Bijna de hele dag zijn we in Canada geweest, op de paar uur na dat we weer even terug zijn gegaan naar de VS om de watervallen vanaf de Amerikaanse kant te kunnen zien. Feitelijk zijn er drie watervallen, waarvan er twee volledig op Amerikaans grondgebied liggen: de American en de Bridal Veil Falls. De Horseshoe Falls is met 671 m breedte met afstand de grootste. Alles bij elkaar kun je zeggen: wat een natuurgeweld. Het mooie van er zelf zijn (ten opzichte van foto’s) is dat je het water met kracht hoort vallen en je voelt de mist die hierdoor veroorzaakt wordt. Daardoor wel de moeite waard om er voor om te rijden, ook al blijft het een grote bak water.

Het voordeel van de watervallen aan de Amerikaanse kant is dat je tot aan de randen van de watervallen kunt komen en het zo kunt zien, horen en voelen (en ruiken). Voor de kinderen was het leuk om de brokken ijs naar beneden te zien vallen. Maar ik ben blij dat we vanaf de Canadese kant zijn gekomen. De Rainbow Bridge die de twee landen verbindt is al gaaf om overheen te lopen. Denk: grote brug, flinke diepte, uitgesleten rivierbedding. Maar het beste is het uitzicht: je overziet het hele spectrum. Van de watervallen naast elkaar tot en met de grote hotels aan Canadese kant die deels in de mist kunnen staan.

Dat was ‘s ochtends vroeg toen we er naar toe liepen zeker het geval. Tegen de tijd dat we moesten gaan, begon je meer te kunnen zien. Maar ja, we moesten gaan want we hadden nog een rit van 200 mijl voor de boeg. Door Canada, boven het Ontario meer, waarbij mij toch een paar dingen zijn opgevallen. Ten eerste vraag ik mij af hoeveel wijn hier wordt verbouwd. De eerste afslagen leiden allemaal naar meerdere wijnboerderijen. Zonder kinderen kun je een mooie toer maken.
Maar dat leidt mij bij mijn tweede punt: waarvan maken ze wijn? Want je merkt dat we noordelijker zitten. De bomen zijn nog bruin, er zijn nauwelijks bloemen, de akkers rusten nog en de wijnranken zien er niet uit of ze dit jaar iets opleveren. Canadese wijn is dan ook vooral icewine.

Wat wennen blijft, zijn de reacties op de auto. Heel veel duimen of mensen die foto’s maken (al rijdende) zien we zelfs niet. Maar er zijn er ook genoeg die toeteren en dat blijft schrikken. Of een vrachtwagen die ons inspecteerde en gelijk bleef rijden. Tot er achterliggers kwamen en we voorbij geknald werden. De vrachtwagens rijden hier stukken sneller. Voor ons is 90 een mooie snelheid.

Vandaag slapen we in een prima motel, waar ze ook een glijbaan, speelhuis en schommel hebben. Perfect voor de kinderen, kunnen zij lekker spelen terwijl we alle spullen weer uit en van de auto halen. Helpt ook morgen met de auto weer beladen. Een routine die langzaam beter gaat. Gelukkig kunnen we nog weken oefenen!

Ps: bedankt voor alle leuke berichten. Het wordt erg gewaardeerd. Helaas kan ik ze niet zien als ik vanaf de app werk (heb ik iig nog niet gevonden). En ik kijk bijna nooit op de laptop, omdat ik er ook niet aan toe kom. We hebben nu twee keer een kamer zonder babybed. Dat betekent dat Martijn en ik ieder met een kind gaan liggen tot ze slapen. Om er uren later achter te komen dat we ook in slaap zijn gevallen...
Dankjewel ook voor de complimenten over mijn schrijfstijl. Ik schrijf in de eerste plaats voor mezelf en ons gezin, zodat we ook de details niet vergeten. En dat vanaf mijn perspectief. Maar het is heel fijn dat anderen het ook waarderen.

Gereden afstand: 346 km. De eerste 1000 km zitten er op.

Geschreven door Roadtripping.MDMD