Papa en mama gaan op stap! Ik heb steeds gezegd dat als Corona voorbij is, ik samen met Martijn naar Las Vegas wil. Gewoon voor de leuk, om weer eens onbezorgd te reizen. Corona is nog niet helemaal voorbij en onbezorgd is het niet helemaal, maar het kan weer. Wel moet er vooraf een medische test gedaan worden (die dezelfde is als onze thuistest, alleen met QR-code zodat je een certificaat van een arts krijgt). Ook geldt er op de eerste vlucht en het vliegveld in de VS een mondkapjesplicht, maar dat mag de pret niet drukken. We gaan lekker naar Las Vegas toe om ‘s avonds over de Strip te kunnen lopen, te kunnen gokken en grote wandeltochten te maken in de nationale parken. Dingen die we drie jaar geleden met de meisjes niet konden doen.

Het gaat een lange dag worden qua reizen. Daarom is het maar goed dat Mana en Dominique gisteren al naar oma zijn gegaan. Konden we rustig afscheid nemen en daarna de laatste zaken regelen. Ondanks het op tijd opstaan vanmorgen, was het toch nog haasten om tijdig te vertrekken. Er gaat altijd zoveel tijd zitten in de laatste spullen inpakken, paspoorten en papieren controleren, afwassen, planten water geven etcetera, voordat je de deur uit kunt. Ietsje later dan gepland, maar toch ruim op tijd zaten we in de auto. Het scheelt ook dat we geen ruimbagage hebben en al ingecheckt zijn. Dat scheelt weer een wachtrij die we kunnen overslaan in Düsseldorf.

"Ons ben zuunig" is het ook deze vakantie: als we een paar euro kunnen besparen, doen we dat. Dus ook op de parkeerkosten. Dat betekent niet op het vliegveld parkeren, maar in de buurt en dan met een busje naar het vliegveld gereden worden. Het is er lekker rustig als we aankomen bij de parkeervoorziening, maar één wachtende auto voor ons. We moeten onze auto er achter zetten, koffers uit de auto halen en na het aanmelden moet de chauffeur weer in de auto zitten. In de tussentijd stellen zich nog een paar rijtjes auto's op, het lijkt wel of we een race gaan rijden. Als het "startsein" wordt gegeven, moet iedereen achter de "safetycar" aan om naar openstaande parkeerplekken geloodst te worden. Het voelt eerst even vreemd aan, maar is wel logisch vanwege de grote van de parkeerplaats (die niet meer is dan een lap grond, op plekken modderig, op andere plekken al stoffig). Er is ook een golfkarretje om je terug te brengen en daarna kunnen we de busjes in naar het vliegveld. Even wennen, maar toch goed geregeld.

Door de eerste controles, waarbij de vloeistoffencontrole altijd favoriet is omdat dit de meeste stress oplevert. We hebben geen verboden zaken bij ons en de paspoorten zijn goed, dus na een korte wachttijd mogen we in het vliegtuig. Op naar Helsinki voor een vlucht van twee uur. Daar hebben we een overstap van slechts 1 uur. Maar gelukkig is het eerste vliegtuig op tijd en is het vliegveld van Helsinki niet groot, zodat we snel bij de gate zijn. Nu hopen we eindelijk aan te kunnen tonen dat we Coronaproof zijn, want dat zou moeten voordat je naar de VS gaat. Maar de stewardessen in Finland controleren hier niet op, dit is een eis van de VS. De vlucht van Helsinki naar Los Angeles duurt 9 uur, maar door de tijdsverschillen gaat de klok maar 1 uur vooruit. Welkom jetlag. Het mooie aan de vlucht vanuit Helsinki is dat je noordelijk vliegt, dus helemaal over Groenland. Een groot deel van de reis zien we één grote witte vlakte vanuit het vliegtuig, met een beetje hoogteverschil. Bij aanvang van de vlucht ontvangen we een maaltijd en omdat de alcohol alleen dan gratis is, geeft de stewardess bijna uit zichzelf mij twee flesjes wijn en Martijn twee blikjes bier. Wij kunnen er tegen om ook een klein slaapje te doen. Tegen het einde van de vlucht volgt nog een kleine maaltijd en dan zijn we in Los Angeles. Op naar de controle om de VS in te mogen komen. Beetje bij beetje verplaatsen we ons in de wachtrij om ons Esta formulier te mogen laten zien én een stempel in ons paspoort te krijgen. COVID-19? Daar wordt niet naar gevraagd.

Op het vliegveld van LA hebben we na het wisselen van terminal voor de laatste (nationale) vlucht zin in een broodje, maar kunnen niet met cash betalen en onze creditcard wordt niet geaccepteerd. Een meid is zo lief om voor ons te betalen en wil er zelfs geen contant geld voor terug. Hoe aardig! Daarna nog een uurtje in het vliegtuig naar Las Vegas. Daar aangekomen kiezen we wel voor gemak en pakken een taxi naar ons hotel. De chauffeur weet het bijna niet te vinden, het ziet er ook niet uit als een heerlijke slaapplaats. Aankomen om 10 uur 's avonds lijkt redelijk, maar voordat je ingecheckt hebt en op je hotelkamer ligt, is het al 11 uur geweest. Tel er 9 uur tijdsverschil bij op (Dominique heeft oma intussen wel al wakker gemaakt) en het wordt tijd om te slapen,

Geschreven door Roadtripping.MDMD