Dankjewel aan iedereen die opmerkingen plaatst bij onze reisverslagen. Het is leuk om jullie reacties te lezen en ook al reageer ik er niet altijd direct op, ik neem het wel mee in mijn achterhoofd. En het is natuurlijk helemaal leuk als we complimenten krijgen. Maar ook andere reacties, blijf ze versturen.
Fantastisch vind ik het dat we al meer dan 80 volgers hebben, die zich “geabonneerd” hebben op de updates. Er zitten een heleboel namen tussen van mensen die ik niet (goed) ken, als ik kijk naar het mailadres. In ieder geval ook personen die ik niet zelf uitgenodigd heb, maar wel de weg naar ons verslag gevonden hebben via de tamtam. En dan al die personen die onze blog lezen zonder dat ik het weet. Het is mooi dat wij mensen weten te inspireren. Hopelijk haalt eenieder iets uit ons verhaal waardoor hij/zij net een stap verder durft te zetten. Wij zijn ook aan een waanzinnige tocht begonnen, maar met veel voorbereiding, lef en vertrouwen in elkaar, flikken we het toch.

Grootse woorden, wellicht doordat we één van de 7 nieuwe wereldwonderen vandaag bezichtigd hebben: de Grand Canyon. Het is er echt mooi en Martijn en ik denken er al over na om nog een keer terug te gaan met z’n tweeën (als de meisjes groot zijn) en dan de tweedaagse hike te doen, helemaal naar beneden lopend de canyon in. Wat moet dat machtig zijn. En lekker met een boekje genieten van de ongerepte natuur. Dat laatste zat er gisteren, de dag voor Memorial day, niet in. Wat een drukte! Zo erg, dat het niet meer leuk was. De weg naar het park was verstopt. De motor van de auto vindt dat niet leuk, die heeft rijwind nodig om af te koelen. Dus tijdens het stapvoets rijden de motor maar afgezet en Martijn duwde de auto. Hij heeft het niet zwaar gehad, zo langzaam ging het. En al snel had hij meerdere handjes hulp. Toen iemand vertelde dat er ook een bus gaat (die een andere route volgt), hebben we de auto geparkeerd, een pas gekocht en op de bus gewacht. Met iedere 20 minuten een bus zou dat sneller zijn dan de wachtrij met de auto van meer dan een uur. Niet dus. Meer dan twee uur hebben we gewacht om boven te komen en onder de voet gelopen te worden door Aziaten en andere toeristen. Het uitzicht naar beneden de canyon in was fantastisch. Een foto maken zonder toeristen was lastiger. Al die drukte bedierf voor ons wel wat de pret, daarom dat we nog een keer terug willen. Om te hiken en dan wil ik ook met de helicopter over de Grand Canyon. Een tip voor iedereen die naar de VS gaat: ga geen toeristische dingen bezoeken in het weekend van Memorial Day (laatste maandag van mei). Of je moet ook graag naar de Ikea gaan met Pasen of het outletcenter in Roermond op een Duitse feestdag.

Tegen de tijd dat het donker was, kwamen we aan bij het motel. Ash Fork is ongetwijfeld een mooi dorpje geweest toen Route 66 nog de officiële route was. Nu was het meer een spookstadje. Gelukkig was er wel een goed restaurant, mét een zanger met gitaar. Hij speelde leuke nummers zoals Ring of fire van Johnny Cash. We hebben de dag dus goed afgesloten.

Gereden afstand: 206 km. En een stuk met de bus naar de Grand Canyon.

Geschreven door Roadtripping.MDMD