Omdat gisteren de meisjes allebei boven wilden slapen in het stapelbed, heb ik vannacht weer langs Martijn mogen liggen. Het is maar goed dat we de wekker gezet hadden op half zeven, anders waren we te laat geweest. Vanmorgen hadden we weer de chaos van aankleden, eten, de laatste spullen pakken en controleren of we niets vergeten zijn. Als het goed is niet, dus kunnen we in de auto stappen met ons hele hebben en houden.
Voor de laatste keer rij ik over Dominica en neem afscheid van het groene landschap. De meisjes zijn wederom lief in de auto. Ze weten intussen vrij goed wanneer ze stil moeten zijn omdat wij de weg zoeken en wanneer we wel tijd voor ze hebben. Natuurlijk maken ze wel eens ruzie of kabaal, maar we mogen niet klagen. De achterbank vermaakt zich meestal prima samen en ze zijn elkaars beste vriendinnen, zonder dat ze het weten.
Ook nu verdwalen we even in Roseau, omdat de wegen net een doolhof zijn. Dan mag je niet rechtdoor, dan niet naar links en dan niet naar rechts. De logica ontbreekt soms. Maar we komen redelijk op tijd aan bij de autoverhuur. De dame die er werkt moet nog gebeld worden, maar daarna is alles vrij snel afgehandeld en brengt ze ons naar de haven.
We zijn er nog vrij vroeg, maar zien al de eerste bekenden in de rij. De grootouders met kleinkind die de laatste dagen ook in ons hotel waren. Achter ons sluiten de Britten aan die we gesproken hebben bij de Emerald pool. Het is een kleine wereld/eiland. De wachtrij is net de Efteling. Eerst aansluiten om boarding passes te krijgen, dan belasting betalen om Dominica uit te mogen (bijna € 80!), dan controle van de boarding pass met het paspoort en daarna koffers inleveren. Vervolgens kan het wachten op de boot kn de wachtruimte beginnen. Voor de afwisseling kunnen we naar het terras een verdieping hoger en zo kan ik afscheid nemen van Roseau en Dominica.
Tot eindelijk de ferry er is, alle mensen er af zijn die naar Dominica moeten (zoals wij vier dagen geleden) en we aan boord van de boot kunnen gaan. Het gaat goed (dankzij de reispil) en we staan nog even buiten, tot we Dominica en Scots head als uiterste puntje gehad hebben. Nu zitten we op open zee en schommelt het wat meer. Ik ga zitten, terwijl Martijn met de meisjes wat te eten haalt. Daarna val ik door de warmte en het gedein op de golven weer in slaap. Dominique maakt me wakker als we al langs Martinique varen. Het is nog een stuk langs de kust en in de tussentijd zie ik een zonnig en groen eiland. Eigenlijk lijkt het wel op Dominica, behalve dat het wat vlakker is en er daardoor meer huizen zijn, die op de hellingen liggen. In Dominica begint vanaf de zee bijna meteen de bergen en zijn er vooral wat woningen bij de inhammetjes. Op Martinique zie ik zelfs flats. Dit eiland is slechts 1,5 keer zo groot, maar telt meer als vijf keer zoveel inwoners als Dominica.

Hier begint ook weer de beschaving. Het is een Frans departement en dat zien we aan de wegen, huizen en omgeving. Onze taxichauffeur naar de verhuurmaatschappij verdient relatief veel geld aan ons, maar door rood te rijden en over busbanen, omzeilen we de file en zijn er zo. Daar krijgen we een Dacia Duster voor de laatste dagen, en zo vervolgen we onze weg naar ons appartement voor de laatste dagen. Uiteraard stoppen we eerst bij een supermarkt, hoewel het meer een hypermarchee is. Mooi, kunnen we meteen nieuwe badkleding voor de meisjes kopen. En lekkere Franse kazen en worsten voor vanavond als toetje. Plus nog veel mee, zodat we weer even vooruit kunnen. Maar vooral water. En we willen allemaal een ijsje. Dus wat doe je als het pak nep aardbeien cornetto’s weinig kost en er acht in zitten? Juist, dan ga je buiten op een bankje er ieder twee opeten. Het is warm buiten en ik heb nog geen (eigen) ijsje gehad deze vakantie en de meiden pas twee. Dus genoeg redenen om dubbel te verwennen.

Wat een feest als we aankomen bij ons appartement. Het is een soort Mechelerhof 2.0, met verschillende gebouwen en mensen die individueel hun appartement verhuren, of centraal. Alleen dan in een tropische omgeving, met een zwembad, speeltuintje, bar, restaurant en strand. Het is eerst nog even aanpoten om alle spullen twee verdiepingen hoog te slepen en al het nodige uit te pakken/in te richten. Maar dan kunnen we zitten op ons balkon met een drankje, pannenkoeken en luxe Franse broodjes. Ook bellen we met opa en oma. En terwijl zo gaan slapen, gaan wij richting zwembad. De meisjes duiken meteen het water in. Wij lopen nog even door naar het strand. Terug checken we de meisjes (die zich vermaken) en nemen een kijkje bij het restaurant en de bar. Bij de bar zitten we ineens op het terras met een cocktail, terwijl de meiden zeemeerminnetje aan het spelen zijn in het zwembad. Dit is leven als een god in … Martinique. Intussen is het donker en gaat Martijn nog even met ze zwemmen en typ ik mijn verslag. Daarna gaan we naar onze kamer

Geschreven door Roadtripping.MDMD