Vanmorgen word ik weer naast Dominique wakker. Ze heeft goed geslapen, dus is ze luidruchtig. Martijn en Mana worden dan ook door haar wakker gemaakt. Vanmorgen gaan we voor luxe, we hebben ontbijt bij het guesthouse besteld. Zoals alles gaat het hier op z’n elfendertigste, dus heb ik nog tijd om wat foto’s van de tuin te maken. En ook ontbijt maken blijkt lastig: ook al hadden we voor vier personen besteld, er zijn er maar twee gemaakt. Gelukkig is er nog een derde ontbijt en is dat allemaal meer dan genoeg voor ons vieren. De mevrouw heeft wel haar best gedaan, inclusief smileys op de pannenkoeken.

Verder staat vanmorgen Titou Gorge op de planning. Ik begin te wennen aan het bochtenwerk op Dominica, maar Martijn stuurt mij vanmorgen een stukje over een achterlijk smal pad. Uiteindelijk was het te doen omdat er geen tegenliggers waren, maar ik heb wel met samengeknepen billen gereden. Ik ben dan ook blij als we er zijn. We kleden ons er om, want we gaan het water in. En op Dominica droogt er niets, dus de zwemkleding van gisteren was nog te nat om vanmorgen aan te trekken.
Het water van Titou Gorge is koud, maar dat went snel. Maar wat is het? Vanaf waar we starten, zwemmen we een diepe kloof in, en kun je tot aan een grot met een waterval komen. En het water stroomt hard. Er is dan ook veel stroming in de kloof en grot, waardoor een reddingsvest verplicht is. Omdat wij goed kunnen zwemmen, is voor ons kurkjes genoeg.
En dan begint de ellende, en dan bedoel ik niet dat hier vooral Nederlandse toeristen zijn. Ik ben nog niet lang in het water, als ik merk dat mijn horloge weg is, terwijl ik het bandje nog om heb. Raar, want ik draag deze al dagen. Niks aan te doen, het water is diep en ik weet niet waar ik het verloren heb. Dus ik zwem verder en maak intussen foto’s van de prachtige omgeving. Vooraf heb ik een waterproof hoesje voor mijn telefoon gekocht, daarom heb ik die bij. Samen met Martijn ga ik het laatste stukje van de grot in, terwijl de meisjes met een band dobberen. Wat een kracht heeft het water. Prachtig om te zien en te ervaren, hoewel het moeilijk is om in de grot te komen en het gevaar dreigt om er uit geslingerd te worden. Dat gebeurt niet met ons, maar wel met mijn telefoon. Ik heb het koordje nog om mijn nek, maar er hangt geen zakje meer aan. Ik ga terug naar de meisjes, maar zie niets. Martijn gaat hulp halen. Godzijdank weet een local hem op te duiken. Mijn twijfel is weg: het hoesje is waterproof. Wat ben ik blij dat ik mijn telefoon nog heb en deze nog werkt. Ik zag al mijn foto’s in het water verdwijnen.
Ik kan weer genieten van de kloof en hoe de zon van bovenaf er in schijnt. Buiten spelen we nog wat met de rubberen band en een touw dat er hangt, voordat we weer omkleden, andere Nederlanders helpen en onze weg vervolgen.

Ongeveer alle wegen aan de westkant van het eiland leiden naar de hoofdstad Roseau, dus daar komen we nu ook uit. We zien een restaurantje met (Caribische) pasta en dat lijkt de meiden wel wat. Er bestellen genoeg locals, dus het zal wel goed zijn. Alleen is de pasta helaas op, en de meisjes willen geen rijst. Dan maar naar de supermarkt. Deze is gelukkig groot voor lokale begrippen, dus er is keuze. Dan wordt het maar kip met friet voor de meisjes en lokale hartige broodjes voor ons als lunch. Deze eten we op bij Champagne beach. Nadat we $ 20 afgetikt hebben om het strand op te mogen, terwijl een kwartier later het loket gesloten is.
Champagne beach heet zo, omdat er bubbeltjes uit de bodem naar boven komen. Ook hier is meer dan de helft (van de paar toeristen die er zijn) Nederlands. Qua verhouding zijn het er echt veel, die we vandaag tegen komen.
We zijn naar Champagne beach gekomen om te snorkelen, dus dat doen we ook. En niet voor niets. Al vrij snel zien we mooie vissen. En als we richting de stenen snorkelen, zien we er nog veel meer. Dit is tot nu toe met afstand de mooiste snorkelplek. Naast de vele vissen bij het koraal, zien we ook een rog. En bubbels! Helaas wordt Mana weer zeeziek, maar ze geeft het op tijd aan. Dus ga ik met haar terug naar het vaste land, terwijl Martijn met Dominique verder snorkelt. Daar zien ze nog veel meer bubbels, vissen en zee-egels. Martijn vindt een stok en gaat met de zee-egels jongleren. Vol verhalen komen ze terug. Hier naar toe gaan was de moeite waard.

Maar dan wordt het weer tijd om terug te gaan. In onze kamer pakken Martijn en ik alvast ze veel mogelijk in. Intussen eten we belegde broodjes die we vanmiddag gekocht hadden, passievruchten en maken we wat restjes op. Daarna gaan we naar de receptie, om alvast uit te checken en nog een laatste drankje te doen. Mijn geluk is groot als iemand mij aanspreekt en mij mijn horloge terug brengt. Die had ik niet meer verwacht en als verloren opgegeven. Nu ben ik eindelijk weer bij de tijd. We drinken wat met degene die hier werkt en een vriend is van Ronny, die werkt bij Titou Gorge. Van Martijn hoor ik dat Ronny een mes bij zich draagt. Wij als toeristen zijn veilig, maar omdat hij met/voor toeristen werkt en daardoor geld heeft, heeft hij blijkbaar een mes nodig om niet overvallen te worden in Roseau.
Ik ben blij dat wij er niets van gemerkt hebben. Natuurlijk worden we als levende geldbuidel gezien als we bij een toeristische plek waren en proberen de mannen dat je via hen iets boekt of doet. En proberen de vrouwen met hun kraampjes dat je bij hun koopt. Maar je kunt gewoon over de straat lopen, willekeurig oversteken en je toch veilig voelen. Ook zijn de mensen heel vriendelijk en hebben we met genoeg locals een praatje gemaakt. Ondanks de rotzooi overal en de onvoorspelbaarheid van het weer, hebben we ons weer prima vermaakt in Dominica. Vooral Dominique heeft ons verbaasd, hoe makkelijk ze met de flow meegaat hier. Alsof ze thuis is. Helaas duurt dat nog maar even. Morgenvroeg gaan we naar Martinique.

Rest van het verslag volgt.

Geschreven door Roadtripping.MDMD