Martijn en ik zijn al om zes uur wakker en rusten nog wat, terwijl we de vogels horen ontwaken. Als de wekker gaat, gaan we naar de meisjes toe. Vanmorgen gaat Martijn bij Dominique liggen en ik bij Mana. zij is nauwelijks wakker te krijgen. Als ik grote Nijn probeer te pakken, houdt ze hem nog steviger vast. Of hij verdwijnt achter haar rug. Of weer terug haar hart, terwijl zij zich erom heen klemt. En verder geen kik. Zo schattig. Dominique weet wel hoe ze Mana wakker krijgt: door op haar te ploffen. Dan wordt het tijd om op te staan, te gaan eten en alle spullen in te pakken.

De vorige dagen hebben we heel veel beesten gezien en ik heb al veel mooie foto’s gemaakt. Maar ik mis nog een foto van een giraffe van dichtbij. We zijn net onderweg en mijn gebeden worden gehoord: een groepje van twaalf giraffen vlakbij. Het is mooi om ze te zien rondlopen en hun ding doen. En een moeder met de kleine poseren mooi voor de foto. Ook de everzwijnen, impala’s en andere dieren laten zich goed zien vandaag en we stoppen diverse keren voor een foto. Tot we bij de hippo pool uit de auto gaan. Het laat zich raden wat er te zien is: nijlpaarden. Maar dan ook echt heel veel. Nog meer dan de plek waar ze gisteren lagen te stinken. De meesten liggen in het water, een paar op de kant. Het is een mooie plek om foto’s te maken en de nijlpaarden te bestuderen. Even verderop ligt een krokodil te luieren, met de verrekijker is hij goed te zien.

En we rijden weer verder in het centrale gebied van Serengeti. We stoppen diverse keren voor nog meer dieren. Ook zien we weer de luipaard in de verte, mooi op een tak. En ook een baviaan zien we later op een tak zitten, alsof hij aan de bar zitten. Ernaast zitten kleintjes in een struik. Als ze oversteken, zijn ze goed te zien. En we hobbelen weer verder. Een verharde weg is in Tanzania een A-weg (ook als er gaten in zitten), de grote onverharde wegen in het park zijn B-wegen, maar voor de game drive zitten we vaak op C-wegen. Flink hobbelen waar het drassig is, is avontuurlijk. En al het gestuiter is voor een paar uur niet erg. Maar op het einde van de dag voel je het in je kont. Gelukkig kunnen we uit de auto voor de lunch. Er is een picknickplaats op een heuveltje met een fantastisch uitzicht over de vlaktes. Het is jammer dat het een beetje begint te regenen, maar de buikjes zijn toch al vol.

We vervolgen onze weg, maar zien niet veel dieren meer op het laatste stukje van Serengeti. Alsof ze er geen zin in hebben. Bijna bij de grens moeten we stoppen voor de toegangspas voor Ngorongoro. Martijn kiest er voor geen bier of wijn te kopen, vanwege de troosteloze (en oude) indruk van het winkeltje. En dan valt Mana op de stenen. Dat is een flinke schaafwond. Gelukkig hebben we warm water, hygiënische doekjes en grote pleisters om haar provisorisch op te lappen. Net voor de grens zien we weer de groep leeuwen met de welpjes van twee dagen geleden, alleen een stuk verderop in het gras. En dan zien we toch nog een heleboel dieren, met name zebra’s, wildebeesten en Thomson herten. De dieren zijn bezig aan hun trek, soms zien we ze met groepjes lopen. Maar er staan er ook genoeg her en der verspreid. Niet zo indrukwekkend als de sliert wildebeesten eergisteren of de mega groep zebra’s gisteren, maar nog altijd te veel om te tellen. Buiten het park zien we nog honderden dieren en weer Massaal die hier wonen. Eindelijk bewoonde wereld, of in ieder geval een soort van. En onderweg zien we verschillende keren groepjes giraffen. We hebben er vandaag wel meer dan vijftig gezien.

Wat is de weg droog hier. Terwijl op het einde van Serengeti er dikke plassen aan de zijkant van de weg liggen. Wat een verschillende landschappen zien we onderweg. Verderop wordt het heuvelachtig, met bergen op de achtergrond en ook weer groener. We zien weer meer Masaai met kuddes vee. Als we hogerop komen, rijden we in een wolk. Het koelt meteen af. De begroeiing wordt ook dicht, meer als een regenwoud. Het begint ook te regenen. Het is koud en nat als we bij het tentenkamp voor vannacht aankomen. De meisjes houden duidelijk niet van het welkomstdrankje, met gember en hibiscus. Wel vinden ze onze tent leuk, hij is zo groot dat we er verstoppertje in kunnen spelen. Het slaapgedeelte is vier bij vier meter en de “badkamer” drie bij vier. En als je door het lounchegedeelte loopt, heb je nog zo’n slaap- en badkamer voor de meisjes. Dit is luxe camperen. Wel met een paar beperkingen. Als je wilt douchen moet je dat aangeven, dan zorgen ze voor het water. En de wc kun je maar een keer per vijf minuten doorspoelen. Water is schaars.

We kleden ons snel om, in warme kleding. Onder begeleiding lopen we naar de eettent. We moeten opletten waar we lopen, want er ligt poep van buffels in het gras. De eettent is een doorwaailuik, ze hadden beter dichte zeilen kunnen gebruiken. Maar de kou wordt opgelost door heaters. De kok komt netjes het menu vertellen. De meisjes eten vrij netjes mee, ook al is er geen kindermenu. Behalve de aardappelen. En Mana lust haar toetje niet. Voor de rest zijn ze zo lief dat ze een filmpje mogen zien. Daarna loop ik terug met ze naar de tent. Vannacht is alleen een pyamajurk niet voldoende, vanwege de kou en vocht. De meisjes ontdekken daarna snel de verrassing in bed: een lekkere warme kruik. Vanwege de wind is er genoeg geluid en beweging in de tent. Aangezien de meiden drie bedden hebben, ga ik in het koude bed liggen, zodat ze zonder angst in slaap kunnen vallen. Ze zijn weer snel vertrokken en even later is Martijn ook terug. Gelukkig hebben wij ook warme kruiken in ons bed, zo is het makkelijk in slaap vallen.

Geschreven door Roadtripping.MDMD