Bij uitzondering is Mana een keer als eerste wakker. Als ze beiden wakker zijn, willen ze uiteraard eerst lezen en vooral spelen. Ik laat ze een hele tijd hun gang gaan, voor hun moet het ook leuk zijn. Dan maar niet (uitgebreid) ontbijten vanmorgen. Fruit kan tijdens het spelen gegeten worden. Broodjes kopen we daarna bij het tankstation, overigens voor echt goede prijzen. En in de auto lekker eten is ook niet erg. Zo gaat meteen een stuk van de tijd snel voorbij. Want het is nog een dikke twee uur rijden.

Op wat kleine irritaties na (Martijn kan na de schrik van gisteren niet tegen de gilletjes van Mana), verloopt de reis voorspoedig. Er wordt verder volop gestickerd, letters van het alfabet en klanken geoefend en de liedjes van Burgers Zoo meegezongen. Ook krijgen ze nog een nieuw knuffeltje, die Saartje en Snappie genoemd worden. En de kinderen houden gelukkig van de muziek van Rammstein en willen op hun verzoek nog een keer ‘Ich hasse Kinder’ horen. Ze weten wat het betekent en echt vrolijk is de clip niet. Voeden wij wel goed op? Aan de andere kant, we zijn op weg naar de Rammstein winkel. We vinden hem in een mooie oude fabriekspand. Er is alleen een probleem: hij blijkt niet open te zijn. Ons huiswerk niet goed gedaan. We gluren maar door de ramen naar binnen om een idee te krijgen. En omdat het lekker weer is en de kinderen zich vermaken met het rond schoppen van bladeren, is het toch een leuke stop geworden.

Dan maar weer in de auto, naar ons hotel. Gelukkig kunnen we al een kamer krijgen, ook al zijn er eigenlijk te vroeg. Het is zelfs een kamer met drie bedden. Hoef ik er niet om 6 uur uit om Dominique naar haar helft te verslepen, omdat Mana geen plaats heeft.

We denken vrij snel naar de Brandenburger Tor te kunnen gaan met de metro. Maar we zijn eerst al een poosje kwijt aan de vlooienmarkt bij de metro. Spiegeltjes en kraaltjes en Mana loopt niet meer door. We kopen er maar twee broodjes met Berlijnse curryworst en wat te drinken, zodat de meisjes in de tussentijd ieder een ringetje kunnen uitzoeken. Daarna stappen we in de metro, voor de meiden een avontuur op zich. En met een paar keer verkeerd uitstappen, een lijn 2 die tijdelijk een stuk van lijn 1 is en nu lijn 12 heet, wat niet duidelijk is, schiet het niet op. Plus daarbij een verbinding tussen twee lijnen die normaal binnendoor loopt, maar waarbij de ingang van de tweede lijn buitenom gezocht moet worden, waardoor we tussendoor in een speeltuin tussen flats belanden en de kinderen maar even hun gang laten gaan, duurt het nog langer. Na de laatste metrohalte gaan we maar bij een winkel wat drinken en lekkers kopen en eten dat buiten op, aan de rand van een parkje. Dat is ook Berlijn, lekker zitten, mensen kijken en onderdeel van de stad zijn.

Daarna moeten we nog een klein stukje lopen, om uiteindelijk uit te komen bij een stuk van de Berlijnse muur en Checkpoint Charlie, waarbij we de kids op hun niveau proberen uit te leggen waarom dit een deel van onze geschiedenis is. De vele foto’s helpen. Vervolgens lopen we richting de Brandenburger Tor via de Friedrichsstraße. Een historische straat die autoloos gemaakt is en met kasjes waar bedrijven zich in kunnen etaleren. Erg leuk om te zien (meestal). We komen langs DRIVE, een soort automuseum van VW. De logica achter de geëxposeerde auto’s ontgaat mij, want het gaat over oud en nieuw. Misschien wel het vernieuwende karakter van de auto’s, waarbij de oudste VW bus toch mijn favoriet is. Buiten loop ik tegen een zaak met cocktails aan en we besluiten binnen even te gaan zitten en wat te drinken. Het idee was leuk, de cocktails en bediening minder. Het is al donker als we eindelijk bij de Brandenburger Tor zijn. Ons doel van vandaag, met vele omwegen. Misschien nog indrukwekkender zo ‘s avonds, met de verlichting. En lichtgevende riksja’s en allemaal drukte en fonteinen, waardoor de kinderen het te gek vinden. Met in de verte 100.000 demonstranten, verdeeld over twee plekken, een voor Iran en een voor het klimaat. De meisjes uitgelegd dat het klagers zijn, die met de bordjes. Ook al is het ver weg, het kabaal is te horen en maakt indruk. Helaas rijdt daardoor de bus niet en moeten we met de metro naar het restaurant. Uiteraard gaan we weer eten bij Madama, ons favoriete Vietnamese restaurant in Berlijn. Mana begint met goed te eten, maar staakt tijdig. Dominique laaft zich aan de rijst met pindasaus. Martijn zakt weg, het was een drukke dag en al tijden druk op het werk. Een deel van het eten en het toetje laten we inpakken en we keren terug naar ons hotel.

Nadat ik de kinderen en Martijn naar bed gebracht heb, kan ik nog even naar de auto lopen voor de opladers van de telefoon. Martijn en Dominique slapen al. Ik klets nog even met Mana, poets mijn tanden en kijk nog even op mijn telefoon om uiteindelijk als laatste in slaap te vallen. Welterusten Berlijn, een stad waar ik van heb leren houden.

Geschreven door Roadtripping.MDMD