Wat doe je normaal als eerste als je op jouw hotelkamer komt? Op bed ploffen om te voelen of het bed goed ligt? De badkamer checken? Of kijken of het uitzicht mooi is? Bij mij is het deze reis de telefoon op de motelkamer onklaar maken. Omdat ik twee mini’s heb, die denken dat het speelgoed is. En ja, ik kan ze leren er vanaf te blijven. Maar aangezien ze al vaak te horen krijgen dat ze ergens vanaf moeten blijven, gun ik ze dit plezier. Choose your battles. En het is aan de andere kant ook schattig als ze de telefoon pakken en denkbeeldig opa of oma bellen.

Omdat vandaag de meeste reiskilometers op het programma staan, vanmorgen na een snel (en te zoet) ontbijt eerst nog maar de benen gestrekt. Even door Saint Louis lopen en een paar souvenirs scoren. Ik had vooraf geen verwachtingen bij Saint Louis, maar de stad heeft mij positief verrast. Er is de Missisippi om langs te wandelen, de Gateway Arch met een mooi groen park, reusachtige flats en historische gebouwen. Wat ik mooi vind is dat er ook veel bakstenen gebouwen zijn. En de industriële panden en ijzeren bruggen geven de stad een stoere uitstraling. Terwijl de vele fontijnen voor de kinderen weer mooi zijn. Kortom, de stad heeft veel te bieden. Daarnaast is er veel muziekcultuur, met name blues, jazz en ragtime. Alleen met twee kleintjes hebben we dat niet kunnen ontdekken.

Met de mini’s ontdek je wel andere dingen op vakantie, zoals plekken om te spelen. En ik hou van hun vindingrijkheid. Zoals toen ik ze een bakje aardbeien gaf en ze midden in de hotelkamer gingen “picknicken”. Ook vind ik ze grappig toen ze samen met de bureaustoel aan het spelen waren. Netjes om de beurt er in zitten, waarbij de een de ander ronddraait. En ik smelt als ze achterin de auto hand in hand zitten of als ik gegiechel hoor omdat ze samen aan het spelen zijn. Dat is soms nog mooier dan alles wat we onderweg tegen komen.

Vandaag zijn we niet veel bijzonders tegen gekomen onderweg. We willen morgen naar Graceland, daarom was het vandaag kilometers maken over de snelweg. Maar eerst met de auto even naar de Gateway Arch voor een foto. Grappig was dat er een groep Japanners de boog aan het fotograferen was, maar spontaan de camera onze kant op draaide. Alsof we beroemdheden waren.

Onderweg een aantal boekjes voorgelezen voor de mini’s, een tukje gedaan, met Martijn gekletst en muziek geluisterd. We hebben een eigen playlist die random nummers afspeelt. Maar vandaag maar even een paar nummers van Elvis achter elkaar gedraaid, als voorbereiding voor morgen. En toch weer een traantje weggepinkt met pap in het achterhoofd. Ook dat hoort er bij deze reis.

Ondanks af en toe een tussenstop en de benen strekken, was het fijn toen we bij het hotel waren. Daarna hadden we geen zin om nog de auto te pakken voor het diner of eten te bestellen. We wilden even lopen. Maar dat was vrij lastig, dus was er maar één eetgelegenheid. Een sportbar, die niet gewend is om eten te serveren. Het tafeltje heb ik zelf maar schoongemaakt, het kindermenu was een volwassen portie, het eten lauw, toen ik vroeg voor messen kreeg ik er één, daarom daarna maar expliciet voor vier vorken gevraagd. En zelf maar tissues gepakt uit de eigen tas, want servetten waren ze ook vergeten. En dan betaal je alsnog 20% fooi, omdat het al op de bon staat. Ik heb geen penny extra gegeven. Het zou wel een goede locatie voor Bar Rescue zijn.

Gereden afstand: 463 km. De langste geplande rit van de vakantie.

Geschreven door Roadtripping.MDMD