veel leuker als het druk is, dan ren ik naar andere kinderen die het ook echt leuk vinden om met een bal te spelen, maar dat mag dan weer niet en dan moet ik weer aan de riem, gisteren nog, ik ren zo hard ik kan naar mensen die daar zitten, en toen ging die man zwaaien, ging ik nóg harder rennen, doe ik altijd als mensen zo enthousiast reageren, maar iets klopte er niet, ze gingen heel hard praten met mijn baasje en een baasje van een ander hondje, wat met mij meerende om die mensen te begroeten, toen heb ik daar maar even zitten poepen, maar toen moest ik óók weer aan de riem, juist nu het zo leuk werd.
Ik ben benieuwd of het ooit weer allemaal als vanouds wordt, gelukkig zijn ze wel heel lief voor me

Geschreven door Schotland2015