Vanmorgen eten we verder aan de twee mega broodjes van gisteren, zo veel was het. Ook smeren we alvast broodjes voor vanmiddag. Vandaag gaan we namelijk de Grand Canyon ontdekken. En daar hoort voldoende proviand en drinken bij. Hoewel het vandaag geen zonnige dag gaat worden. We horen de wind rondom ons huisje loeien en het is zwaarbewolkt weer. We zullen niet van de hitte uitdrogen. Het lijkt wel of de Grand Canyon en ons geen goede combinatie is. Vijf jaar geleden was het bezoek teleurstellend, vooral vanwege de drukte op Memorial Day. En nu lijkt het ook geen mooie dag te worden.

Qua drukte valt het vandaag mee en we hoeven niet te parkeren bij het dorp, maar kunnen doorrijden naar het Grand Canyon visitor center. Vanaf daar lopen we eerst door naar Mather point. Hier zijn verschillende prachtige vergezichten te zien en we maken volop foto’s. Dan gaan we terug en bekijken eerst een interessante film in het bezoekerscentrum.
Vervolgens pakken we de bus naar de South Kaibab Trailhead. De wc hier was een ervaring. Noem het één grote dixie, waarbij de wind langs je kont waait op de pot, vanwege de grote tank eronder. Goed om een blaasontsteking te krijgen.
Vanaf South Kaibab kun je het pad helemaal naar beneden volgen. Maar dat duurt twee dagen om neer en op te gaan en daarvoor moet je conditie hebben. Wij besluiten om te lopen tot het eerste uitzichtpunt: Ooh Aah Point. Deze trail duurt in totaal ca. 3 kilometer en brengt ons een eindje naar beneden. Het eerste stuk loopt vrij stijl zigzaggend naar beneden en wordt de schoorsteen genoemd. Daarna is het meer wandelpad. Echter de harde wind maakt het uitdagend, net zoals de afgronden naast ons het extra spannend voor Martijn maken. Maar wat ontvouwt het landschap zich prachtig tijdens de wandeling. Ik geniet dan ook volop van het uitzicht. En om dit met z’n allen te doen.
Bij Ooh Aah Point waait het helemaal verschrikkelijk. Het is mooi om zonder kleerscheuren tot hier gekomen te zijn, nu is het tijd om terug te keren. Een klein beetje verderop kunnen we uit de wind zitten en eten onze broodjes op. Vervolgens lopen we verder naar boven met af en toe een kleine pauze. De mooiste stop is die om een berggeit te fotograferen. Rustig lopen we omhoog. Als we boven zijn, hebben we bijna zeventig verdiepingen gelopen. Intussen zijn de benen van Martijn en Mana ook gestopt met trillen. Wat ben ik trots op ons gezelschap dat we dit goed volbracht hebben, en met name Martijn, vanwege zijn hoogtevrees. Wat mij betreft zeker de moeite waard om een stuk trail gelopen te hebben en niet alleen verhard pad langs de rand. Ook al zijn we flink uitgewaaid tijdens de tocht en hebben er af en toe voor moeten stoppen om niet door de pof te hoeven lopen. Gelukkig kwam op het einde af en toe een zonnetje door en kunnen we wat opwarmen.

Na de tocht pakken we de bus terug en blijven zitten tot het Yavapai geologie museum. Naast wat feitjes over hoe bijvoorbeeld de Grand Canyon verder afslijt, zijn we hier vooral voor het uitzicht. Vanaf hier is het prima teruglopen naar het bezoekerscentrum en de parkeerplaats. Met de auto gaan we noordwaarts, naar de desert tower. Helaas is deze gesloten, maar dat is misschien maar goed ook, gezien de harde windstoten af en toe. Gelukkig is er wel weer een mooi uitzicht om van te genieten. De Grand Canyon is gewoon indrukwekkend. Als je de toeristen wegdenkt, is het een mooi immens en prachtig wereldwonder van een natuurgebied.

We rijden weer terug en komen langs de Grand Canyon village en ons huisje van de afgelopen nacht. De achterbank speelt autobingo om broodjes en chips te verdienen. Handig dat we langs een vliegveld en helicopterplaats rijden. Één van de lastigste dingen om te vinden is een hond of wandelwagen. De hond wordt een paard en de wandelwagen iets van kinderspeelgoed. Aangezien we nog een paar broodjes hebben, wat kaas, mayonaise, komkommer en meer dan genoeg vlees, besteed ik een deel van de rit aan broodjes smeren. Wat je noemt een rijdend buffet.

Aan het einde van de Interstate 64 gaan we naar het westen en rijden in Williams alvast een klein stukje Route 66. Hier krijgen we weer even het gevoel van vijf jaar geleden terug en halen herinneringen op. Tot aan Ashfork moeten we de Interstate 40 volgen, die grotendeels op of naast Route 66 ligt. Na Ashfork kunnen we weer de route volgen. De vorige keer was dit het stuk waarop we ‘s morgens sneeuw hadden en ‘s middags het heet was. Nu sneeuwt het niet, maar is het wel koud en aan het regenen. Dit gebied lijkt ons niet gunstig gezind.
Gelukkig is het later al weer droog en breekt de zon een beetje door. Nu kunnen we meer van de route genieten. Behalve door Dominique, die als een kip aan het tokken is. Snoep er in, mond dicht.
De I-40 is de snellere optie, maar deze weg is leuker met z’n golven door het landschap en kapotte zijkanten. Dit ademt meer autorijden en avontuur uit. Wat ook gaaf onderweg is, zijn de lange treinen die door het landschap klieven. Eenmaal tellen we de wagons en komen op ongeveer 110 stuks uit. Er trekken niet voor niets drie locomotieven dit gevaarte.

De eindbestemming is Seligman, een stadje die vooral de sfeer van Route 66 van de jaren vijftig uitademt. Het is leuk om door dit dorpje te rijden. Op het einde komen we bij ons motel aan, maar eerst parkeren we om de hoek, bij de gevangenis en boevenwagen. De meiden herkennen het van de foto’s en laten zich niet meer door papa gevangen nemen. Wel voor de foto, maar niet meer met de angst van vijf jaar geleden dat ze achtergelaten worden. En de boevenwagen gebruiken ze meer als apenkooi. Wat een leuke etters kunnen het zijn. En natuurlijk willen ze papa achter tralies zetten, als wraak.

Na een berg foto’s gemaakt te hebben, checken we snel in bij het motel en lopen meteen door naar het ‘You kill it, we grill it’ restaurant, voordat de keuken dicht is. Als frisdrank hebben ze de Route 66 flesjes die we destijds bij Pops dronken. Waaronder gifgroen en -blauw. Uiteraard gaan we hiervoor. Het eten is ook erg goed en meer dan voldoende. Mam heeft geen zin klappertjes en heeft haar bord zelfs als eerste leeg. Dominique heeft friet bij de pizza, wat een vreemde combinatie. En Mana eet haar zoveelste hamburger van de vakantie. Martijn heeft goede spareribs en ik krokante kipfilet met een soort ragout er overheen. Ik snap wel dat de vleesconsumptie hier in de VS vele malen hoger is dan in Nederland. Zelfs de kinderhamburger is een flinke lap. Gelukkig vragen ze wel hoe je je hamburger gebakken wil hebben.

Een toetje past er niet meer in. Die porties zijn ook te groot. Het is tijd om de koffers uit de auto te halen en de tanden van de kinderen te poetsen. Gelukkig is de verwarming in onze kamer al aan, dat is wel nodig na zo’n koud dagje.
Vannacht slaapt Dominique naast mij en Mana bij mam. Terwijl ik bij Dominique lig zodat zij gaat slapen, val ik zelf ook in slaap. Later ‘s avonds word ik wakker en kletsen Martijn en ik nog even na. Wat een leuk retro motel is dit en ook in de kamers hangt genoeg Route 66 meuk. Zelfs de lichtschakelaars zijn in stijl. We hebben nog geen slechte plek gehad om te slapen.


Uitspraak van de dag:
Dominique: dan kan de meneer ook een beetje Duits leren. Precies als we bij de auto entree van de Grand canyon zijn, komt er “Ich bin Ausländer” keihard uit de speakers.

Geschreven door Roadtripping.MDMD