Op tijd wakker door een vlieg, maar lekker weer in slaap gesukkeld. Bij het hostel blijkt een ontbijt te zijn. Borden, bestek etcetera zelf afwassen en er ligt witbrood, boter, jam en fruit, maar het is iets. Door het brood te roosteren en beleggen met gisteren gekochte droogworst, wordt het nog iets. En Martijn heeft melk met droge kuch (cornflakes en dergelijke).

Omdat we voor de laatste nacht niet in hetzelfde hostel kunnen verblijven, moeten we verkassen naar een ander hostel. We besluiten niet een half uur te lopen, maar de steps van Bolt te gebruiken. Überhip zijn we. Via de app scan je de code van de step en voor 16 cent per minuut is hij van jou. Als beginners hebben we de snelheid begrensd op 15 km per uur en al snel zoeven we door de stad. Gelukkig is onze kamer in het nieuwe hostel binnen een kwartier klaar, zodat we onze spullen kunnen dumpen. Weer een shitty hostel en ik ben blij dat ik niet bij de mannen naar de wc hoef of te douchen. Bij de dames is het oké. En ik zie verbouwingen om dit Russisch hol beter te maken.

Met alleen de benodigde bagage trekken we er op de elektrische stepjes op uit naar het maritieme museum. Een gaaf oud gebouw zonder pilaren waar vroeger watervliegtuigen werden gebouwd. Er zijn genoeg leuke dingen te zien, zoals afweergeschut en een duikboot van binnen. Of leuke dingen te doen zoals vliegtuigen schieten (op een scherm), op de foto met militaire of marinekleren of papieren vliegtuigjes gooien. Daarnaast zijn er buiten een aantal boten waar je op en vaak ook in kunt. Inclusief een grote ijsbreker met al z’n hutten en machinekamer. Op een gegeven moment wordt het meer van hetzelfde en we moeten ook nog terug naar het hostel, wat eten en naar de Song Festival Ground (de naam is vanwege de zingende revolutie en dat er om de zoveel jaren heel veel zangkoren komen, heeft niets te maken met het Eurovisie songfestival).

We rijden met Bolt (in plaats van Über) terug, kleden ons om en kopen sushi en drinken in de supermarkt. Via de app van Bolt is zichtbaar dat er veel mensen naar het concert gaan. Het is er druk met auto’s en de prijzen voor een ritje stijgen. Het is toch wel fijn dat we met de auto zijn en zo heel veel voetgangers inhalen. Vlak bij de ingang eten we onze sushi op, terwijl we kijken naar de mensenmassa die langs komt. We krijgen nog een groot blik pils van Duitsers die te veel hadden. Martijn mag het hebben van mij, aangezien ik liever de long drink (gin met grapefruit) nuttig die we gekocht hebben. Gezien de massa die er nog aankomt en de rijen die ontstaan, sluiten we ons aan bij de rij en drinken ons drinken op. Vlak voor de ingang gaat het flesje Vana Tallinn op en drinken we een soort yakult/yoghurt drink. Op z’n Dominiques, lekker alles door elkaar.

Het kaartje laten scannen, de tas laten controleren en gefouilleerd worden en we zijn binnen! Wat een immens groot podium en terrein. We zijn blijkbaar nog goed op tijd, dus we kunnen een goede plek bemachtigen. Niet te ver achter de duurdere zone, niet voor geluidsboxen en voor de pilaren voor het vuurwerk en de vlammen. Redelijk vooraan en vrij centraal. Samen met dat het terrein omhoog loopt, een prima uitzicht op het podium. Van al het drinken moesten we een paar keer naar de wc, die netjes was. Lastiger was om elkaar weer te vinden tussen uiteindelijk 65.000 mensen. Ik heb het een keer maar opgelost door te bellen.
Het voorprogramma speelt blijkbaar op het kleine zijpodium vlak bij ons in de buurt. Op zich lenen een aantal nummers van Rammstein zich wel voor een piano versie, maar na drie kwartier is het wel goed geweest met het gepingel. Tijd voor het echte werk.

Het is nog even wachten tot de mannen starten. Maar dan krijgen we wel een show! Naast de goede nummers (hoewel het wel even op gang moest komen) hadden we vuurwerk, vlammen, zwarte en later witte snippers en rook. Op een gegeven moment leek het wel de hel met de zwarte rook boven ons uitkringelen. De sfeer was echt goed met alle Esten, Finnen en Duitsers om ons heen. Er werd volop meegezongen en gesprongen. De mannen verschenen ook nog op het kleine podium vlak bij ons, om via bootjes over de menigte naar het hoofdpodium te gaan. Een waardige start van Ausländer. Maar ook Puppe met een grote wandelwagen of Mein Zeit met Flacke die in een kookpot een vlammenwerper op zich gericht krijgt, is geniaal. Als er iets is aan te merken aan het concert, is het hoogstens dat Till weinig contact maakt met het publiek, door bijvoorbeeld iets te zeggen tussendoor. Natuurlijk komen we voor de muziek en geen gouwehoer, maar deze show had het dankwoord op het einde na in iedere willekeurige stad gegeven kunnen worden. Aan de andere kant zit er zo veel extra’s in de show om naar te kijken (en warmte om te voelen) naast de muziek, dat het een hele ervaring is.

Nadat de band richting de hemel gaat als Adieu is afgelopen, is het toch echt over. Rustig vertrekken de mensen, waarbij er genoeg poorten open zijn. Er zijn alleen zo veel mensen die allemaal vanaf het terrein naar de binnenstad moeten, dat ook over de wegen gelopen wordt. Het Rammstein leger loopt als één pact. En door de mensenmassa kan het tegemoetkomend verkeer ook niet verder, voor meer dan een kilometer. Normaal is er na een concert files vanwege dat iedereen met de auto weg moet. Nu is er file vanwege de hele mensenstroom. Het is wel cool om er tussen te lopen. Het gaat allemaal gemoedelijk en je voelt je onderdeel van iets groters. Na drie kilometer is de massa wel wat uitgewaaierd, maar blijken er meer mensen zich bedacht te hebben om in de supermarkt die open is, wat te kopen. Er waren ook weinig eetgelegenheden tussendoor en daar was het druk. Ook in de supermarkt trouwens, ze doen goede zaken. Evenals de terrassen en kroegen die we tegenkomen, op weg naar het biercafé van maandag.

In het biercafé ontmoeten we een Est die manager in een restaurant is. We praten en drinken wat en hij stelt voor om ergens anders naar toe te gaan. Omdat we altijd benieuwd zijn naar waar locals toe gaan en Henno niet bedreigend over komt, gaan we met hem mee. De eerste plek blijkt dicht te zijn (het gaat richting drie uur), de tweede plek is wel open. Daar draaien ze rockmuziek, dat is geen straf. We ontmoeten er ook nog een Fin, waardoor ik Martijn niet alleen laat als Henno wat wil gaan roken. We praten buiten over van alles. Hij blijkt schizofreen te zijn, wat wel interessant is. De versierpogingen zijn doorzichtig, maar de complimenten zijn leuk. Tot het tijd is om nog een borrel te drinken en te verrekken. Het al helemaal licht buiten. Het was een zeer geslaagde dag.

Geschreven door Roadtripping.MDMD