Vandaag een rustig dagje voor de boeg, met maar 200 geplande kilometers. Dus eerst terug naar het dorpje Holland, om de windmolen te bezichtigen. Deze windmolen (de Zwaan) is in 1964 in 700 delen vanuit Vinkel overgebracht hierheen. Bij aankomst blijken we $ 10 p.p. te moeten betalen om deze te mogen bezichtigen (en de andere oudhollandse bezienswaardigheden). Aangezien we bij ons thuis in de buurt ook genoeg molens hebben en "ons ben zuunig" ook Nederlands is, maken we alleen een foto met de auto en de molen op de achtergrond en rijden door naar Kollenpark. Dit parkje heeft een prachtige speeltuin voor de kleintjes en ze leven zich dan ook helemaal uit, afgaande op het enthousiasme waarmee ze de speeltoestellen verkennen en de gilletjes. Het is bijna een geluk dat het gaat regenen, anders hadden we de mini's nooit mee naar de auto gekregen.

Verder op pad, op zoek naar de vuurtoren. Onderweg zie ik een heuse "bakkerij" en stop snel voor enkele sandwiches. Wat smaakt gewoon Nederlands brood dat niet te zout of zoet is heerlijk. En ook een gewone plak ham en Gouda op het brood is verrukkelijk. Het is bijna het lekkerste wat ik de afgelopen week gegeten heb. De vuurtoren hebben we uiteindelijk ook maar rechts laten liggen (nog altijd regen en alleen te voet toegankelijk) en door naar het zuiden van Lake Michigan. Gelukkig was de rit verder vrij droog, daarom zijn we gestopt bij Indiana Dunes, een natuurpark bij Lake Michigan, om daar lekker door de duinen te gaan wandelen. Entree betaald, auto neergezet, iedereen uit de auto … en dan gaat het keihard regenen. Verder was er niks te doen of toegankelijk, daarom maar in een kleedhokje geschuild. Door boekjes (flyers) met de kleintjes te lezen en weer de goede oude Hokie Pokie te dansen, hebben zij zich uitstekend vermaakt. Gelukkig stopte het met regenen binnen een half uur en zijn we naar het water gelopen. Aangezien je geen overkant kunt zien, lijkt het wel een zee. Inclusief het vocht en de wind deed het mij aan Scheveningen denken, alleen zonder toerisme, voorzieningen etc. Op een gebouw na dat in de zomer opengaat is het puur natuur. Mooi zijn de zandduinen zeker. En hoog. Trots ben ik op onze meiden dat ze grotendeels zelf omhoog geploeterd zijn. Alleen het laatste stukje, toen de helling echt steil werd, moesten wij ze dragen. Meteen een flinke workout gehad. Maar het uitzicht is dan ook fantastisch. Daarna bovenop nog een beetje gewandeld, om vervolgens naar beneden te glijden. Met iedere stap glij je namelijk een beetje door.

Het motel waar we overnachten heeft een zwembad. Dus we laten Indiaas eten bezorgen op de kamer, om daarna naar het zwembad te gaan. Er was ook een ander stel met kindjes en die hadden mega waterpistolen. Mana en Elliot (het oudste jongetje) gingen helemaal los met de waterpistolen, maar ook papa werd weer even kind. En Dominique kreeg ook iets fanatieks over zich toen ze het pistool vasthield. Dat belooft wat als we in Texas zijn!
Moe maar voldaan gingen de kleintjes slapen, in een kamer die volop naar Indiase kruiden rook. En aangezien we weer geen babybed hadden, waardoor Martijn en ik ieder met een kind in een groot bed lagen tot ze sliepen, waren wij ook zo vertrokken. Reuze romantisch, om 's nachts wakker te worden met de lenzen nog in en dat je dan maar je tanden gaat poetsen, om weer verder te slapen. Aantal gelezen pagina's uit mijn boek: nul.

Gereden afstand: 232 km. En een goede wandeling gemaakt.

Geschreven door Roadtripping.MDMD