Wat is moederkracht? Vandaag heb ik er verschillende staaltjes van meegemaakt. Het begon vannacht, voordat Martijn en ik gingen slapen. Dominique was half wakker geworden van dat wij nog aan het praten waren. Lampen zo veel mogelijk dimmen hielp niet, ze bleef onrustig. Toen heb ik haar op mij gelegd en even later sliep ze weer vast en kon terug naar bed. Is het mijn hartslag? Of is het geborgenheid? Het is in ieder geval fijn als zo’n mupke bij je rust vindt. Het heeft ook z’n nadelen, vooral voor Martijn. Want hoe goed hij ook is als papa en hoe leuk de kleintjes bijvoorbeeld stoeien met hem vinden. ‘s Morgens bij het ontwaken willen beide dames toch echt alleen bij mama liggen en ik ben ook degene die ze willen als ze pijn hebben of moe zijn.

Vanwege de problemen met de dynamo heeft Martijn vanmorgen nog enkele uurtjes onder de motorkap gespendeerd. Intussen is een koolstofborstel helemaal kapot. Voor de kinderen was dat niet erg, want er was een speeltuin vlakbij. Als het aan hun had gelegen, waren ze er nu nog. Later dan gepland, gingen we naar de Horseshoe Bend. Dit is een hoefijzervormige meander van de rivier de Colorado. Het was een mooie wandeltocht naar de rand, maar het uitzicht vanaf daar was helemaal prachtig. Ik hou van diepten en vind het indrukwekkend hoe de rivier in de loop der tijd 300 meter uitgesleten heeft. Wel absurd hoe dicht mensen bij de rand gaan zitten voor een foto. Grappig was dat een groepje Japanners onze kinderen zo leuk vonden, dat ze met Mana en Dominique op de foto wilden. Onze fotomodellen. Maar stiekem was ik ook trots als moeder. Maar de echte moederkracht was de weg terug naar boven lopen. Over een afstand van 2 km 60 meter omhoog, inclusief het dragen van een luiertas en kind!

Het klapstuk vandaag was echter een achterband die op de snelweg kapot ging. Snel gestopt, maar de band was al aan flarden. Dat was schrikken. Gelukkig verder niets beschadigd en een aardige mevrouw was meteen gestopt. Echter ook haar krik hielp niet met de zachte ondergrond van de berm. De Amerikaanse ANWB gebeld, alleen duurde dat uren. Omdat het intussen donker en koud begon te worden, waren we al de kinderen en autostoelen aan het omhuizen naar de auto van Ann, toen de ANWB eindelijk kwam. Uiteindelijk ben ik met Ann en de kinderen toch maar alvast naar het motel gegaan en is Martijn even later door de ANWB teruggebracht. Met een nieuwe band eronder. Maar omdat het donker was en de rit nog 50 km, toch maar de auto opgetakeld. Al die tijd tijdens het wachten heb ik de kinderen bezig mogen (of moeten) houden, terwijl zij veilig in de auto zaten. En nadat we ingecheckt hadden bij het motel, heb ik eten voor ons allemaal gezocht. De meisjes hebben zich goed gehouden in de tussentijd. Dat is de kracht van een moeder!
Overigens is de relatie tussen Martijn en ik ook weer getest met zo’n pechgeval. En wat we al wisten, is bevestigd. Ook (of juist) in zo’n situatie hebben we geen woorden nodig, maar werken we perfect samen als team. In dit geval Martijn die voor de auto zorgt en ik voor de kinderen.

Gereden afstand: 188 km. En 50 km met de Amerikaanse ANWB.

Geschreven door Roadtripping.MDMD