We hebben nu al een paar dagen de accu kunnen bijladen door de auto bij een stopcontact te zetten. We lijken bijna een moderne electrische auto te hebben. Alleen jammer dat we gisteravond de auto op de camping van het hotel moesten zetten en $ 25 moesten bijbetalen. En dat ze vanmorgen moeilijk aan het doen waren omdat we geen camper hadden, maar een "gewone" auto. Ook het bonnetje om aan te tonen dat we ervoor betaald hadden, maakte geen indruk.

Het onbekende geratel onder de motorkap is gevonden. De schroefjes van de middenbalk van de motorkap waren losgetrild. Hoe wisten we dit? Er lagen ringetjes en moertjes los in het kooitje op de koets. Gedurende al deze weken leren we niet alleen elkaar, maar ook de auto beter kennen. De auto maar weer volgetankt (hier zijn minder tankstations) en op naar Las Vegas. Maar eerst de Hooverdam. Onderweg ons weer vergaapt aan het landschap, met de geelbruine bergen. En dan kom je zomaar langs de Kerstboom pas (i.p.v. de Brenner pas). Geen boom te zien in de woestijn, maar wel een kerstboom blijkbaar (overigens niet gezien). Het is met deze hitte trouwens maar goed dat we vorig jaar al geoefend hebben en weten dat de auto en kinderen er prima tegen kunnen. Hooverdam was niet zo bijzonder en lang niet zo mooi als de Glen Canyondam. Bij die laatste was meer natuur te zien en was het leuk dat je over de brug kon lopen en zo goed de dam kon zien. De Hooverdam kun je recht over lopen, maar doordat je er met je neus op staat, is het net wat minder indrukwekkend. Of het komt door de hitte, want het was flink heet toen we er liepen (ca. 30 graden). Of door de gastvrije ontvangst, omdat je eerst gescreend wordt door de bewaking, voordat je met de auto door mag. Vanwege de rieten mand achterop waren wij “verdacht” en moesten wij die open maken. Een klus van een kwartier, inclusief weer vastmaken. Wel grappig: vooraf moet je alle ramen open maken. Ik denk niet dat de ambtenaren vaak een voorruit open hebben zien staan.

Vanuit de Hooverdam ben je zo in Las Vegas, onze bestemming voor de komende twee nachten. Eerste indruk: het is net Eindhoven. Eerst sta je in de file om er te komen en daarna rij je van stoplicht naar stoplicht. Amerikanen zijn ook niet goed in stoppen bij de stopstreep. Of in optrekken. Ik heb er zelfs een paar auto's uitgetrokken, terwijl ik echt geen stoplichtsprintje doe met de Traction.
Rijden over de strip is wel grappig, met al z’n poeha gebouwen. De meisjes sliepen eerst, dus die hebben we maar wakker gemaakt voor het kasteel, Mickey Mouse, Vrijheidsbeeld, Eiffeltoren, Venetië en wat er nog meer te zien is.

Daarna lekker naar het hotel. We zitten in het Tahiti Resort. Iets verderop de strip, maar met een fantastisch zwembad. Na het avondeten zijn we ook gaan zwemmen met z’n allen. Ze hebben een stukje zandstrand dat over gaat in het water. Aan de rand kon Dominique staan en terwijl wij steeds zand op de rand schepten, schepte zij het er net zo hard af. Zo durfde zij steeds verder in het water te komen. Mana is juist niet bang in het water en met haar vleugeltjes “zwemt” ze vrolijk rond. Ook nog even lekker in het bubbelbad gezeten en toen was het tijd om de kleintjes naar bed te brengen. Wij hebben nog even genoten van het uitzicht over de stad vanaf de 10e verdieping en een cocktail gedronken in de bar, voordat morgen onze grote dag is.

Gereden afstand: 243 km. Door de woestijn naar Sin City, voorbij de 7.000 km.

Geschreven door Roadtripping.MDMD