Ik ben deze blog begonnen (zie het algemene stuk) met het woord waanzin. En dat woord past achteraf nog steeds bij onze reis. Het is en blijft waanzin om met twee kleine kinderen en een oldtimer door de VS van oost naar west te rijden, met in totaal meer dan 8.500 km in de Traction op de teller (naast bus, tram, metro, boot, benenwagen en andere auto's). Maar als ik onze reis in één woord moet samenvatten, dan is het wel het woord TROTS.

Wat ben ik trots op de rode dame, dat zij ruim 25 jaar na dato niet alleen pap en mijn oom Jan van kust naar kust in de VS heeft gebracht, maar ook ons. Terwijl onderweg er genoeg mensen niet konden geloven dat het in 1993 al een keer gelukt is (en dus het ons ook niet zagen doen).
Daarnaast ben ik ontzettend trots op Martijn. Niet alleen dat hij zijn waanzinnig idee tot uitvoering heeft gebracht, want zonder zijn goede voorbereiding waren we niet eens verzekerd en met auto en alle juiste papieren in de VS aangekomen. Maar ook dat hij onderweg de Traction aan de praat kon houden. Want om vooraf te zeggen dat hij zoveel verstand had van koolstofborstels, nou nee. Maar nu kan hij ze op maat maken als het moet. En alle tijd die hij gespendeerd heeft aan het vastzetten van alle losse onderdelen, het regelen van juiste banden, zorgen dat het remlicht het weer deed en alle andere noodzakelijke euvels die onderweg opgelost moesten worden. Martijn, daarom een dikke merci voor jouw inzet. De keren dat je me de verkeerde richting op hebt gestuurd, zijn je vergeven. Evenals de tijd die we niet voor elkaar hebben gehad, omdat de kinderen en auto voor gingen. Maar dat geeft niet, want we weten dat hoe slechter de situatie is, hoe beter wij als team fungeren. We weten dat we op elkaar kunnen bouwen.
En als laatste ben ik trots op Mana en Dominique. Sorry meiden voor de ouders die jullie hebben en die jullie zoveel uren in een auto gestopt hebben. Hoewel ik denk met alle liedjes die we zongen, boekjes die we lazen, dingen die we onderweg zagen en alle lol die we binnen en buiten de auto hadden, jullie ons wel vergeven. Ook jullie hebben een ervaring opgedaan die je altijd bij blijft, hoe klein jullie ook zijn. Ook al weten jullie de details later niet meer, daarvoor is deze blog, de foto's en de roadbooks die Martijn en ik gemaakt hebben. Maar het flexibel zijn en jullie charmes in de strijd gooien bij vreemden, zodat zij met jullie op de foto willen of jullie hun privéfoto's laten zien en daarmee alles gedaan krijgen, is iets natuurlijks, waar jullie later nog profijt van krijgen.

Op die ruim 5 weken van onze reis hebben Martijn en ik de meiden letterlijk zien groeien. Nog niet eens zozeer in centimeters, maar in gedrag.
Mana die zo leergierig is dat ze nu in ieder geval de vlag van de VS en Canada herkent. En niet alleen een paar woorden in het Engels kent, maar zelfs enkele zinnetjes. En als ze zich dan zeker van haarzelf voelt doordat mensen haar vraag "What's your name" beantwoorden, dan maar zelf de vervolgvraag bedenkt: "What's your name van je papa". Maar om te spelen met andere kinderen of communiceren met anderen is taal minder belangrijk. Mana vindt haar weg wel en krijgt gedaan wat ze wil. Zoals de duikbril van een ander kind opgezet krijgen. En hoe trots ben ik als ze Dominique voorleest. Het lijkt bijna alsof ze zelf al kan lezen, terwijl ze pas 3,5 jaar is.

Dominique denkt ook al te kunnen lezen. Het ABC-boek was haar favoriet en daar vroeg ze dagelijks om. Net zoals een doosje met kaartjes. Tig keer er in en er uit. Maar op al die weken heeft Dominique zoveel woorden (inclusief Engels) geleerd dat je bijna vergeet dat ze nog geen twee jaar is. Onze papegaai praatte ons regelmatig na. Of manipuleerde met woorden, bijvoorbeeld door Mana kabouter te noemen, wetende dat ze Mana daarmee op de kast joeg. Of als Mana voor de zoveelste keer vroeg waar kleine nijn was, "slapen" antwoorden, alsof ze wilde zeggen "hou op met zeuren". En de auto bewust grijs noemen, zodat Mana rood roept, dan blauw antwoorden, Mana weer rood roept, om de Traction daarna rode auto te noemen. En lachen. Of als iets groot was, het dik noemen. Zoals dikke motor of dikke vrachtwagen. Maar favoriet was de dikke cola. Ik had niet verwacht dat ik mijn kinderen cola zou laten drinken, maar soms moet je principes loslaten op vakantie om het voor de kleintjes ook leuk te houden.

Al met al een reis om nooit te vergeten en dat zullen we dan ook nooit doen. Hoewel er ook een heleboel zaken zijn, die ik niet zal missen. Waaronder:

• het (bijna) iedere ochtend inpakken van de koffers en de hotelkamer nalopen op zoek naar vergeten spullen. Plus natuurlijk het beladen van de auto en alle koffers vast zetten.
• het proberen de kinderen fatsoenlijk te laten ontbijten. Enerzijds vanwege vaak een gebrek aan gezond voedsel (lang leve de supermarkt), anderzijds omdat de meiden soms geen zin hadden in het ontbijt of ontzettend traag waren, terwijl wij wilden gaan.
• al het te zoete en te zoute eten. Wat waardeer ik hierdoor puur eten wat smaakt zoals het hoort. En het zelf moeten bijkopen van fruit en groente voor de vitaminen mis ik ook niet. Net zoals geen keuze hebben voor op de boterham (behalve jam en pindakaas), in plaats van een lekkere plak vlees of kaas.
• het gezeur van de kinderen onderweg. De auto rijdt nog geen meter en er wordt al gevraagd om snoep of koekjes of chips. Terwijl ze thuis bijna geen zoetigheid krijgen. Of het gejengel om ijs of cola. Iets wat ze thuis ook niet krijgen, maar tijdens de vakantie toch maar wel.
• het gepest onderweg, waarbij vooral Dominique meestal Mana een pets gaf of kneep. Maar ook Mana die het aan het uitlokken was. En dan weer huilen omdat ze elkaar pijn hadden gedaan. Ook heeft onze brave Mana zich ontpopt als verklikker bij Dominique. Wat wel weer handig was als Dominique niet goed in de gordels zat.
• en dan vooral het gezeur/gehuil of om aandacht vragen net terwijl Martijn en ik de weg aan het zoeken waren, waardoor we weer verkeerd reden.
• het (bijna) iedere avond weer ontmantelen van de Traction met alle bagage en zoeken naar waar welke bagage in zat (ondanks een nagenoeg vaste indeling).
• de tijd die we niet aan elkaar hebben kunnen besteden vanwege de tijd die is gaan zitten in het in- en uitpakken van de bagage, onderhoud van de auto en het sorteren van foto's en bijhouden van de reisverslagen.
• het iedere avond zoeken naar een geschikte plek om te eten, waarbij we vanwege tijdnood soms maar voor fastfood kozen, of zelf pasta of noodles bereidden op onze hotelkamer.
• de onbeleefde Amerikanen, met name in de steden.

Maar wat ga ik wel missen:

• alle leuke reacties onderweg en mensen die ons expliciet welkom heetten in de VS. Alle gesprekjes die we hebben gevoerd met personen die geïnteresseerd waren in onze auto, of onze kinderen zo geweldig vonden. En nee, het is nog altijd geen tweeling. Door die aandacht van anderen zie je dat wat voor jou normaal is, voor een ander bijzonder kan zijn. Waardoor het voor mij ook bijzonder werd en ik heel vaak als trotse moeder (en autobezitter) rondliep.
• de kick van onmogelijke opgaven doen, zoals rijden over onverharde wegen in the middle of nowhere, of kronkelige en steile wegen. En dat allemaal zonder ongelukken.
• alle tijd die we met elkaar doorbrachten. Ik heb de kinderen letterlijk onder mijn ogen zien groeien tot de mooie dametjes die ze nu zijn. Met al hun wijsheden en tig keren dat ze ons verbaasden over wat ze al kunnen of weten.
• de mooie landschappen en met name de uitgestrektheid van de VS. Plus alle grappige dingen die we onderweg zagen, zoals reuzen, betonnen wigwams en wat men nog meer verzonnen heeft als trekpleister.
• iedere dag die weer anders was, 's morgens niet wetende wat de rest van de dag ons zou brengen.
• het overzichtelijke Amerikaanse wegennet. Vooral de dorpen, maar ook steden zijn als raster opgebouwd met rechte wegen. Als je een keer verkeerd rijdt, ga je 3x links of 3x rechts en je zit weer op de goede weg. Of het "drive your lane" systeem, waarbij je op de snelweg je eigen baan moet aanhouden. Ook al ben je langzamer en rij je bijna links, de rest moet jou maar inhalen. Hoewel we meestal helemaal rechts reden, dan werden we maar aan één kant ingehaald. En de Amerikanen hebben ook een bijzonder stopsysteem bij (gelijkwaardige) kruispunten. Iedereen moet stoppen en degene die als eerste komt, mag als eerste weer doorrijden, daarna de volgende etc. Het klonk mij vooraf heel vreemd in de oren, maar het werkt gewoon en is heel overzichtelijk.
• de inspiratie die we voor velen zijn geweest. Wij hebben ons ding gedaan, op onze manier. Maar het geeft zoveel voldoening dat anderen ons verhaal weet te boeien of zelfs te inspireren. Nooit gedacht dat wij die impact hadden met onszelf zijn.

Als ik toch aan het afsluiten ben, moet er één ding nog vermeld worden waar Martijn en ik vaker over spraken. Wat zijn we blij met de basiscursus techniek van de Tractionclub, voordat we aan dit verhaal begonnen. Onze eerste stappen van het echt leren kennen van de auto en een aanrader voor iedereen die nog niet lang een Traction rijdt en meer wil weten over de auto. Een goede reis vergt een goede voorbereiding, zeker als je met een oldtimer gaat. We hebben onze auto vooraf dan ook helemaal na laten kijken. Daarom vinden wij het ook niet meer dan logisch dat voordat je meedoet aan een (meerdaagse) rit met de Tractionclub, vooraf zorgt dat de auto tiptop is. Wat dat betreft ondersteunen wij het initiatief van TAN om technische controles aan te bieden aan de leden. Noodzakelijk als je verantwoord de weg op wilt (en zelf de techniek van de auto niet 100% kent).

Deze reis hebben we verbonden aan een goed doel. Alle aandacht die we kregen, wilden we benutten om het Research- en Innovatiefonds van Zuyderland meer bekendheid en een financiële input te geven. De aandacht is zeker gelukt, niet alleen via deze blog, maar ook via Facebook, LinkedIn, het clubblad van TAN en door artikelen in de Limburgse en lokale krant. Doordat het reizen en met name het in- en uitladen van de auto, het onderhoud en het bijhouden van deze blog meer tijd kostte dan verwacht, hebben we niet zoveel dollars opgehaald in de VS. Maar gelukkig zijn er ook in Nederland mensen geweest die een bedrag aan het Research- en Innovatiefonds hebben overgemaakt. Daarom ben ik trots op de volgende eindstand:
€ 330,-
Ik hoop echter dat dit nog meer wordt. Iedereen die genoten heeft van onze verslagen wil ik vragen om een bedrag over te maken op rekening van de Stichting Research- en Innovatiefonds Zuyderland, IBAN NL59INGB 0666242100.
Ook al is het maar een klein bedrag, alle beetjes helpen. Voor betere zorg, nu en in de toekomst.
Voor meer informatie, zie https://www.zuyderland.nl/werken-en-leren/zuyderland-academie/onderzoek/research-en-innovatiefonds-zuyderland/

Rest mij nog om iedereen te bedanken voor de steun die we gekregen hebben tijdens onze onvergetelijke reis. Alle ervaringen die we opgedaan hebben, nemen we mee de rest van ons leven en pakt niemand ons meer af. Wat we volgend jaar doen met vakantie (het laatste jaar voordat Mana leerplichtig is)? Wij weten het nog niet, dus als iemand leuke ideeën heeft, houden wij ons aanbevolen.

Bedankt.
Martijn,
Daniëlle,
Mana,
Dominique

Geschreven door Roadtripping.MDMD