Salinas - Californië

Verenigde Staten, Salinas

Ook al lagen we gisteren te laat in bed, toch vanmorgen op tijd opgestaan, omdat we naar een autoshow moesten. We hebben namelijk een verzekering gekregen omdat we naar evenementen gingen. Dus dan moeten we er ook naar toe gaan. Even boodschapjes gedaan voor het ontbijt en voor de zoveelste keer de koffers inpakken en de eindcontrole doen. Want dat is ook belangrijk met zoveel spullen, controleren of we niets vergeten zijn. De bedden afhalen om op zoek te gaan naar een verdwaalde knuffel is niet erg. Kastjes en lades open maken is zelfs leuk en voor de kleintjes een spel. Ze doen het soms zelfs als we een nieuwe kamer binnen komen en roepen “niks” ook als er wel iets in zit. Niet betrouwbaar dus. Minder prettig is om onder de bedden of soms achter kastjes te kijken. Niet de schoonste plekken om te kijken...

Vooraf hebben we veel moeite gedaan om gratis te mogen staan op de Classic Car Show van Pismo Beach. Wij gaan geen $ 150 betalen om drie dagen een auto op de straat te parkeren, samen met andere auto’s. Ten eerste omdat we er maar 1 dag zijn en ten tweede omdat we geen geld over hebben om onze auto te mogen showen. Dus wat schetst onze verbazing bij aankomst: we mogen doorrijden zonder papieren te laten zien en zijn geen organisatie tegen gekomen. Genoeg bekijks gehad met onze auto, alleen al omdat we de enige Europeanen waren en de enige echte Europese auto (op een VW Sambabus na, met een Amerikaans sausje). En van wat ik heb gezien, waren wij ook de oudste originele auto. Want een hotrod van een oude Ford uit de jaren 20, een Chevrolet Bel Air met een dikke vette stereo-installatie in de kofferbak of een Plymouth uit de jaren 30 met een te grote, nieuwerwetse motor, vind ik geen oldtimer. We waren ook ongeveer de enige ongepoetste auto, maar wij wilden laten zien dat we een auto hebben en geen museumstuk, met de stof erop van New York tot LA, van kust tot kust. Natuurlijk waren er prachtige auto’s bij, maar de liefde voor de Traction zit diep bij mij. Daarom vond ik dat wij de mooiste auto (of in ieder geval het beste verhaal) hadden. Juist omdat de auto geen moderne aanpassingen heeft en links en rechts een krasje of deukje, in plaats van lak die bij wijze van spreken nog nat is. Ja, ik ben (redelijk) een purist.

We hebben trouwens niet de hele tijd alleen auto’s gekeken of over onze auto gekletst (zelfs met doven). Maar ook lekker met de meisjes over de pier gelopen, frozen yoghurt gegeten, geschommeld en met onze voeten in de Grote oceaan gestaan. En voor de rest hebben zij zich met een filmpje van Pippi Langkous vermaakt en hebben we op de straat met ze gedanst. Het is tenslotte vakantie.

Daarna nog een stuk gereden om bij het volgende motel te komen, zodat we al een eind op weg zijn naar San Francisco. Op de kaart zag de route via de US 1 er niet veel langer uit dan de US 101, ook al was de eerste geen optie volgens de routeplanner. Nu weten we waarom. De US 1 is een prachtige weg (en iconisch, net zoals Route 66, vanwege de noord-zuid verbinding), maar grote delen die wij gereden hebben, hebben niks met een snelweg te maken. Het uitzicht is prachtig, zeker als de weg langs de kust kronkelt. Maar haarspeldbochten waar je met 30 km per uur rijdt, maken de rit niet snel. Hadden we dit geweten, hadden we er meer tijd voor uitgetrokken, of toch de 101 genomen. Aangezien het avond werd en we zo min mogelijk door het donker wilden rijden, werd het doorrijden, in plaats van op uitkijkpunten te stoppen. En met een stuk route van 61 mijl, zonder echt andere wegen, over een kronkelend pad, was het bijna 2 uur alsof ik in een achtbaan gereden heb. Een geweldige ervaring, daar niet van, maar de volgende keer trek ik er een hele dag voor uit.

Om niet te zorgen dat de kleintjes nog later in bed lagen, maar de drive thru van de McDonalds gepakt (vond ik wel grappig met een oldtimer) en snel gegeten. Want voor Martijn stond er helaas weer een avond sleutelen op het programma. Waar het remlicht het eerst niet deed, bleef het nu hangen en constant branden na een tijdje. Waarschijnlijk het oorspronkelijke euvel (een pruts schakelaar). En de huls om de draad van de dynamo zorgde dat de koolstofborstels niet naar binnen gedrukt werden. Ook dat is verholpen, hoewel het inmiddels half 2 was.

Gereden afstand: 353 km. Stuurmanskunsten vereist. Niet gek met meer dan 8.000 km op de teller.

Geschreven door

Al 1 reacties bij dit reisverslag

Weer een mooi avontuur. ben benieuwd of jullie nog de tip van Jooske gaan doen. Is vast ook een belevenis om een Nederlandse zoon van een traxionnist daar te bezoeken.

Herman van leeuwen 2019-06-03 23:04:36
 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.