Ook zou deze reis nooit hebben plaatsgevonden als pap niet ooit (eind jaren 80) op het idee was gekomen om een Traction te kopen. Op die manier ben ik besmet geraakt met het virus en geniet ik van de geur van een oldtimer en kijk ik altijd op als ik een echte oude (vanaf de jaren 60 is het voor mij al een youngtimer) auto zie. Ik weet niet eens hoeveel duizenden kilometers ik als kind op de achterbank van de Traction heb gezeten. Niet dat er met een tripje veel kilometers gereden werden, maar we gingen wel regelmatig op zondag op pad. Hier bewaar ik goede jeugdherinneringen aan. Vooral als ik terugdenk aan de bijzondere claxon van de Traction (een koehoorn) en hoe mensen schrokken, verschijnt er een lach op mijn gezicht.

Pap heeft in 1993 Route 66 gereden, toen georganiseerd door CAAR. Dit is de inspiratie geweest voor onze reis. En we gaan met dezelfde auto als toen. Ofwel: de auto weet de weg, nu alleen wij nog. Martijn heeft een mooie collage gemaakt van die reis, zie de foto's.

Gisteren een heerlijke dag gehad in Zuid-Limburg met TAN Zuid, de Tractionclub van Zuid-Nederland. Een mooie voorjaarsrit gereden en flink kunnen oefenen met hoogtemeters, remmen en bochten nemen. De spierballen en stressbestendigheid zijn goed getest!

Gelukkig was pap een verzamelaar hebben we met het hele gezin inclusief mam, broer en zijn vriendin kunnen rijden. Op deze manier houden we paps erfgoed intact. En dat terwijl ik pas heb leren rijden in de trax na paps overlijden. Daarvoor durfde ik het nooit. Bang om wat stuk te maken. En standaard olie peilen, starten met een choke of rijden zonder stuurbekrachtiging leek mij maar lastig. En het is ook lastiger dan een moderne auto, maar in de Traction is de reis geen noodzakelijk kwaad om van A naar B te komen, maar een belevenis an sich.

Hoewel het Tractionvirus niet alleen paps verdienste is. Zonder mam, die pap zijn gang liet gaan met zijn hobbies, was er waarschijnlijk nooit een Traction gekomen. En zonder mam, die voor ons als kinderen zorgde tijdens een rit als de mannen weer onder een motorkap tuurden, was het waarschijnlijk nooit zo’n goede jeugdherinnering geweest als het nu is. En ook zoals gisteren is het mooi om te zien hoe mam voor onze kindjes zorgt tijdens een rit, terwijl ik in paps voetsporen aan het treden ben. Of de keren dat mam heeft opgepast omdat wij met de Traction bezig of op pad waren om te oefenen. Mam, jij ook bedankt.

Geschreven door Roadtripping.MDMD