Het is alweer half mei, we zijn nu een week aan boord, in Nederland is het moederdag geweest, en in het katholieke zuiden hebben veel kinderen hun eerste heilige communie gedaan, zo ook mijn petekind Aniek.
Tjepko heeft zijn eerste traumatische ervaringen achter zijn kiezen, allereerst de vreselijke deining op onze eerst vaardag; de wind kwam pal van achteren en de golven waren zo hoog dat de rollercoast in een heftig pretpark er niks bij is, maar we moesten toch echt die kant op, een kleine vijf uur. In het begin zat hij stoer aan dek, aangelijnd in de kuip en bij één van ons op schoot, na wat spugen uit een lege maag hebben we het arme beest binnen in zijn 'mandje' gelegd, en is Wiger bij hem gebleven, hij was bang van alle dekgeluiden en door het rollen van de boot. Omdat we het slingerzeil weer hadden vastgemaakt zat hij op deze plek wel veilig, maar comfortabel is anders.
Aangekomen in Chipiona moesten we drie keer aanleggen, eerst bij het havenkantoor voor alle bureaucratische paperassen, alles invullen en dan ook nog copieën van alle documenten, die vervolgens keurig in een grote map verdwijnen, de tweede keer achteruit in een box, waar we bij nader inzien toch niet mochten liggen en dus direct moesten verkassen naar de plek ernaast, de haven half leeg maar regels zijn regels hier in Spanje.
De derde aanlegmanoeuvre verliep iets minder soepel, het waaide flink en was hoger wal, ik gaf dus genoeg gas om netjes aan te kunnen leggen, iets te veel waardoor het hout van de steiger nu een v-vormige inkeping heeft, ik had de afstand helemaal verkeerd ingeschat aan de voorkant, gelukkig heeft de boot een stevige stalen strip een de voorkant.
De volgende dag de tweede traumatische ervaring, niet alleen voor hem, maar vooral ook heel erg voor ons!
Hij was kwijt, Wiger stond op het punt met hem te gaan wandelen, om een uur of half negen 's morgens, en ineens zagen we hem nergens, omdat hij altijd vlakbij de boot blijft riepen we hem een aantal keer en Wiger was het steiger al opgelopen, toen hij hem ineens aan zag komen zwemmen, met de angst in zijn ogen, blijkbaar was hij erin gevallen of gesprongen, en hij had zijn tuigje nog niet om waarmee hij er gemakkelijk kan worden uitgetild. Met zijn tweeën lukte het hem op het droge te krijgen, hij hielp hierbij maar al te graag mee, en wij stonden uren later nog na te trillen.
De hele dag denkend hoe dit heeft kunnen gebeuren, hij is altijd zó voorzichtig, zou hij dan naar de vissen of een meeuw zijn gesprongen? Of gestruikeld tijdens het plassen? 's Avonds kwam de vermoedelijke oorzaak aan het licht; er dreef een wit balletje, net zo groot als een tennisbal, die moet hem verleid hebben erin te springen, hij kan heel erg goed zwemmen, maar er was absoluut nergens een mogelijkheid om eruit te komen, daar had hij niet aan gedacht.
Toch maar iets vaker vast aan de riem.
Na een dag Chipiona, de volgende dag naar Rota, in de baai van Cádiz, een erg leuk dorp met kleine visserij en een voetveertje naar Cádiz, het werd een lekkere zeildag van een uurtje of vier ruime wind waarbij Tjepko heerlijk in de kuip lag zonder ziek te zijn.
We hebben trouwens de rollen omgedraaid; Wiger gaat voortaan aanleggen en afvaren, in Rota om te beginnen twee keer feilloos afgemeerd, eerst natuurlijk weer om een halve boom aan papieren te laten copiëren in het havenkantoor, daarna in de ons toegewezen box.
De dagen gaan voorbij met lezen, schoonmaken van de boot van wintervuil ( zwart water), uit met Tjep, inslaan van seafood; ook in Rota weer heerlijk vers (levend) spul weten te scoren, voor vanavond met een glas vino blanco.
Ik probeer hard om Spaans te praten, heb mijn cursus en boeken aan boord, zou er elke dag in moeten studeren, maar we zijn zó druk met alles😜

Geschreven door Schotland2015