We hebben allemaal maar zo’n beetje ons bed hoeven te raken, om in slaap te vallen. Niet vreemd, gezien het tijdsverschil. Jammer dat ik niet door kan slapen. Nu helpen die tropische regenbuien niet mee. Het klatert dan echt hard. Gelukkig lijk ik de enige te zijn die er last van heeft. Tot bij bui 88 Dominique komt vragen hoe lang ze nog moeten slapen. Nog lang, het is pas net twee uur.
Het voordeel: ik kan mijn reisverslag van gisteren afmaken en uitzoeken wat we de komende dagen gaan doen. Gelukkig val ik toch nog in slaap. Tot Dominique weer langs komt. Ik laat haar maar bij mij liggen. Maar we slapen allebei niet. Dus laat ik haar maar in de woonkamer spelen. Dat betekent dat ze mij na zoveel tijd komt vertellen dat papa niet veel slaapt, omdat vleermuizen wel 20 uur per dag slapen. Niet het nieuwtje om wakker voor gemaakt te willen worden.

Tegen de tijd dat het vijf uur is en Dominique mij vertelt dat ze haar boekje uit heeft en al geknutseld heeft, weet ik dat ze niet meer gaat slapen. En ik ook niet. Dus sta ik maar met haar op, zodat de rest kan blijven liggen. Helaas werkt de tv niet. Maar we vermaken ons met onze boekjes en wat drinken. Tot Mana en Martijn aansluiten. Dan wordt het tijd om echt op te staan. Martijn wil met mij overleggen wat we vandaag gaan doen. Dat hoeft niet volgens Dominique: ze heeft het al opgeschreven.

We ontbijten op de veranda, met noodles en bananen. Het is namelijk nog te vroeg om ergens te gaan ontbijten. Daardoor zijn we ook op tijd bij Plage de Malendure, omdat het daar moeilijk kan zijn om een parkeerplaats te vinden. Maar nu is er nog volop plek. En ook nog mogelijk om een kayak te huren, zonder dat we gereserveerd hebben. Want dat is wat we gaan doen: kayakken naar Pigeon Island. Twee eilandjes op 1,1 kilometer afstand van het strand. Alleen te bereiken via een boot of kayak. Dus Martijn en ik peddelen heerlijk over open zee met de dames tussen ons in. Dit is heel anders kayakken dan op een rivier. We hebben veel meer last van de stroming en we deinen op de golven.

Zonder problemen komen we aan op de tweede snorkelplek en gaan daar uit het water. Het is goed dat we stevige duikschoenen aan hebben, want er liggen genoeg stenen en koraal. Omdat we nog redelijk droog zijn, wandelen we eerst naar de top, met een mooi uitzicht over Basse-Terre. Of ja, wandelen? Het is meer klauteren. Dominique blijkt onze berggeit te zijn en loopt snel voorop. Mana vindt het enger en heeft regelmatig hulp nodig.
Eenmaal terug is het tijd om de snorkelspullen tevoorschijn te pakken en het zoute water in te gaan. Op het begin is het klungelen. Mana krijgt water in haar masker en beide meisjes vergeten dat je achterwaarts moet lopen met flippers, omdat je anders over je eigen poten struikelt. Daarnaast staat er voldoende stroming, het water is onrustig. Maar als we eindelijk met onze hoofden in het water liggen, gaat het goed. De meisjes pakken het snorkelen snel op en we zien rustig de onderwaterwereld onder ons heen glijden. Er zijn genoeg mooie vissen te zien. Ook al zwemmen Martijn en Dominique, en Mana en ik bij elkaar in de buurt, soms ziet het ene koppel vissen die de ander niet gezien heeft. Het koraal is wel aardig, maar ook al genoeg afgebroken.
We merken het als de meiden (het) moe beginnen te worden. Mana is even ziek, waarschijnlijk door het zoute water. Een keer spuwen helpt. Net zoals wat cola en chipjes. Even op krachten komen, voor we weer terug gaan. Martijn en ik bezoeken eerst snel nog een derde snorkelplek, maar deze ligt aan de andere kant van het eiland en de zee beukt hier echt tegen de rotsen op. Veel te gevaarlijk.

We hebben al genoeg kracht nodig om terug te peddelen, zeker omdat we de stroming tegen hebben. Maar we komen er wel. Op het strand van Malendure zijn genoeg winkeltjes en eetgelegenheden. Maar eerst gaan de meisjes en ik al het zand van ons af douchen en drinken we wat bij de kayakverhuur. En daarna struinen we letterlijk het strand af. Wat bijzonder zand heeft. Vanwege de vulkaan is het zand namelijk zwart. Al lopend verbazen we ons over twee oude vrouwtjes die precies onder de rijpe kokosnoten zitten en zien een kip met kuikens heerlijk rondscharrelen. We bestellen eten bij een tentje, waarbij om te kunnen betalen, de wifi van de buren gejat moet worden.
De meisjes smullen van de hamburgers met (koude) frietjes. De bokits die Martijn en ik hebben, zijn een aangename verrassing. Dit is in een pan met olie gefrituurd deeg met een vulling en was het brood van de armen. Erg smaakvol.

Ook al is het vandaag bijna alleen maar bewolkt geweest en hebben we zo veel mogelijk de schaduw opgezocht, we merken dat we lokaal rood worden. Voor mij en Martijn vooral de onderarmen vanwege het kayakken, voor ons allemaal stukken rug of zijkant kont vanwege het snorkelen. Nu willen we toch al naar de supermarkt om brood voor vanavond te kopen, maar intussen staat yoghurt ook op het lijstje.
De Carrefour waar we langs komen, bleek alleen ‘s ochtends open te zijn en de supermarkt niet ver van de route bestaat niet eens (meer). Dus moeten we naar een volgend groot dorp doorrijden. Gelukkig is de natuur mooi en rijden we dan weer langs de kust, dan weer zien we de kust op hoogte of we zien alleen groen. De boodschappen in Guadeloupe zijn duur. Zelfs het fruit van hier is duurder dan thuis, zonder al die transportkosten. Weten we meteen dat ze hier veel te weinig betaald krijgen.

Terug bij het hotel gaan de meisjes heerlijk het zwembad in. Er liggen genoeg speeltjes vanuit het hotel en ze vermaken zich uitstekend. Heerlijk om hun gezwets en lol te horen, terwijl wij alle spullen opruimen en de snorkelspullen schoon maken. Uiteindelijk kunnen Martijn en ik nog even met ze zwemmen/pootjebaden, tot het tijd wordt om het eten klaar te maken. Het wordt rijst van gisteren en pantosti’s, met ijs voor de meisjes na. Het is genieten om een veranda te hebben en buiten te kunnen eten.
Na het eten is de yoghurt aan de beurt. Niet om te eten, maar om ruggen mee in te smeren. Even laten intrekken, en dan kunnen de oogjes toe. Ik ben zo moe na weer een korte nacht, dat ik al slaap voordat ik Martijn kan insmeren. Sorry.

Geschreven door Roadtripping.MDMD