De dag begint heerlijk rustig met uitslapen. Ondanks de mini kamer en het mini bed slapen we goed. En weg hoeven vandaag ook niets, behalve naar Rammstein gaan. We starten dan ook rustig op en douchen ons. Wat op zich ook een avontuur is. Want alles is klein in de kamer, behalve het douchegordijn. Wat de douche weer extreem klein maakt. En als je je dan probeert af te drogen en de kraan raakt, word je opnieuw nat. Maar we mogen niet klagen want als we nu opnieuw een kamer willen boeken, zijn we honderden euro’s kwijt. Iets met vraag en aanbod. En door alle Rammstein toeristen is de vraag (en daarmee de prijs) hoog.

Als we in de stad lopen, zien we veel mensen met een Rammstein shirt of trui. Die net als ons rustig de tijd doden en genieten van de stad. Vilnius is namelijk heel rustig en zo is de sfeer ook. Er zijn genoeg Rammstein fans op de terrassen, maar het is nergens echt druk. En iedereen is relaxed. Zo brunchen we lekker op een terrasje met grote bloemen en aardbeien aan de muur. Leuk voor de meisjes en niet de eerste plaats wat aandacht is voor kinderen. Eigenlijk is het (uitgebreide!) kindermenu leuker dan dat voor de volwassen. We bestellen genoeg groenten, omdat dit onze hoofdmaaltijd wordt. En genieten van het zonnetje.

Voor de rest hangen we weer de toerist uit. Het valt op dat de stad zo schoon en zo groen is. Er zijn heel veel bomen. Met als hoogtepunt de toren bij het voormalige kasteel van Vilnius. Een flinke klim naar boven via een pad van kinderkopjes en op het einde trappen. Goed voor de conditie. En met een fantastisch uitzicht over de stad. Met aan de ene kant de mooie oude stad, ten opzichte van de flats in het nieuwere gedeelte. We gaan op tijd terug naar onze kamer om om te kleden en de bar van gisteravond te gaan. Daar hebben we afgesproken met Fabian. Hem zien we niet, wel het Britse stel. We kletsen en drinken wat, voordat we met Bolt (zoiets als Über) naar het concert gaan. Een idee van de Britten, wij zouden zijn gaan lopen. Misschien achteraf een beter idee. Dat de chauffeur al verkeerd reed voordat hij bij ons was, had een voorteken moeten zijn. Hij rijdt nu namelijk ook fout naar Vingis park. Hemelsbreed is hij niet ver weg van waar we wezen moeten, maar er is een rivier en geen brug in de buurt. Dus dat betekent dat wij hem de weg moeten wijzen.

Dankzij het op tijd uit de auto stappen en een beetje omzeilen van de rij, zijn we op nog op tijd op het terrein om een goede plek te bemachtigen. We willen namelijk voor de middelste torens staan. Omdat het geluid hier goed is (niet te hard, oordopjes zijn niet nodig), je kunt het hele podium overzien, en later het vuur voelen. En er is ruimte om te staan. Dit jaar is er hetzelfde voorprogramma. Waar het vorig jaar nog verrassend was, twee meiskes die Rammstein liedjes op een piano spelen, is het dit jaar saai. Tijd dus om Pindat bij te werken.

In tegenstelling tot het concert van Rammstein zelf. Je moet het horen, zien, voelen en ervaren. Vanaf de eerste noot voel ik mijn broekspijp trillen. En ook al weten we deels wat we kunnen verwachten, het blijft van begin tot einde goed. De mannen spelen strak en het publiek heeft er zin in. Er is afwisseling tussen oud en nieuw werk en ook al komen een boel klassiekers voorbij, er zijn ook andere nummers als vorig jaar zoals Giftig en Angst. Bij die laatste weten ze door geperste lucht hard te blazen, een lekker naar sfeertje te creëren. Uiteindelijk was vorig jaar beter omdat Till gekker was en we beter zicht hadden doordat het terrein een helling had. Maar het blijft een top concert die ik niet had willen missen.

Wel een beetje jammer is dat iedereen door een vrij smal pad weg moet. Dan is het nog zeker 10 man breed, maar de mensenmassa ervoor loopt in een fuik. We denken het gehad te hebben omdat er drukte is om de bekers in te leveren en we naast de weg door het park door kunnen lopen. Na nog geen honderd meter is de lol over en staan we weer stil. Om voetje voor voetje naar de poort van de toegangscontrole te schuifelen. Weer een bottleneck. Dit is niet goed als er een probleem zou zijn en tienduizenden mensen moeten vluchten. Gelukkig is er niets aan de hand en wacht en loopt iedereen rustig. Iets te rustig voor ons, zodra er plaats is lopen we via het gras, de hoofdweg of een smal voetpad om anderen in te kunnen halen. Af en toe is er muziek onderweg, zowel uit speakers als live muzikanten. Samen met het lint aan (voornamelijk zwartgeklede) mensen en dat het nog redelijk warm is, maakt dit dat het niet erg is om te lopen. Want het is een tocht van meer dan vier kilometer, ook omdat we een stuk verkeerd lopen. We gaan uiteindelijk niet meer naar de bar, de Britten moeten op tijd weg morgen. Maar het is niet erg om naar onze kamer te gaan. We hebben nog een beetje chocolade voor de lekkere trek en drinken flink wat water. Om tijdens het concert niet te hoeven pissen, heb ik vijf uur gedaan over een flesje water. De Litouwse likeur had ik op voor het concert, omdat we wisten dat er niets mee mocht. Laat genoeg liggen we in ons mandje, moe maar voldaan.

Geschreven door Roadtripping.MDMD