Deze nacht heb ik minder goed geslapen, door de wind, regen, het gekraak van het hout en de geluiden van de beesten. Als de wekker gaat, gaan we weer bij de meisjes liggen. Met z’n allen horen we de buffels vlakbij, denken we. Tot Emanuel ons later vertelt dat het leeuwen waren, bij onze auto. De kleren zijn wat klam en we lopen weer door het natte gras naar de eettent. Ik heb oude wandelschoenen aan en gedurende de week valt het rubber er letterlijk af. Ze zijn dan ook verre van waterdicht meer. Het goede is, dat scheelt weer gewicht op de terugweg. Als ontbijt krijgen we ananas, watermeloen en banaan als voorafje. En daarna kunnen we nog kiezen tussen ei, pannenkoek, spek, worst en toast.

We zitten vanmorgen op tijd in de auto omdat de beesten ook op tijd op pad gaan. We vertrekken met regen en slingeren door het regenwoud. We zitten best hoog en rijden door de wolken. Samen met de dichte begroeiing zien we niets. We komen langs het uitzichtpunt van drie dagen geleden en zijn blij dat we toen foto’s hebben genomen. Gelukkig wordt het aan de andere kant van de berg beter. Het blijft bewolkt vandaag, maar wordt wel droog en er is uitzicht. Op de weg komen we tientallen bavianen tegen. We spotten nog wat struisvogels en een kudde buffels, als we mazzel hebben. Voor onze neus lopen drie leeuwinnen op de weg. Vlakbij liggen twee mannetjes lekker in het gras. Het valt op dat er genoeg andere beesten redelijk in de buurt zijn, maar niet bang. We zien weer een kudde buffels trekken en een zebra die een andere voortduwt. Later zien we dat ook bij twee auto’s, aangezien de eerste vast zit in de modder.

Vandaag hebben we geluk, we zien eerst drie en later twee neushoorns. Wel in de verte, maar met de verrekijker zijn we goed te zien. Emanuel heeft er nog nooit zo veel op een dag gezien. Beneden in de krater is er een wijds uitzicht en genoeg beesten te zien. We komen nog genoeg olifanten, zebra’s, verschillende soorten herten, wildebeesten, buffels en leeuwen tegen. Bij het meer zien we naast een eenzame nijlpaard ook tientallen flamingo’s. En zo rijden we naar de picknickplaats, waar we weer een lunchbox krijgen. Het is altijd een verrassing wat er in zit qua brood, drinken, fruit en lekkers. Vandaag een sandwich met wortel, een soort van gehaktbal, muffin, banaan, yoghurtje, pakje drinken en een chocolaatje. Weer te veel om op te eten.

We rijden weer een stuk terug en zien nog heel veel dieren. De meisjes mogen van ons even niet kleuren, zolang de omgeving nog interessant is. Ze beginnen steeds beter te worden in het aanwijzen van beesten en de namen ervan. Dominique roept nog: dus hier zijn ze gebleven. Nee Dominique, jullie zaten vaak niet op te letten tot we stopten. Al snel gaan we richting het bos. Vanaf daar slingert het pad meer dan zeshonderd meter omhoog. Het lijkt of we weer in de jungle zitten en de uitzichten zijn fantastisch. Tot we boven op de top weer een wolk inrijden. We vervolgen de onverharde weg tot we het park uitrijden. Heerlijk, vanaf nu geen gehobbel meer. En het rijdt zo rustig. Het voordeel van al het botsen: mijn stappenteller van mijn horloge en telefoon hebben allebei de afgelopen dagen gedacht dat ik fantastisch veel gelopen heb en ook veel trappen heb gehad. Terwijl we vooral veel gezeten hebben deze week. De weegschaal thuis zal wel eerlijker zijn.

We rijden terug naar Arusha, waar we vannacht zullen verblijven. Onderweg stoppen we bij het winkeltje waar we een aantal dagen geleden gestopt zijn om de maten van de meiden te meten. Emanuel komt terug met een jurkje en shirt met broekje in Masaai motief. Onderweg genieten Martijn en ik nog van het Afrikaanse landschap nu het zonnetje weer schijnt. En we verbazen ons over de winkeltjes in de plaatsjes waar we doorheen komen. De kinderen zijn lief genoeg geweest deze week en Martijn heeft nog genoeg data, dus ze mogen een filmpje kijken. Is de achterbank ook weer rustig. Hoewel we deze week in verschillende combinaties in de auto gezeten hebben, wel steeds op de eerste vier stoelen. Behalve Dominique, die ook wel eens achterin ging zitten. En wat ze ook leuk vonden, was om tijdens het dieren spotten op de koelbox te mogen staan, zodat ze boven de rand van de auto uit konden kijken. De ander kon dan het autozitje omdraaien en er op staan, voor het uitzicht. Fijn, zo’n grote auto waarin veel mag en kan.

Onderweg leren we de meisjes nog wat over armoede en geen echt huis of werk hebben. Zeker in Arusha zijn de huisjes niet zoals bij ons. In de straat van het hotel komen we langs krotten (hoewel het erger kan) en krijgen de meiden een goed beeld van hoeveel geluk zij hebben ten opzichte van de kinderen hier. Ons hotel is voor de begrippen hier luxe, met zelfs een zwembad. Niet dat we daar tijd voor hebben, het is al half zeven. We laten de meisjes hun nieuwe kleertjes aandoen voor het eten, maar helaas is Emanuel er vanavond niet bij. Daarom maken we maar foto’s voor hem. Na het eten moeten we in de stromende regen naar onze kamer. Gelukkig is het maar een paar meter. We leggen de meisjes op bed in hun kamer. En dan begint het grote inpakken. Vooral omdat ik nu twee autozitjes in mijn koffer moet doen. Door een paar dingen weg te gooien, zoals kapotte schoenen of volle kleurboeken, en door een heleboel in de rugzakken te stoppen, krijg ik mijn koffer ook nog eens goed dicht. Gelukkig, niet te veel handbagage. Ik ben wel moe na al het ordenen, vouwen en nadenken en ben dan ook blij dat ik kan gaan slapen.

Geschreven door Roadtripping.MDMD