Na een goede nachtrust gaat de wekker ‘s morgens, hoewel ik uiteraard al eerder wakker was. Tijd om te douchen en ons alvast klaar te maken voor de bruiloft. Gelukkig komen er geen andere gasten, dus mogen we de kamer langer gebruiken om ons later in te kleden. Eerst gaan we namelijk naar de Hook Norton brouwerij voor ontbijt. Een mooie wandeling van ruim een kilometer. Onderweg kijken we weer onze ogen uit vanwege de huizen en straatjes en snoepen van de bramen. Bij de brouwerij nemen we samen één volledig Engels ontbijt en een scone. Samen hebben we wel genoeg aan de bonen, tomaten, champignons, worst, bacon (dikke plakken), rösti en alleen voor Martijn de haggis. De scone eten we als toetje, met de clotted cream en jam. Daarna bezoeken we nog even het brouwerijmuseum en dorpsmuseum. Ook wil ik naar de brouwerijwinkel. Niet voor drank, want dat kunnen we toch niet meenemen. Maar wel voor fudge. Ik heb mijn huiswerk gedaan en bij de brouwerij zouden ze locale fudge verkopen. Helaas hebben ze maar één smaak en die wil ik niet. Goedkoop shoppen.

Na een wandeling terug met een klein ochtendzonnetje, kleden we ons om bij de Airbnb en rijden in een klein half uur over weer vooral binnenwegen naar de volgende slaapplek. Deze is uitgekozen vanwege de loopafstand naar de trouwlocatie. Twee kilometer lijkt redelijk, maar het is wel langs een weg waar ca. 90 km overuur gereden mag worden. En de route is in de vorm van een haak, dus we vragen of dat niet korter kan. Dat is mogelijk, maar dit betekent dat we langs beekjes lopen, een veld moeten oversteken en een pad omhoog tussen velden moeten lopen. Met af en toe een uitsparing aan het einde van het hek om over heen te klauteren, voor extra avontuur. Dan nog een stukje over een verhard pad en we zijn er ruim op tijd. Er is een heel tijdschema voor de dag. Waarbij er uiteraard begonnen wordt met het jawoord. We zien Wayne zelfs stil en nerveus, terwijl hij normaal zijn mond en lach meeheeft. En Jodie die niet van aandacht houdt, maar die vanwege de trouwjurk en enorme buik (en ze is pas 7 maanden zwanger) niet te missen valt. Het jawoord is mooi, maar ik mis een persoonlijke touch in het verhaal. Gelukkig is de rest van de dag wel typisch Wayne en Jodie. Zoals een fantastische maaltijd met Britse gerechten en fantastische toetjes, die de buurvrouw gemaakt heeft. Ik besluit me dood te eten aan de rocky road en vooral de tiffin. Wat is dat? Vooral chocolade en suiker waarschijnlijk, we krijgen het recept nog. Als dit het laatste is wat ik ooit zal eten, sterf ik gelukkig.

Na het eten gaan we naar buiten voor de toespraken van de vader van Jodie, de ‘best man’ en Wayne zelf. Hij heeft zelfs een broodrooster meegenomen om een toast uit kunnen brengen. Veel humor dus. Ook Jodie heeft haar best gedaan. Zij zit al maanden thuis omdat ze niet mag werken nu ze zwanger is. Dus daarom zijn er alpacas om te aaien of mee op de foto te gaan. Lekker zacht en de eigenaar van de beesten blikt een Nederlander te zijn.
Ook wordt de bruiloftstaart aangesneden, maar het is geen normale taart. Zowel niet van buiten als van binnen.

Geschreven door Roadtripping.MDMD