Heerlijk. De dynamo doet het weer. Nooit geweten dat het mooi is om de naald van de batterij weer op “charge” te zien staan. Zelfs met de lampen aan en luid toeterend. Martijn heeft gisteravond (meer nacht) ook nog en passant de uitlaat maar weer vastgezet. We zijn klaar voor onze eerste eindbestemming: het eindpunt van Route 66. Maar omdat we toch in de buurt zijn, eest naar het Hollywood sign. Martijn had vooraf uitgezocht vanaf welke straat je dit het beste kunt zien. Tip voor andere Traction rijders (of auto’s met vergelijkbare PK): doe het niet, tenzij je van een uitdaging houdt. Wij wel, dus we zijn er naar toe gereden vanaf Hollywood Reservoir. Genoeg smalle straatjes met veel bochten en nog meer hoogteverschillen. Onderaan Tahoe Drive kun je de auto parkeren en vanaf daar goede foto’s maken. Het beste kun je staan op de plekken waar het gras weg is van de tig voorgangers. Maar Martijn wilde graag de auto ook met de letters Hollywood op de foto hebben, dus is hij omhoog gereden. Dit lukte alleen in de eerste versnelling. En als je dan tussendoor moet stoppen voor iemand die aan het inparkeren is, is er nog maar één oplossing: de auto terug laten rollen naar beneden en vanaf een vlakke ondergrond opnieuw proberen. Maar het is gelukt! Het heeft wel mooie uitzichten en leuke foto’s opgeleverd, maar het was ook even zweten. Daarna terug naar onderen en op de genoemde plek foto’s van ons gemaakt, voordat we de kinderen uitgelaten hebben in de speeltuin bij het park.

En daarna onze hoofdbestemming, Santa Monica Pier en het eindbord van Route 66. Waar we hoopten dat het een feestje zou worden, viel het eigenlijk tegen. LA is te groot met veel laagbouw, waardoor het onnoemelijk lang duurt voordat je van stoplicht naar stoplicht of van stopbord naar stopbord bent gereden. Dus we hadden het al gehad met rijden voordat we in de buurt van de pier waren. Eerst zoeken naar het officiële bruine bordje (vergelijkbaar met in Chicago), maar het hangt gewoon aan een lantaarnpaal bij een druk kruispunt, waardoor je er niet kunt stoppen voor een goede foto. Daarom is tegenwoordig maar een bord geplaatst op de pier. Met een omweg (want de eerste toegang was dicht) richting de pier gereden en daar de auto geparkeerd. Jammer dat er een evenement was, waardoor we niet de auto op de pier zelf konden plaatsen. De pier was gezellig maar druk. Scheveningen in het groot, met op genoeg plekken muzikanten. Ook waren er geloofspredikers, met microfoon en versterker, zodat je ze zeker hoort. Op het einde van de pier hebben we elkaar een dikke knuffel gegeven, want we hebben het geflikt: ROUTE 66 IS VOLBRACHT!!! Het grootste deel van de 2448 mijl van de “motherroad” hebben we gereden (en daarnaast een boel andere wegen). Wat ben ik trots op onze Traction dat ze het weer geflikt heeft. En natuurlijk op Martijn, die er voor gezorgd heeft dat ze aan het rijden bleef. Nu ben ik echt in de bandensporen van pap getreden. Hij heeft hier 25 jaar geleden ook gelopen. Maar meer nog dan dat. We hebben niet zijn reis nagedaan, we hebben onze eigen reis en onvergetelijke ervaring gemaakt. Dit pakt niemand ons meer af.

Daarom hebben de meisjes leuk gedanst op de pier, hebben we lekker een soort van pannenkoek met ijs gegeten, souvenirs gekocht en rondgekeken, voordat we weer naar het volgende motel moesten. Dat was nog een stuk rijden om al in de buurt van Pismo Beach te komen. Met weer een ander landschap. We hebben akkerbouw gezien voor de afwisseling. En de groene heuvels leken wel vol mos (het was een soort gras). Ook hebben we een stuk langs de kust gereden. Bij het motel mocht Martijn weer een avond aan de auto spenderen. Onderweg laadde de accu toch weer niet bij. De koolstofborrels bleven hangen, waardoor Martijn deze verder op maat moest veilen. Met alle ervaring was dit nog maar een klein klusje. Echter ook de remlichten deden het niet. Uiteindelijk bleek de remlichtschakelaar vol vettigheid te zitten, ook vanwege de benzinelekkage eerder deze reis. Ook was de schakelaar deels doorgebrand. Dit was een enorm prutswerk, maar is toch vannacht gelukt. Het alternatief: de meisjes die een bordje met “brakes” ophouden, vonden we toch minder betrouwbaar. Daarna nog even samen geproost op de volbrachte tocht, om vervolgens moe maar voldaan te gaan slapen.

Gereden afstand: 318 km. Route 66, van Chicago tot LA.

Geschreven door Roadtripping.MDMD