Grrr. Wat heb ik vandaag een hekel gekregen aan FedEx. Niet dat zij iets kunnen doen aan het principe “America first”. Mijn probleem: ik heb mijn telefoon achtergelaten in een motel. De oplossing van het motel leek zo simpel: ga naar FedEx en regel een sticker, zodat zij hem naar het volgende motel kunnen laten bezorgen. Dus wij naar FedEx vandaag. Na meer dan een uur en 5 opties later helaas nog geen telefoon kunnen verzenden. Het steeds terugkerende probleem: ik heb geen Amerikaans adres c.q. creditcard, dus zijn ze bang dat ze hun centjes niet krijgen. Terwijl je wel voor een paar cent overal ter wereld spullen kunt bestellen, blijkt mijn vraag te moeilijk te zijn.

En de dag begon nog zo goed. Omdat we in een andere tijdzone zitten, is het extra uur nuttig besteed: met slapen. En ook het ontbijt was goed. Er was zelfs fruit (wel alleen bananen), pap voor de meisjes en yoghurt. En ook de Walmart was een attractie. Wat een reuzeverpakkingen hebben ze daar. Hoewel de megazakken ontbijtspul wel op hondebrokken leken! En de gekleurde versies niet echt gezond ogen. Het leuke aan een buitenlandse supermarkt is dat je je ogen uitkijkt, omdat eetgewoonten anders zijn.

Overigens wel met een kleine reparatie begonnen. Martijn heeft de carburateur schoongemaakt, omdat de auto stationair af wilde slaan. Daarom heeft hij ook de stationaire sproeier iets hoger afgesteld. Nu loopt de rode dame iets hoger in de toeren, maar brengt ons wel waar we zijn moeten. Vandaag zijn we namelijk bij een van onze doelen van de vakantie aangekomen: Chicago. Om precies te zijn, het Route 66 startbord. Ik heb ook al het eindbord gefotografeerd, mochten we de Santa Monica pier niet redden ;-) Gaaf om de skyline van Chicago steeds duidelijker te zien verschijnen. En stiekem is het grappig om langs de fontijn van Married with Children te rijden. Het levert mij deze reis op. Daarna snel een paar foto’s van het startbord maken en zorgen dat we weer uit Chicago komen. We hebben vandaag al tijd verspeeld en zo’n grote stad is niks voor de oldtimer (en zelf zijn we het drukke verkeer ook niet gewend).

Vanaf Chicago zijn we via o.a. Joliet en Willington naar Pontiac gereden, zo veel mogelijk via de oude route. Dat kan betekenen dat er een nieuwe snelweg overheen ligt. Het eerste stukje in de stad was nog saai, maar daarna genoeg leuke Route 66 meuk gezien. Zoals neonverlichting of een ijskraam met beelden van de Blues Brothers. Hoogtepunten waren een oude garage met een meter oude weg (klinkers!!!) en de Gemini Giant. Denk aan een opzichtige grote reus met een raket. Zo kitsch dat het weer leuk is. De Giant hoort bij een echte Amerikaanse diner, met dito uitstraling, heerlijke hotdogs , een klein museum en vriendelijk personeel. Iemand uit de buurt vond onze auto zo bijzonder, dat hij op taart trakteerde. Natuurlijk mocht hij foto’s voor zijn kinderen maken.

Maar het mooiste van alles is de wetenschap dat pap ruim 25 jaar geleden hier ook over dezelfde weg heeft gereden en ook genoten heeft. Als dochter treed ik niet alleen in zijn sporen, maar rij zelfs in zijn bandensporen. En ik weet zeker dat hij van boven trots met ons meerijdt.

Gereden afstand: 252 km. We zijn de 2.000 km al gepasseerd.

Geschreven door Roadtripping.MDMD